Τι Βουλή θα είχαμε αν..*

Του Παντελή Στεφ. Αθανασιάδη

Είναι πολλές οι εκδόσεις της Βουλής των Ελλήνων και είναι εύλογο το ιστορικό και επιστημονικό ενδιαφέρον τους..

Μια από αυτές, είναι και η έκδοση των Πρακτικών της Α΄ Εθνικής Συνέλευσης η οποία διήρκεσε από τις 8-11-1843 έως τις 18-3-1844 και έδωσε στη χώρα, μετά την Επανάσταση των Καλλέργη- Μακρυγιάννη, το πρώτο μετεπαναστατικό της Σύνταγμα.

Η ογκώδης αυτή έκδοση (κυκλοφόρησε πριν λίγα χρόνια) περιλαμβάνει τα πρακτικά των συζητήσεων, επιλεγμένα αποσπάσματα δημοσιευμάτων της εποχής εκείνης και αναλυτικά ευρετήρια. Πρόκειται για συλλογή σπάνιων, ιστορικών ντοκουμέντων, για την ηρωική εκείνη εποχή, που μέσα από πολιτικούς αγώνες επέτυχε την υπέρβαση, από την ελέω Θεού μοναρχία στην παραχώρηση Συντάγματος, που στην εποχή του, περιλαμβάνονταν στα δημοκρατικότερα και ριζοσπαστικότερα της Ευρώπης.

Εύλογα λοιπόν θα διερωτηθεί ο αναγνώστης. Πώς θυμηθήκαμε αυτή την έκδοση.

Ε! λοιπόν έχει πολλά πράγματα, για ανάγνωση και φυσικά για… αυτογνωσία, εθνική και ατομική.

Ένα από τα εκπληκτικά περιστατικά, που συνέβη στην Εθνοσυνέλευση εκείνη, αξίζει να το συγκρίνουμε με σημερινά φαινόμενα. Εκείνη λοιπόν η Εθνοσυνέλευση, που τα περισσότερα μέλη της ήταν αγωνιστές της Επανάστασης του 1821, στην τρίτη συνεδρίασή της στις 15-11-1843, αποφάσισε, ότι η επίσημη έκδοση των πρακτικών της, δεν θα περιλαμβάνει τα ονόματα των ομιλητών! (Συγκρίνατε τη στάση αυτή με των σημερινών πολιτικών που σπεύδουν στα τηλεπαράθυρα για αναγνωρισιμότητα ακόμα και εάν υβρίζονται ή διαπομπεύονται..)

Και από την άποψη αυτή, είναι άθλος ο καταρτισμός των ονομαστικών ευρετηρίων, που συνοδεύουν την έκδοση, με την μεγαλύτερη δυνατή πληρότητα. Αλλά αυτό ήταν πρόβλημα για τον σημερινό ιστορικό ερευνητή. Εκείνοι οι μπαρουτοκαπνισμένοι αγωνιστές, έμπαιναν για τα καλά στην πολιτική με πρώτη μέριμνά τους την προσφορά και όχι την… αναγραφή του ονόματός τους, μικρού ή μεγάλου.

Τώρα και κάτι αυτοκριτικό για τη Δημοσιογραφία που σήμερα με τις ταμπλόιντ εφημερίδες περιορίζει στο έπακρο την παρουσίαση των εργασιών της Βουλής. Σε ό,τι αφορά τα δημοσιεύματα της εποχής εκείνης, ο επιμελητής της έκδοσης κ. Γ. Σωτηρέλης, τονίζει:

«Η δημοσιογραφική κάλυψη των σχετικών συζητήσεων, χαρακτηρίζεται από τέτοια ζωντάνια και πληρότητα, ώστε να φωτίζει κατά τρόπο εναργή και παραστατικό όλες σχεδόν τις σκοτεινές ή αθέατες πλευρές του συνταγματικού εγχειρήματος του 1844». Την εποχή εκείνη εκδίδονταν στην Αθήνα 15 εφημερίδες και κάποιες άλλες στις μεγάλες επαρχιακές πόλεις.

Αναζητώντας κάποια χαρακτηριστικά περιστατικά που αποδεικνύουν το ήθος των πολιτικών της εποχής εκείνης, εντύπωση προκαλεί η απόφαση της Εθνικής Συνέλευσης, που εκτός από την ευγνωμοσύνη της για τους πολιτικούς και στρατιωτικούς που συνετέλεσαν στην Επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου 1843 εξασφάλιζε στους αξιωματικούς της φρουράς της πρωτεύουσας ως εθνική αμοιβή, την ισόβια καταβολή του μισθού του βαθμού τους.

Σε μια από τις πρώτες συνεδριάσεις, οι αξιωματικοί Γιάννης Μακρυγιάννης, Θεόδωρος Γρίβας και Νικόλαος Κριεζώτης αρνήθηκαν να δεχθούν αμοιβή για την συμμετοχή τους στην αντιοθωνική Επανάσταση.

Και κάτι, που τελικά δεν πέρασε: Προτάθηκε από Θεσσαλό πληρεξούσιο, οι γερουσιαστές και οι βουλευτές να φορούν ομοιόμορφο ένδυμα στις συνεδριάσεις και τις τελετές. «Τούτο δε να ήναι μανδύας αρχαίος και κατάλληλος προς παραδειγματισμόν της λιτότητος των ενδυμάτων» ήταν το βασικό επιχείρημα του προτείνοντος.

Για σκεφθείτε να περνούσε, τι θα βλέπαμε σήμερα…. Θυμηθείτε για λίγο το προεδρείο της Αγγλικής Βουλής…

*Το θέμα πρωτοπαρουσιάστηκε στον τηλεοπτικό σταθμό της Βουλής των Ελλήνων