Νοσταλγία

Ως μπορούσαν, έτσι ήρθανε απόψε μου οι ώρες,
στην αδέσποτη νύχτα και μ΄ ήβραν,
να΄ταν θίασος παρδαλός, ξένες χώρες
σαν γι΄ αλλού να με πήραν

Κι ως εγώ να περίμενα
μες΄ στο αβέβαιο σκοτάδι,
σαν θεατή να με πάγαινε η ζωή,
ένα άδειο καράβι

Σκοτεινά τα νερά, όπως κοίτονταν,
η πολιτεία σβυσμένη των φώτων
Στην ομίχλη υγρά όλα να χάνονταν
ιστορίες παληές των ερώτων

Ε, Καστοριά, όλα είσαι και τίποτε, μοναχά καλντερίμια
παντού σε πάνε οι δρόμοι και πουθενά
σαν να ζούμε,
την ίδια συνήθεια

ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΠΙΚΑΙΡΑ
Ήταν ένας παληός Κομιτατζής στα μέρη μας, ο Μπαϊκόλιας, που δρούσε στο Βίτσι,κι ερχότανε σ΄ ένα χωριό στρατηγικού χαρακτήρα, στο Σιδηροχώρι (ο καριόλης!) απ΄ όπου αγναντεύοντας κάτω στη Καστοριά μονολογούσε στα Βουλγάρικα (σ.σ: τουτέστιν...Μακεδονικά) "Εεε Κόστουρ...Κόστουρ! Γιέστε πάλαμ, Γιέστε κάζναμ!". (Μετάφραση: Ε, Καστοριά, Καστοριά! Εγώ σ΄ανάβω, εγώ σε σβύνω!) Αυτά όμως, όπως λέμε εμείς στη γειτονιά μας, πάησαν! "Τώρα τι θέλουνε αυτοί;" Με ρωτάει η μαννούλα μου. Τι να θέλουνε ρε μάνα; Της απαντώ... Ξύνονται στην γκλίτσα του τσοπάνη...