Εμείς οι Καζαντζιδικοί (ή, αντίδοτο στην μαυρίλα των ημερών)

Ας πούμε μια κουβέντα
κι ας χαθούμε κάπως,
μαζί να την γλεντίσουμε τη νύχτα.
Ας κανείς να μην ξέρει
κι ας είμαστε όπως,
ένα ξένο σεφέρι.

Ξέρεις, η ζωή λυγίζει,
μίσχος σε ξένο παρτέρι,
στους δρόμους που γυρνώ
κανείς δεν με ξέρει
κι οτι μαθαίνω
αυτό με στηρίζει.

Φεύγω με τον καιρό
και ξανάρχομαι μόνος
Απ΄τον Βορρά
κουβαλώντας το ψύχος
Στα άδεια σου μάτια
ποτές δε κολύμπησα
με τα "δεν" και τα "ίσως".

Θα περάσει ο καιρός
θα χαθούμε.
Όπως φωτογραφίες που ξεθωριάζουν
Θα΄ ναι μακριά οι φίλοι
κι εσύ ακόμα
Κι όσοι σ΄ αγάπησαν
θα σε φωνάζουν...

Τότε θα ΄ ρθω ξανά απ΄τη νύχτα,
ξανά μέσα απ΄τα φύκια αρματωμένος.
Απόκληρος την πόρτα θα χτυπήσω.
Ποιός να μ΄ ανοίξει; Θ΄ αρωτάω...
"Απ΄ τον Θεό κι απ΄ τους ανθρώπους
ξεγραμμένος"...