Όταν ανακατεύεται ο βούρκος...

Από τα κατά καιρούς ξεκατινιάσματα ορισμένων- στην δική μου συνείδηση ανυπόληπτων ανθρώπων του "συναφιού"- μαθαίνουμε κι εμείς που κατοικούμε στους "χαμηλότερους ορόφους" και δεν έχουμε "θέα" και "ανοιχτωσιά" που λένε στη Φτωχομάννα, τι συμβαίνει στα επιβλητικά "ρετιρέ".
Όταν κάποιοι απατεώνες, δηλαδή, του Κοινού Ποινικού Δικαίου ανακατεύουνε τη λάσπη και φτάνει μέχρι στην αυλή μας η μπόχα τους.
Βεβαίως, γνωρίζουνε τον τρόπο να μην το τραβάνε στα άκρα. Το πράγμα εξαντλείται σε εκατέρωθεν απειλές προσεχών αποκαλύψεων. Όμως ακόμα κι έτσι, κάτι βγαίνει παραέξω από τις χλιδάτες αυλές τους. Εκδουλεύσεις τραπεζών, γλείψιμο σε επιχειρηματίες για δάνεια, διαφημιστικά πακέτα με το αζημίωτο...
Ούτε έναν καυγά της προκοπής δεν μπορούν να στήσουνε οι φλώροι, ώστε να τον ευχαριστηθούμεκι εμείς  οι απόξω. Γιατί τότε η θεότυφλη δικαιοσύνη (με μικρά γράμματα!) θα υποχρεωθεί να επέμβει... (Άσε που και τώρα μπορεί, αλλά ποιος Δικαστής κοτάει...).
Εξ ου και τα "Γιαννάκη βούλωσέ το" και "άκου υστερικέ Νικολάκη" που μαρτυρούν το ήθος τους και γκρεμίζουν αποσβολωτικά την εικόνα των "καλών παιδιών" που επιμελώς προσπαθούνε να χτίζουνε χρόνια τώρα, στην πλάτη απλήρωτων ή κακοπληρωμένων εργαζομένων...
"Ακαθάρματα..." συνήθιζε να μονολογεί σε αυτές τις περιπτώσεις ο αψηλός το δέμας και την ψυχή, ο σκληροτράχηλος πετρομάστορας παππούς μου, φτύνοντας με αηδία το χώμα...