Πέμπτη 28 Οκτωβρίου 2010

Στο τέλος αυτής της άγιας ημέρας...

«Αι Ιταλικαί στρατιωτικαί δυνάμεις, προσβάλλουν από της 05:30 ώρας της σήμερον, τα ημέτερα τμήματα προκαλύψεως της Ελληνοαλβανικής μεθορίου. Αι ημέτεραι δυνάμεις, αμύνονται του πατρίου εδάφους»!

Στεκόμουν πάντοτε ακίνητος μπροστά σε τούτο το απλό κτητικό "ημέτεραι". Ήταν και το συγκρατημένο ρίγος του εκφωνητή που με τόση περηφάνεια φώτιζε το παρακατιανό και άφωνο "μ" και τα υπόλοιπα σύμφωνα. Αι "ημέτεραι δυνάμεις"… «του πατρίου εδάφους». Με έκαναν να βλέπω μπροστά μου την εικόνα. Ήταν εκεί, οι πολύ δικοί μας, δηλαδή, οι παραστάτες αρχάγγελοι και οι ταπεινοί άγιοί μας, εκείνοι που ήσαν εκεί για μας, ανθ΄ ημών, ρε παιδί μου.
Αυτοί που τους έτυχε να είναι εκεί την ώρα που έπρεπε, οι λιγοστοί που σήκωσαν την Πατρίδα στους ώμους. Μέχρι την στιγμή που τους σύντρεξε όλο το Έθνος και ζήσαμε στην αιθρία, έστω για λίγο, αλλά όσο χρειαζόταν για να θυμόμαστε ακόμα, την διάφανη ωραιότητα του θανάτου, μέσα στην οικειοθελή θυσία και την παρηγορητική αλληλεγγύη. Άϊντε και του χρόνου λέφτεροι!..

2 σχόλια:

SITALKIS είπε...

Γιώργη η φράση σου που πρέπει να μας κάνει να ανατριχιάζουμε είναι η ακόλουθη: . Σ' αυτούς δεν πρέπει να υποκλιθεί το Έθνος? Ήταν οι πρώτοι...

Γιώργος Χατζηδημητρίου είπε...

Συμφωνώ Παντελή! Σ΄ αυτούς τους ¨άγνωστους¨ πρώτους υποκλίνεται το Έθνος!