Οταν το "Ζήτω" έγινε "ζητώ" και τα "Οχι" πήραν τη μορφή του "Ισως"...

Μελαγχολία, αναγνώστη μου... Μελαγχολία!
Και με τό 'να και με τ' άλλο, και με την τόση αναίδεια που υπάρχει γύρω μας, όπως λέει και ο Γιώργης στο προηγούμενο "ξέσπασμά" του...
Ακου, λέει, "28η Οκτωβρίου"... Ακου, λέει, "25η Μαρτίου"... Γιατί ρε γαμώτο σε τούτο τον τόπο, αυτός ο λαός να έχει καταραστεί να "γιορτάζει" τις αρχές πολέμων; Γιατί δεν υπάρχει μια εθνική επέτειος, τέτοιας "λάμψης" όσο οι δύο προαναφερόμενες, που να συνδέεται ευθέως με μια στιγμή που Ειρήνη ν' ανέτειλε;
Δεν θέλει και πολύ ψάξιμο: Πολεμήσαμε τους Ιταλούς, μπήκαμε στην Αλβανία - συγνώμη, Βόρεια Ηπειρο, ήθελα να πω-, αντισταθήκαμε στους Γερμανούς και μετά... Σφαχτήκαμε μεταξύ μας!
Και ναι, υπερήφανοι γιορτάζουμε και που σηκώθηκε το λάβαρο του '21 και που επαναστατήσαμε και τελικά διώξαμε τους Τουρκαλάδες, και μετά... Σφαχτήκαμε μεταξύ μας!
Πότε "ειρήνεψε" αυτός ο λαός;
Τελικά, όσο κι αν έψαξα, δεν βρήκα ούτε την κόψη του σπαθιού την τρομερή, ούτε την όψη που με βια μετράει τη γη... Το αποτέλεσμα της πολύχρονης αναζήτησής μου, χειροπιαστό και πραγματικό, είναι μια σκοτεινή τρύπα - φυλακή του Κολοκοτρώνη, κάποιες "γκρίζες ζώνες κρατητηρίων και εξορίας", τα υγρά υπόγεια κτιρίων της χωροφυλακής, ένα τρίκυκλο, τη σπασμένη καγκελόπορτα του Πολυτεχνείου, το διαλυμένο αυτοκίνητο του Αλέξανδρου Παναγούλη, μια χούφτα κάλυκες σε αθηναϊκούς δρόμους - πεσμένες κάποια μέτρα μακρύτερα από εκεί που βρέθηκαν άψυχα σώματα συνανθρώπων μας (ηλικίες μη με ρωτάς, αναγνώστη μου, ο τελευταίος μόνο θυμάμαι ήταν 15χρονος).
Τί να γιορτάσουμε, αναγνώστη μου; Το ότι κοντύναμε την Ιστορία για να τη φέρουμε στα μέτρα μας; Το πόσο ωραία πολεμάμε και σκοτώνουμε; Πότε τον εχθρό και πότε τον αδερφό μας;
Μελαγχολία! Τέτοια ταιριάζει σε τελετές μνημοσύνου που εμείς, με περισσή αναίδεια, μετατρέψαμε σε "πανηγύρια"... Εμείς που τα Ζήτω τα κάναμε "Ζητώ" συνεχώς και απ' όλους - εκτός από τον εαυτό μας. Εμείς που λησμονήσαμε τί σημαίνει "όχι", γιατί φοβόμαστε τις συνέπειες...
Υ.Γ. Το σκέφτηκες κι εσύ αναγνώστη μου, όπως κι εγώ, ε; Οτι από χθες το βράδυ θα γινόταν χαμός στα μπλόγκς, στα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις, στις φιλικές συναθροίσεις, στα πεζοδρόμια, στα σαλόνια όπου φίλοι και οικογένεια "τα λένε", στα γραφεία, στις σελίδες των εφημερίδων με τα άρθρα και τα σχόλια, παντού: Αν εκείνοι που έβγαλαν όπλο και πυροβόλησαν στην Αγία Παρασκευή ήταν μπάτσοι, και οι τραυματισμένοι ήταν διαδηλωτές, ή φοιτητές, ή μαθητές, ή απεργοί, θα είχε σαρώσει τη χώρα τσουνάμι "προοδευτικής" οργής!
Τώρα, όμως;
Μελαγχολία, αναγνώστη μου... Μελαγχολία! Και απογοήτευση... Πόση απογοήτευση, σαν βλέπεις ούτε καν να μην σταματάμε να "ξεχωρίζουμε" τα θύματα, για να αποφασίσουμε μετά αν πρέπει να διαδηλώσουμε ή όχι την οργή μας...
"Εχουμε πόλεμο" έμαθα πως είπε ο Χρυσοχοΐδης, μετά το τελευταίο αυτό χτύπημα της τρομοκρατίας. Σώπα! Τί παράξενο για τούτο τον τόπο; Από πόλεμο άλλο τίποτα. Διαρκή, επώδυνο πόλεμο, που έχει μόνο θύματα: Οχι απλώς εκείνους που "έφυγαν". Αλλά κι εμάς που μείναμε ξωπίσω, τον ίσκιο μας να ψάχνουμε διαρκώς να βολέψουμε μέσα στα αδιέξοδά μας