Η τελευταία παρέμβαση του Γιάννη.

Σημειώσεις του Γιάννη Ε. Διακογιάννη για την εκδήλωση της ΕΣΗΕΑ Παρασκευή 15 Δεκεμβρίου 2006

Σε σύσκεψη μεγάλου καναλιού ο διευθυντής σύνταξης ζήτησε από τους παριστάμενους να μην θιγεί προσωπικά ο Τζωρτζ Μπους.

Ίσως το περιστατικό να μην είχε την αξία του, εάν δεν συνοδευόταν με την παρότρυνση του ίδιου διευθυντή να αποχωρήσουν οι ανταποκριτές της ελληνικής εφημερίδας ΤΑ ΝΕΑ και των τηλεοπτικών σταθμών από τη Βαγδάτη την άνοιξη του 2003.

Τότε ήταν που αφόρητες πιέσεις εκδηλώθηκαν προς τους Ισπανούς, τους Ιταλούς και τους Έλληνες δημοσιογράφους να αποχωρήσουν από τη φλεγόμενη ιρακινή πρωτεύουσα για λόγους «ασφαλείας» τους.

Αλλά η ιστορία επαναλήφθηκε πολλές φορές. Την άνοιξη του 2001 στο Βελιγράδι έγινε προσπάθεια επηρεασμού των Ελλήνων δημοσιογράφων, ώστε να αποχωρήσουν από τη γιουγκοσλαβική πρωτεύουσα.

Σύμβουλοι τότε της ελληνικής κυβέρνησης, όπως αποκάλυψαν και πρόσφατα η τηλεοπτική εκπομπή «Φάκελοι» του Αλέξη Παπαχελά, ήρθαν σε συνεννόηση με την αμερικανική κυβέρνηση και εξαγόρασαν Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης του Βελιγραδίου και διείσδυσαν σε μη κυβερνητικές οργανώσεις με στόχο-έτσι είπαν- την επαναφορά της δημοκρατίας.

Ο υπουργός εξωτερικών της Γιουγκοσλαβίας Γιοβάνοβιτς στο περιθώριο της συνέντευξης που μου παραχώρησε τον Απρίλη του 1999 μου είπε: «Πρέσβης επί τιμή, απεσταλμένος της Ελληνική κυβέρνησης διείσδυσε σε μη κυβερνητικές οργανώσεις, ανέπτυξε οικονομικές σχέσεις με αυτές και προχώρησε στον επηρεασμό ορισμένων εξ αυτών με στόχο την ανατροπή του Μιλόσεβιτς».

Την εποχή του '99 υπήρξε ένα όργιο διαβουλεύσεων, διεισδύσεων και εξαγορών π.χ. γύρω από τα σοβαρότερα κανάλια της Γιουγκοσλαβίας. Συνοδεύτηκε αυτή η εκστρατεία από το βομβαρδισμό των κεραιών της κρατικής τηλεόρασης της Γιουγκοσλαβίας έως τον τελικό βομβαρδισμό του κρατικού κτιρίου της ραδιοτηλεόρασης του Βελιγραδίου, όπου δολοφονήθηκαν συνάδελφοι μας. Το «αστείο της υπόθεσης» είναι ότι ειδοποιήθηκαν εγκαίρως οι συνεργάτες του CNN και εκκένωσαν εγκαίρως τον όροφο όπου φιλοξενούνταν.

Λίγες μέρες αργότερα ακόμη και η ... ενοχλητική κινεζική πρεσβεία δέχθηκε τα πυρά των νατοϊκών βομβαρδιστικών.

Η ιστορία είναι γνωστή...Μετά την φυλάκιση του Οτσαλάν το 1999 και την ανατροπή ορισμένων συσχετισμών στη Μέση Ανατολή, φυλακίστηκε ο Μιλόσεβιτς, ο οποίος οδηγήθηκε κι αυτός στην «αυτοκτονία».

Λίγο αργότερα το φθινόπωρο του 2001 παίχθηκε το μεγάλο παιχνίδι του Αφγανιστάν. Η αποσιώπηση ή η αντίστοιχα μεγάλη προβολή γεγονότων έδωσε και πήρε. Για παράδειγμα, ο δυτικός τύπος παρουσίασε να φλέγεται η αμερικανική πρεσβεία στην Καμπούλ! Το μόνο που είχε συμβεί ήταν να πάρει φωτιά το γκαράζ.

Όταν βρέθηκα στην Καμπούλ στα τέλη του Δεκεμβρίου του 2001 και ρώτησα τον Υπεύθυνο Τύπου της πρεσβείας για τον εμπρησμό, εκείνος γέλασε και μου είπε ότι επρόκειτο για απλή πυρκαγιά σε τμήμα της πρεσβείας. Κι όμως, το γεγονός εκείνο κάλυψε δισέλιδο των δυτικών εφημερίδων ...

Τα τελευταία χρόνια όπως καταγράφει και ο σύμβουλος του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη Νίκος Γρυλλάκης σε βιβλίο των εκδόσεων Λιβάνη, η Ελλάδα βρέθηκε στο επίκεντρο εξελίξεων στα Βαλκάνια και στη Μέση Ανατολή που την οδήγησαν στην αλλαγή της εξωτερικής της πολιτικής. Δε θα είχε τόση ιστορική αξία η αναφορά του κυρίου Γρυλλάκη, αν δεν ήταν τόσο κοντά στον πρώην πρωθυπουργό. Γιατί χειρίστηκε πολύ λεπτές υποθέσεις και δούλεψε με πολύ σοβαρότητα για την αλλαγή των καθεστώτων στα Βαλκάνια.

Ανάλογες ήταν και οι δραστηριότητες που αναπτύχθηκαν κυρίως στο χώρο των ΜΜΕ παραδείγματος χάριν με το «Ίδρυμα Σόρος», όταν επιχειρήθηκε να δημιουργηθεί ένα κλίμα στα μίντια κατά των λεγόμενων «συντηρητικών» καθεστώτων των Βαλκανίων.

Ουσιαστικά και με τη σύμπραξη της Ελλάδας, επί κυβερνήσεων 1989-2004 επιχειρήθηκε η αλλοίωση των καθεστώτων των Βαλκανίων σε πιο συντηρητική κατεύθυνση.

Την περίοδο 2004-2007 η Ελλάδα πλησίασε περισσότερο την αμερικανική πολιτική, παρά την «αντίσταση Μολυβιάτη». Δηλαδή πλησίασε την αμερικανική εξωτερική πολιτική σε θέματα αγοράς αεροπλάνων και οπλικών συστημάτων-δεν είναι τυχαία η «κόντρα» με τα ρωσικά όπλα-.

Επίσης ενισχύθηκε η περαιτέρω σύνδεση με την οικογένεια Μητσοτάκη η οποία παραδοσιακά διατηρεί σχέσεις με τον αμερικανικό παράγοντα και η σχέση με τμήμα του εκδοτικού κατεστημένου. Αξίζει να σημειωθεί ότι τον τελευταίο καιρό παρά το ότι η οικογένεια Μητσοτάκη διατηρεί παραδοσιακούς δεσμούς με τις ΗΠΑ δέχθηκε και αυτή αφόρητες πιέσεις για να ισορροπήσει πιο πολύ στις ελληνοαμερικανικές σχέσεις. Για αυτό και έτυχε δημοσιογραφικών επιθέσεων που την στρίμωχναν σε αυτή τη μέγγενη ...

Τελικώς, η εξωτερική πολιτική της χώρας μέσα σε ένα κυκεώνα αλλαγών στα Βαλκάνια, μεγάλων ανακατατάξεων στις χώρες της Μέσης Ανατολής και στις χώρες του Μαγκρέμπ, φέρεται εγκλωβισμένη. Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις και η Κύπρος δείχνουν καταδικασμένες σε αυτή την πορεία. Όλο και περισσότερο θα στενεύουν τα περιθώρια για εθνικές λύσεις. Και η Ελλάδα όλο και περισσότερο δεν θα ανήκει στους Έλληνες.

Είναι φανερό ότι η κατάσταση στην περιοχή είναι αποπνιχτική. Και επομένως δεν μπορεί κανείς να ελπίζει παρά στο συντονισμένο αγώνα των λαών για ανεξαρτησία και πρόοδο.

Ο Γιάννης Ε. Διακογιάννης ετοίμασε την παραπάνω παρέμβαση για την εκδήλωση της "Συσπείρωσης Δημοσιογράφων-Δούρειος Τύπος", με θέμα <<"Επικοινωνία εναντίον Κοινωνίας>> που διοργανώθηκε στην ΕΣΗΕΑ την Παρασκευή, 15 Δεκεμβρίου 2006. Το κείμενο διάβασε ο ξάδερφός του Λεωνίδας.