Σκόρπια

«Οι μπάτσοι κι οι πουτάνες, φίλοι δεν πιάνονται» μου΄ λεγε ο σοφός παππούς μου. Ευτύχησα να δω εξαιρέσεις.

Η πρώτη γυναίκα που τα΄ φτιαξα – έτσι αφελώς νόμιζα…- στην Αγίου Στυλιανού στου Γκύζη, όταν ήρθα το ΄83 στην Αθήνα ήταν μια αλανιάρα που μπήκε μπροστά ένα βράδυ την ώρα που ο δικός της απειλούσε να με μακελέψει και μου είπε στοργικά «φύγε και μην ξανάρθεις!».

Δεν μου είχε «φάει» λεφτά εμένα του επαρχιώτη, για να προλάβω. Απλά, ο «δικός» της, είδε πως φεύγαμε καμιά φορά συναισθηματικά από το μαγαζί, οπότε γι΄ αυτόν ήμουν χωρίς κέρδος κέρατο και δυστρόπησε. Συμβαίνουν αυτά…

Χρόνια μετά, λόγω που ο γιος μου έπαιζε μπάλα στις Ακαδημίες γνωστού Συλλόγου στα Νότια, ταιριάσαμε με έναν θηριώδη αλλά ευφυή μπάτσο, έναν έντιμο άνθρωπο που υπηρετούσε τότε στο «Ηθών και Λεσχών».

Αψηλός και αρκούντως πειστικός στις απειλές του. «Μπουκάραμε Γιωργάκη μου σε ό,τι μπορείς να φανταστείς. Ναρκωτικά, πορνεία πολυτελείας, τζόγος παράνομος. Έριχνα (Ναι ρε τις έριχνε! Είμαι σίγουρος γι΄ αυτό) την πόρτα και φώναζα: “ κάτω όλοι χαμούρες!” Και δεν πήρα ποτέ τίποτε απ΄ το τραπέζι!». Και γι΄ αυτό είμαι βέβαιος. Αλλοιώς δεν θα πέθαινε στην ψάθα από καρδιά στα 55 του αφήνοντας πίσω δυό παιδιά μόνο με τη σύνταξη.

Τα γράφω αυτά τώρα, που είδα στο Ιντερνέ κάποιες «πληροφορίες» για το ζεύγος Λιακουνάκου και σκεφτόμουν τι είδους καπιταλισμό φτιάξανε τα προηγούμενα χρόνια η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ…  Μας ξεβλάχεψε είπε ο (συμπλεγματικός) Κωστόπουλος. Κι άνοιξε τώρα, μαγαζί στην Βαλαωρίτου. Κι έχει ακόμα κόσμο απλήρωτο…

΄Ντάξει, αν συμφωνούμε ότι αυτό το μπουρδέλο είναι κράτος και τους επιτρέπει να κυκλοφορούν ελεύθεροι, πάσο…