Άστεγοι παντού

Κοιταχτήκαμε για λίγο ίσα στα μάτια. Μάλλον με την ίδια απορία: σε ποιον κόσμο άραγε ανήκαμε; Κατάλαβα στο φτερό ότι εγώ ανησυχούσα περισσότερο…

Περασμένη Τετάρτη μεσημέρι στη Βενιζέλου στη Νέα Σμύρνη, στο ύψος της Ευαγγελικής, εκεί όπου σταματά φορτωμένο από Καλλιθέα το «117». Αποφάσισε μες στην προσωρινή αμηχανία να σπάσει πρώτος τη σιωπή.

«Τετάρτη δεν είναι σήμερα;» μ΄ αρωτά. Αιφνιδιάστηκα στην αρχή και πήγα να φύγω. Δεν περίμενα ότι αυτό το ράκος έχει μιλιά. Κοντοστέκομαι και του λέω με ανασφαλή αναίδεια – ποιος, εγώ που ζω ξυπνώντας απ΄ τ΄ αχάραγα για μια κωλοδουλειά για 400 ευρώ «μαύρα» συν το επίδομα ανεργίας και δεν θα΄ πρεπε λέω κανονικά να φοβάμαι- «Τετάρτη είναι. Αλλά, έχει σημασία;».

«Ναι» μου απαντά χωρίς κανένα στη φωνή του χρώμα. «Αυτός εδώ ΔΕΝ θα ανοίξει το απόγευμα». Στεκόμασταν έξω από μια βιοτεχνία ρούχων. Ούτε που μου΄ χε περάσει απ΄ το μυαλό αυτή η οικονομία.

Ε, ναι δεν θ΄ ανοίξει του λέω πιο μαλακά τώρα και σαν να με κέντησε μια παληά βελόνα πήγα να περάσω στην όχθη του. Άδικος κόπος. Εκείνη την ώρα αυτός, λογάριαζε ήδη που θα απλώσει τα στρωσίδια του κι αδιαφορούσε παντελώς για να μην πω είχε γραμμένη στ΄ αρχίδια του την κάλπικη και βραδυπορημένη μου συμπόνοια και όλη τη συμπόνοια αυτού του γαμημένου κόσμου.