Στα περιφρονημένα κουτούκια και τα άσημα ρεμπετομάγαζα της Σαλονίκης, εκεί γύρω στο 1984, στην Τριανδρία, την Κάτω Τούμπα και τα πέριξ, γουστάραμε έναν τύπο, μοναχικό μπουζουκτσή που έπαιζε "κομματιασμένος" στο πάλκο με πρωτόγνωρο πάθος κι έμοιαζε, όπως ήταν στραμμένος προς τα μέσα του, σαν βουτηχτής που πρέπει να πάει λίγο παρακάτω στο βυθό, για να φέρει κάτι πολύτιμο που ν΄ αξίζει στην επιφάνεια.
Φοιτητικό αληταριό πλην όμως με αρχές, επαναλαμβάναμε μηχανικά, αλλά, με αυθεντικό και ανυπόκριτο θαυμασμό την απορία που είπε πρώτος απ΄ την παρέα μας και με δέος, ο ευαίσθητος Γιώργος Πολυζωΐδης "που την βρίσκει ρε, τόση ψυχή και παίζει έτσι αυτό το παλλικάρι"...
Προχθές το βράδυ καθόμουνα σ΄ ένα ήσυχο μπαράκι στο Μετς. Σιδερένιο τραπεζάκι, στο πεζοδρόμιο, άνθρωποι ξένοι και δικοί μέσα στην αποδοχή των διπλανών, πίναμε τα τελευταία λεφτά μας.
Γυρίζω και βλέπω πλάϊ μου εκείνον τον φλεγόμενο παίχτη, τον Μανώλη Πάππο, αυτόν τον εξαίρετο μουσικό, να κάθεται άπραγος μ΄ ενα φίλο του και να μιλάνε για δουλειές.
Και σκέφτηκα στεναχωρημένος την κατάντια μας που αντί να πάρουμε με τις πέτρες όλες αυτές τις αρσενικές και θηλυκές πουτάνες που κάνουνε καριέρα στη δισκογραφία με τα μικρά τους ονόματα, ή τους "μπουζουκομάχους" που ντρέπονται για τη λαϊκή τους καταγωγή, δεν έχουμε λίγο χώρο για τόσο σημαντικούς δεξιοτέχνες οργανοπαίχτες που μοιράζονται ευγενικά την τέχνη τους μαζί μας!
3 σχόλια:
Ax, o Μανόλης ο Πάππος με το μαγικό μπουζούκι του, τις εξαιρετικές ατάκες του την ώρα που παίζει και τη λεβεντιά του.
Κυκλοφόρησε και CD με δικά του τραγούδια. Πάρτε το όλοι!
Γιασάν του μάγκα. Όλο και κάτι καινούργιο μαθαίνω (ομολογώ ότι, ως φλούφλης, δεν τον ήξερα τον Πάππο). Ψάχνοντας ξεχώρισα ένα ωραίο ταξίμι του στο Γιουτούμπ (σαν αραβικό σάιτ μοιάζει όταν το γράφεις με ελληνικούς χαρακτήρες). Εκεί έμαθα ότι το παρανόμι του είναι "ο τρομοκράτης". Τα σχόλια δείχνουν ότι έχει φανατικούς θαυμαστές (όπως, καλή ώρα, εσείς κύριε Χατζηδημητρίου και η κυρία Laskarina). Θα θελα να είναι τόσοι, όσοι ακριβώς χρειάζονται για να βγάζει ένα αξιοπρεπές μεροκάματο. Όχι περισσότεροι. Ψυχωφελές και γι αυτόν και για εμάς (εσάς δηλαδή).
Έρρωσθε κύριε Κουκουζέλη!
Υποκλίνομαι στη γενναιότητά σας! Ισοφαρίζει, εν τινι μέτρω, την ελαφρότητα ορισμένων "δημιουργών" που θεωρούν διαβατήριο για την πνευματικότητα, τη λοιδορία του... ταπεινού μπουζουκιού.
Δημοσίευση σχολίου