Τρίτη 22 Μαΐου 2007

Βρε Μίλαν, και πάλι Μίλαν.. ή μήπως Λίβερπουλ;

Να πάρει η ευχή..

Μούσκεμα με κάνανε οι Λιβερπουλιότες, που στρατοπέδευσαν πέριξ της πλατείας Συντάγματος, προκαλώντας έμφραγμα στο κέντρο της Αθήνας. Η δυνατή απογευματινή βροχή δεν πτόησε τα τρελαμένα εγγλεζάκια, έκανε όμως όλους εμάς, που ερχόμαστε στη Βουλή από τις συνοικίες της πόλης, να κολλήσουμε στην κίνηση και να γίνουμε «παπιά». Ως Ενωσίτης θα ‘θελα να κερδίσει η Μίλαν, να ‘χουμε να λέμε ότι κερδίσαμε τη μετέπειτα πρωταθλήτρια Ευρώπης. Αλλά κι’ αυτός ο Μπερλουσκόνι. Εδώ μου κάθεται. Οπότε; Την εργατιά του Λίβερπουλ ή τα Μεδιόλανα; Παίξτε καλή μπάλα εσείς, κι εγώ θα εύχομαι αύριο να σκάει το τζιτζίκι..

3 σχόλια:

Γιώργος Χατζηδημητρίου είπε...

"Γιε μου καλωσόρισες στο Άνφιλντ". Έτσι υποδέχονται στη Λίβερπουλ οι προπονητές τους νέους παίκτες, αφού προηγουμένως τους ξεναγήσουν με καμάρι στην αίθουσα τροπαίων του συλλόγου και στους ήσυχους διαδρόμους των αποδυτηρίων, όπου τριγυρνούν οι ιεροί ίσκιοι των βετεράνων. Οι μύθοι χτίζονται πάνω στον σεβασμό της ιστορίας.
Είμαι Λίβερπουλ από μικρός λόγω βροχερής ιδιοσυγκρασίας κι επειδή μ΄ αρέσουν τα λιμάνια. Και ταυτόχρονα είμαι αθεράπευτος με τη Μάντζεστερ Γιουνάϊτεντ επειδή ακόμα στα όνειρά μου, βλέπω τον Τζώρτζ Μπέστ να καλπάζει με οίστρο σπέροντας τον πανικό στους αμυντικούς των αντιπάλων.
Αλλά πάνω απ΄ όλα με συγκινεί βαθειά η αφοσίωση και η αλληλεγγύη που ανωθρώσκουν, όταν η κερκίδα των "κόκκινων διαβόλων" τραγουδά με μοναδικό και υπέροχο πάθος "You'll never walk alone"...

Πέτρος Δημητρόπουλος είπε...

εμένα πάντως, την ώρα που η βρόχα έπεφτε "straight through" μου φάνηκε πως τραγουδούσαν "you 'll never get wet alone"..

Ανώνυμος είπε...

Μου φαίνεται ότι απλά γκρινιάζεις. Ίσως το γκρίζο της αίθουσάς μας, οι ώρες μέσα σε αυτή αλλά και οι, ουσιαστικά αφιλόξενες γειτονιές από τις οποίες ερχόμαστε, να μας έχει κάνει καθωσπρέπει και ίσως βαριεστημένους. Οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι είναι ένα ωραίο πανηγύρι, με την προϋπόθεση ότι δεν θα εξελιχθεί σε οδομαχίες ιταλοβρετανικές. Ένα πανηγύρι πολύχρωμο, ζωντανό, "ξένο" εν τέλει με αυτά που η Αθήνα ζει στην καθημερινότητά της.