Ισως, τελικά, να είχε δίκιο εκείνος ο φίλος μου που με άσχετη αφορμή, πρόσφατα, μου έλεγε φανερά προβληματισμένος και ψιθυριστά: «Γιώργο, τούτη η χώρα δεν έχει σωτηρία»...
Μια ανθρώπινη ζωή (μια ακόμα!) χάθηκε μέσα στον δίχως τέλος κύκλο της βίας. Ακόμα ένα θύμα της τρομοκρατίας... Ετυχε, αυτή τη φορά, να είναι μετανάστης. Πρόσφυγας... Κι «έτυχε» και αυτή τη φορά να είναι έφηβος. Ομως, δεν έτυχε (ούτε...) αυτή τη φορά να αρθούμε στο ύψος των περιστάσεων.
Κουβάρι θλιβερό οι σκέψεις, δύσκολα μπαίνουν σε μια σειρά... Να ξεκινήσω από εκείνο που ίσως είναι το περισσότερο απογοητευτικό: Οι Ελληνες της «ευαισθητοποίησης», της διαμαρτυρίας, της εναντίωσης στους κακούς ηγέτες, της αφ’ υψηλού επαναστατικότητας, της καταγγελίας και της μεταμοντέρνας κοινωνικής ιντερνετο-δικτύωσης, «εξαφανίστηκαν»! Δεν πάει πολύς καιρός που οι ... Μπλόγκερς συνεννοήθηκαν ακόμη και για αυτοοργάνωση δημόσιας εκδήλωσης διαμαρτυρίας στο Σύνταγμα, επειδή –λέει- οι Αρχές έκλεισαν έναν διαδικτυακό τόπο μέσω του οποίου «κατέβαζαν» τσάμπα κινηματογραφικές ταινίες, τραγούδια, ή δεν ξέρω άλλο τί... Δεν πάει πολύς καιρός που κίνημα μεγάλο σάρωσε την Αθήνα και τις άλλες πόλεις με αφορμή την εκτέλεση 15ωρονου μαθητή από αστυνομικές δυνάμεις, κάπου στα Εξάρχεια...
Τί έγινε παιδιά;
Φταίει που το τραγικά χαμένο θύμα, ο συνομήλικος του Αλέξανδρου δεν έχασε τη ζωή του στην πιο πολυσυζητημένη συνοικία της «επανάστασης», αλλά στα Πατήσια; Φταίει που δεν έφερε ελληνικό όνομα; Φταίει που δεν τον σκότωσε σφαίρα εκπροσώπου του Κράτους, αλλά βόμβα του σκοτεινού δικτύου της τρομοκρατίας;
Τί έγινε παιδιά; Η ευαισθητοποιημένη επαναστατικότητά μας, το «αυθόρμητο» των αντιδράσεών μας, το ανεξάντλητο των καταγγελιών μας, πού πήγαν;
Θλίψη... Θλίψη και οργή γι’ αυτή την «α λα καρτ» επίδειξη κινηματικών διαθέσεων...
Ενα παιδί έχασε τη ζωή του. Η αδερφούλα του χάνει το φως και την όποια παιδικότητα της είχε απομείνει. Κι η μάνα τους, ο πατέρας τους, έχασαν τα πάντα!
Δίπλα σ’ αυτές τις απώλειες, τις τραγικές και τις μέγιστες, προσθέστε παρακαλώ και την απώλεια (Οριστική; Δεν ξέρω, θα δείξει...) της ελπίδας ότι υπάρχει μέλλον αξιοπρέπειας. Αυτή η κοινωνία που εσχάτως αρέσκεται να δίνει εμφύλιες μάχες με λάφυρο την απάντηση στο ερώτημα «Αν γεννιέσαι ή αν γίνεσαι Ελληνας», ξέχασε πως πάνω απ’ όλα είναι το να είσαι Ανθρωπος...
Ετσι, λοιπόν, τί άλλο να συζητήσει κάποιος;
Οτι το Κράτος, αυτό το οποίο καταγγέλουν άπαντες (και όχι άδικα) βρέθηκε στην προκειμένη περίπτωση πιο μπροστά, με τις ανακοινώσεις –έστω αυτές!- για στήριξη των μελών της οικογένειας που γλύτωσαν από το θάνατο;
Οτι άπαντες δείξαμε να προσπερνούμε σχεδόν «σφυρίζοντας αδιάφορα» το εφιαλτικό για ανθρώπινες υπάρξεις σκηνικό που προηγήθηκε της δολοφονικής έκρηξης; Μια οικογένεια, προφανώς όχι η μοναδική, πρόσφυγες στη χώρα μας έψαχνε στα σκουπίδια για να βρει στηρίγματα επιβίωσης... Μια οικογένεια που εγκατέλειψε τη δική της χώρα, διότι οι γονείς ήθελαν να προστατεύσουν τα παιδιά τους από τις βόμβες που εκεί, καθημερινά σαρώνουν ζωές και όνειρα.
Ο αριθμός των θυμάτων της τρομοκρατίας αυξάνεται. Μαζί του, όμως, πολλαπλασιάζονται και οι θύτες. Η σιωπή είναι συνενοχή.
Και, δυστυχώς, δεν βλέπω πολλούς από μας να σπάνε αυτή τη σιωπή. Εδώ και τώρα. Μια για πάντα!...
Υ.Γ. Λιγότερο από 24 ώρες μετά την τραγωδία στα Πατήσια, ξεκίνησε στη Βουλή η συζήτηση για το νέο φορολογικό νομοσχέδιο. Δεν βρέθηκε κάποιος να πει έστω μια κουβέντα για το παιδί που χάθηκε...
5 σχόλια:
Δε συμβάλλεις Ινσάϊντερ…Δε συμβάλλεις, και μη παρεξηγιέσαι σε μια πολιτική ανάγνωση των πραγμάτων που θα αφήσει και κάτι πέρα από τα εφήμερα αισθήματα …Άλλως- και μακάρι να βγω ψεύτης αδελφέ μου- θα θρηνούμε στο διηνεκές και «ανεξήγητα» εφήβους!
Με το συμπάθειο, αλλά αν εξαιρεθεί η επιφανειακή και γλυκανάλατη προσέγγιση- από την οποία δεν λείπουν καθόλου οι έμμεσες πολιτικές προβολές της αρεσκείας σου, πράγμα απολύτως αποδεκτό, -τι μας μένει; Ασφυξία: Ναι! Ντροπή; Κι αυτή ναι! Αλλά γιατί για όλους;
Ποιος σου λέει ότι ο γυιός αυτός δεν είναι δικός μου;
Και ποιος σου είπε ότι ο Δεκέμβρης του ΄08 έχει καταγραφεί στη συλλογική μνήμη σαν…ορόσημο λαϊκής εξέγερσης; Είμαστε κι εσύ κι εγώ χρόνια στα ρεπορτάζ για να έχουμε αντιληφθεί με ποιους τρόπους οι αυθόρμητες μαθητικές και νεολαιίστικες διαμαρτυρίες και αγώνες, εκφυλλίζονται σε θεαματικές παραστάσεις βίας, όπου υποχωρεί ραγδαία το έστω ασύντακτο και υφέρπον πολιτικό αίτημα, μπροστά στην δικαιολογημένη και εύκολα μεταδοτική οργή στη μακάρια κοινή γνώμη των απελπισμένων καταστηματαρχών που θωρούν τα μαγαζιά τους να καίγονται από τους κάθε λογής κουκουλοφόρους!
Συμφωνώ με την διαπίστωσή σου ότι η ευαισθησία δεν είναι είδος με Ονομασία Προελεύσεως, αλλά οφείλω να σου θυμίσω, δανειζόμενος τον τίτλο από ένα εξαιρετικό μπλόγκι ( anemogastri), όπου ένας φίλος γράφει, ότι μαλάκας δε γεννιέσαι, μόνο γίνεσαι!.. Παρακάτω έχεις να μας ειπείς κάτι; Μια εξήγηση λυτρωτική για το μεταναστευτικό φαινόμενο και τι μπορούμε να κάνουμε;
Νομίζω πως στο μπλογκ που σου είπα, (ή ίσως στο τελευταίο τεύχος στην εφημερίδα «Το Ποντίκι»;), διάβασα μιαν εξαιρετική συγκριτική ανάλυση προκηρύξεων, από την οποία αντιλήφθηκα αίφνης ότι αυτοί οι… «Λυσσασμένοι» ή «Επαναστατικοί» ή όπως διάβολο «Πυρήνες της Φωτιάς» και της «Ανεμοδούρας» τύποι, όπως κι αν αυτοπροσδιορίζονται, κινούνται σε γενικές γραμμές και υφολογικά, στην ίδια επιθετική ρητορική με την «Χρυσή Αυγή» που θεωρητικά βρίσκεται στο άλλο άκρο!..
Είναι ατυχία που εγκαλείς τους βλόγκερς επειδή διαδηλώνουν κατά των εταιρειών που μας πουλάνε φούμαρα τόσα χρόνια και μας ληστεύουνε για ένα γαμημένο CD κακόηχο με φωτοτυπημένα εξώφυλλά και χωρίς πληροφορίες. Άμα είσαι μάγκας, δώσε τους αφορμές να βγούνε στο δρόμο για περισσότερα και σε κάθε περίπτωση μη τα μπλέκεις.
Άλλο ο χαμός αυτού του παιδιού και άλλο η διαδήλωσή τους που έγινε άλλωστε κάμποσες ημέρες νωρίτερα.
Θα κάνω πως δεν διάβασα την διαπίστωσή σου ότι «το κράτος βρέθηκε πιο μπροστά»… Πάντα οι αρχές προηγούνται και τα φέρετρα έπονται. Γράφεις όμως ότι « Η Σιωπή είναι συνενοχή» και εγκαλείς- ποιους άραγε;-ότι σφυρίζουν αδιάφορα μπροστά σε αυτόν τον αξεπέραστο θάνατο και διαπιστώνεις ότι πληθαίνουν οι θύτες. Στη Βουλή ήταν χθες το βράδυ η κυρία Ντόρα Μητσοτάκη- Μπακογιάννη-Κουβέλου που πρωτολανσάρησε το σύνθημα υπό την αιγίδα των πρεσβειών ΗΠΑ και Αγγλίας βάζοντας ακόμα και τα συμπαθή παιδάκια της να διαδηλώνουν σιωπηλά με κεριά, μαζί με την σφιγμένη χήρα του Σόντερς, κι όμως, αν το κατάλαβες, δεν είπε λέξη!
Προτίμησε τουναντίον, να κονταροχτυπηθεί με τον υπουργό Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου στο φορολογικό- μα το Θεό, πρώτη φορά στα 16 μου χρόνια στη Βουλή, την είδα τόσο θυμωμένη, τη Μαινάδα!..-για το γεγονός ότι η κυβέρνηση φορολογεί τη μεγάλη ακίνητη περιουσία! Ίσως επειδή το Μητσοτακέϊκο, θεωρεί την σχετική διάταξη φωτογραφική…
Υ.Γ: Παρεμπιπτόντως πέστο ρε μαγκίτη ότι οι ΗΠΑ βομβαρδίζουν το Αφγανιστάν, την πιο φτωχή χώρα του κόσμου, και δεν έχουν καταφέρει να αναχαιτίσουν την παραγωγή οπίου- τουναντίον.
Πες κι ότι εκεί μας θέλουνε κι εμάς στην μισθοφορία…Μη μου πεις μόνο για την εισβολή των Ρώσων γιατί και τότε ήμουν στη θέση μου. Κι απέκει, ας συζητήσουμε ανοιχτά για σύνορα κι «αποδημητικά πουλιά» και πολυβολεία…
Μην αφήνεις το θυμό, την οργή σου Γιώργο, να σε παρασέρνει μονίμως σε δρόμους παρεξήγησης κάθε διαφορετικής γνώμης και καταγγελίας όποιας τέτοιας δεν συμφωνεί μαζί σου... Θα σε βοηθούσε, πίστεψέ με, να δεις τα πράγματα πιο καθαρά. Θα έβλεπες, επί παραδείγματι, ότι εκείνο που επιχείρησα ν' αγγίξω δεν είναι η "εξέλιξη" του Δεκέμβρη του '08. Ούτε το τί κάνουν γενικώς οι βλόγκερς. Ούτε το τί συμβαίνει με τις δισκογραφικές εταιρείες. Για την ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΟΤΗΤΑ στις αντιδράσεις, μιλάω, όσο κι αν δεν σου αρέσει που το κάνω.
Διότι ναι! Εγώ μπορεί να μην είμαι μάγκας. Αλλά όλοι εκείνοι που θέλουν έτσι να λέγονται, τόσο μα τόσο "μικροί" φαντάζουν πια, όταν αυτοοργανώνονται για τα σι ντι, για τον αυτόχθονα 15χρονο, για την κρατική βία, ενώ την ίδια στιγμή, κάνουν την πάπια όταν το θύμα δεν είναι Ελληνας, και ο θύτης δεν είναι μπάτσος.
Λες πως "κάνεις πως δεν διάβασες" κάποια από τα γραφόμενά μου. Δεν με πειράζει... Εκείνο που μετράει είναι που κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις.
Θέλεις να μιλήσουμε για το Αφγανιστάν; Ευχαρίστως. Για το μεταναστευτικό; επίσης, ευχαρίστως. Για τις τρομοκρατικές οργανώσεις; Διαθέσιμος.
Ομως, το σημείωμά μου ήταν συγκεριμένο, για απολύτως συγκεκριμένο γεγονός, και αυτό δεν κατάφερες να το ιχνηλατίσεις. Προτίμησες τη "φυγή" σε άλλα μονοπάτια, τη σύγχυση, τη θολούρα της επίκλησης μιας σειράς αλλότριων θεμάτων, για να υπηρετήσεις και πάλι την τέχνη της απαξίωσης.
Υ.Γ. 1: Εγώ είδα καμιά τριανταριά και βάλε βουλευτές στην επιτροπή να μην βρίσκουν λέξη να πουν για το κακό που βρήκε μια οικογένεια από το Αφγανιστάν, κάπου στα Πατήσια. Εσύ "είδες" μόνο την Μπακογιάννη... Γι' αυτή την τάση επιλεκτικότητας σου λέω, αυτή που ανθίζει, να την προσέξεις...
Υ.Γ. 2: Δεν αντιλαμβάνομαι την "πρό(σ)κληση" να πω για τον made in USA βομβαρδισμό του Αφγανιστάν. Τί εικόνα, ποιά εντύπωση θέλεις να "περάσεις'... Και για το Αφγανιστάν να μιλήσουμε. Και για το Ιράκ. Και για το σήμερα. Και για το παρελθόν. Αλλά σε καμιά περίπτωση δεν πρόκειται να εγκλωβιστώ, ούτε εδώ, σε "α λα καρτ" προσεγγίσεις. Συνεπώς, ας μιλήσουμε και για το Νταρφούρ, το κάθε Νταρφούρ, το κάθε έγκλημα κατά της ανθρωπότητας που έχει την ... ατυχία να μην αποτελεί αποτέλεσμα αμερικανοΝΑΤΟϊκής επέμβασης, με αποτέλεσμα να μένει στα ... αζήτητα του κατά τ' άλλα οργισμένου, "αριστερού" κινήματος.
Μη δίνεις χαρακτήρα προσωπικής προσβολής, καταγγελίας ή απαξίωσης στην διαφορετική άποψη Ινσάϊντερ. Αυτό είναι παιδικό κουσούρι μιας ορισμένης Αριστεράς και ίσως πρέπει εσύ να το προσέξεις.
Υπέδειξα μια διαφορετική, πολιτική στάση, όπως είχα κάνει στο «Ποντίκι» και τον προπέρσινο Δεκέμβρη. Αυτή που δεν εξιδανικεύει την άκριτη ή σκηνοθετημένη βία της σπασμένης βιτρίνας, αλλά, μετουσιώνει τα πικρά και βαρειά αισθήματα σε πολιτικό αίτημα και πράξη.
Και η κοινωνία η δική μας πάει καιρός που αντιδρά σπασμωδικά και νευρόσπαστα.
Λυπηρό, πλην όμως αληθές: Δεν μπορούν να ταυτιστούν οι πιτσιρικάδες με αυτόν τον 15χρονο Αφγανό, που κανείς δεν ήξερε ούτε καν το όνομά του, για να κατέβουν στους δρόμους…
Δεν τους ενώνει τίποτε, δεν συναντήθηκαν ποτέ. Τραίνα μέσα στη νύχτα. Πουλάκι ξένο ήταν αυτός ο εξωτικός Αμιντολά που ταξιδεύει τώρα στο πλοίο του θανάτου για τα μέρη όπου ονειρεύτηκε.
Οι υπόλοιποι πέφτουν συχνά θύματα μιας συμμετρικής αφέλειας, που εκφράζεται αφενός από τους κομψούς κοσμοπολίτες που καταγγέλλουν τα δεινά αυτού του κόσμου από την περίκλειστη άνεση του καθιστικού τους και αφετέρου από το πλαδαρό, αρνησίκοσμο και καχύποπτο σώμα των «φιλήσυχων νοικοκυραίων». Βλάπτουν και οι δύο το ίδιο. Δεν μπορεί να φτάσει σε αυτούς εύκολα η φωνή της Αριστεράς (και) από την οποία αν κατάλαβα καλά ζητάς με τον τρόπο σου εξηγήσεις.
Σου θυμίζω ότι όταν πριν από καιρό ξεσηκώθηκαν οι Αφγανοί και οι Πακιστανοί εργάτες φράουλας στη Μανωλάδα κάτω στην Ηλεία, απέναντι σε όσους θεωρητικούς έκαναν και πάλι λόγο για ακραία ρατσιστικά φαινόμενα κατακεραυνώνοντας διδακτικά την «κοινωνία» καθώς και στους έξαλλους ξενοφοβικούς που δήλωναν «καλά τους κάνουν, τι θέλουν εδώ;», μόνο το ΚΚΕ είχε τη σύνεση να μιλήσει για την έσχατη ταξική εκμετάλλευση που εξαθλιώνει τον άνθρωπο για την οποία οφείλουμε συλλογικά να αντιδράσουμε.
Έτσι αντιλαμβάνομαι τη θέση που στέκεται κανείς απέναντι στα γεγονότα. Με την έννοια, πως ο,τι γίνεται γύρω ή και μακρύτερά μας, μας αφορούν προσωπικά.
Διότι δεν μπορώ να εγκλωβίζομαι συναισθηματικά στην όχθη της λυρικής θλίψης, ούτε να ζητώ μάταια ευθύνες από άλλες συνειδήσεις, όπως π.χ από τους ανυπόφορους βουλευτές-και δεν έγραψα διόλου τυχαία για την σπεκουλαδόρισα Ντόρα. Θέλω να βρίσκω τις αιτίες.
Ναι, οι αντιδράσεις είναι επιλεκτικές! Και θα έλεγα και μονήρεις.
Πως πάμε παρακάτω;
Βεβαίως, αυτός ο θάνατος και αυτός, με οδηγεί στην οργή! Γιατί δεν ονειρεύομαι ένα κόσμο με πολυβολεία στα σύνορά του για να φρουρούν μια ματωμένη αφθονία που στηρίζεται στη λεηλασία άλλων λαών και τους βυθίζει στη φτώχεια σπρώχνοντάς τους σαν απεγνωσμένα μαυροπούλια χωρίς προσδοκία γυρισμού, μακριά από τις πατρογονικές εστίες.
Έτσι τα καταλαβαίνω, φιλαράκο, αν με εννοείς.
Οταν ήρεμα και απλά, μην έχοντας τίποτα καλύτερο να κάνεις, μπεις στον κόπο να διαβάσεις πολλά από τα σχόλιά σου -τωρινά και παλαιότερα- σε πράγματα που γράφω, τους χαρακτηρισμούς που κάνεις (τύπου "επιφανειακή και γλυκανάλατη προσέγγιση") θα σταματήσεις να κολακεύεις τον εαυτό σου... Αλλά αυτό είναι μια μικρή λεπτομέρεια...
Το κύριο, φίλε, είναι να μάθεις να ακούς. Να μην κινείς, όταν τύχει και κάποιος άλλος εκφράζει μια άποψη, με μοναδικό αντανακλαστικό, το πότε θα σταματήσει να μιλάει για να του "ριχτείς". Να διαφωνήσεις... Να καταγγείλεις... Να συγκρουστείς... Ομως, άκουσέ τον!
Φυσικά και είναι δικαίωμά σου ν' αντιδράς όχι γι' αυτά που υποστηρίζει κάποιος, αλλά γι' αυτά που νομίζεις ότι εκφράζει, έχοντας βάλει τον άνθρωπο αυτό σε καλούπια που ήδη έχεις φτιάξει. Αλλά, μην το παίζεις μετά ανήξερος... Μην κάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις, όταν σου επισημαίνονται οι λάθος εκτιμήσεις σου.
Τώρα, βέβαια, όλα αυτά δευτερεύοντα είναι...
Η ουσία, όπως κι εσύ θά 'λεγες είναι να βρει κανείς τις αιτίες. Γι' αυτό δεν είπες ότι νοιάζεσαι;
Λοιπόν, μία από τις αιτίες για την κατρακύλα, είναι όχι απλώς η "επιλεκτικότητα" στις αντιδράσεις μας απέναντι σε όσα στραβά συμβαίνουν, αλλά και -κυρίως, ίσως!- το ότι δεν μιλάμε γι' αυτή την επιλεκτικότητα! Κι εγώ, γι' αυτήν μίλησα...
Αλλη αιτία της κατρακύλας; Οτι καταφέραμε να μην μπορούν να "ταυτιστούν" οι ελληνο-πιτσιρικάδες με τον 15χρονο Αφγανό που δολοφονήθηκε στα Πατήσια. Αντίθετα, "πετύχαμε" να "ταυτίζονται" περισσότερο με το αίτημα για "ελευθερία στο GAMATO.gr"... Gamata, φίλε!
Για την κακής ποιότητας "παιδεία" μας, μιλάω Γιώργο, εκείνη που γεννάει "Μανωλάδες", που μας κάνει να ξεχνάμε ότι είναι ανθρώπινες υπάρξεις τα θύματα, ό,τι Θεό κι αν πιστέουν, όποια γλώσσα κι αν μιλάνε, όποιο χρώμα κι αν έχει το δέρμα τους. Για κείνη την "παιδεία", μιλάω Γιώργο, που διαγράφει ιδέες στο βωμό της στοχοποίησης των εκφραστών τους...
Οχι, φίλε! Μπορεί να είναι βολικιά η σφυροδρεπανική ισοπέδωση, ότι όλα είναι "ταξική υπόθεση", αλλά η ίδια η ζωή έχει καταδείξει πως δεν είναι "ταξικό" θέμα η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, η καταπίεση, η βία και ο βιασμός σώματος και ψυχής...
Η "αιτία" είμαστε όλοι εμείς όσο δεν δραπετεύουμε από προκαταλήψεις, "συνταγές", "μοντέλα" και ναρκισσισμούς.
Η "αιτία" είναι που σπεύδουμε να αιτιολογήσουμε (ενίοτε ακόμα χειρότερα: να δικαιολογήσουμε) τις πιο σκοτεινές πτυχές της σημερινής πραγματικότητας. 'Η, χείριστα, που επιλέγουμε ποιές από αυτές θα προβάλλουμε, υπολογίζοντας πως έτσι συμφέρει για να υποστηρίξουμε τη δική μας "αλήθεια".
Δεν θέλω να σου κάνω το χατήρι. Έχω μπροστά μου 600 χιλιόμετρα για να σκεφτώ πως θα γενώ καλύτερος.
Καλήν Αντάμωση αδερφέ!..
Δημοσίευση σχολίου