Ήταν ένας που κατέβηκε απ΄το αμάξι

Ήταν ένας φίλος μου που τον λέγανε Ρηγίνο-ήξερε τους ανέμους- και χθες που μετά απο χρόνια χαθήκαμε στην παληά Γιουγκοσλαβία, γυρίζει και μου λέει:
"Ανταμώσαμε με τη ζωή χωρίς κανένα σέβας αδελφέ,
Φαίνεται πως αυτό μας σύντριψε μέσα μας.
Είναι δύσκολο να ανθίζει κανείς χωρίς Θεούς.
Την ώρα, όμως, που δεν μας άκουγε κανείς, εμείς μεγαλώναμε ερήμην τους ..
Εμείς οι σκληροί Καλλιθιώτες, οι Καστοριανοί.
Σαν Μεγάλη Πέμπτη ήταν οι έρωτές μας...
Φαναράκια για να βυθιστούμε στην ανάσταση...
Αμάχη με την 'ερημο"...
Τι έγινε με κείνη ρε στα Μπίτολα; τον λέω...
"Εκεί όπου τρεκλίζαμε παληά τα βράδυα στον Στρυμόνα δεν μας δίδαξαν ποτέ την επιείκεια..." μ΄ απαντά
" Γυρνάγαμε τα βράδυα μοναχοί μας, χωρίς ελευθερία.
Απάνω μας ο θηριώδης ουρανός.
Κι οι ώρες πότε άδολες και πότε βίζιτες.
Θα΄ ρθει ωστόσο καιρός που θα χαθούμε κι εμείς οι Καλλιθιώτες- μου λέει...
Παρόλα αυτά, στο στήθος μας, πάντοτε θα βρέχει η νοσταλγία κι όλα τα φώτα των ξένων πόλεων απ΄ όπου περάσαμε"...
Πουλάκια διαβατάρικα, του λέω κι εγώ, σαν χείλη που φιλάν΄ τις έρημες πέτρες...
Είναι όμως τώρα κάτι χρόνια, που ο Ρηγίνος κατουράει αμέριμνος στα τρυφερά λιβάδια της Γιουγκοσλαβίας και μάλλον δεν πρόκειται να ξανάρθει. Και το΄ χω πάρει κι εγώ απόφαση, πως δεν πρόκειται να ξαναπαλέψω με τον φίλο μου ποτέ!..