Για μας τα απαρηγόρητα ΠΑΟΚια!

Παρασκευή βράδυ. Βγαίνω απ΄ τον οδοντοτίατρο που έλεγε ο πρόωρα χαμένος κολλητός μου ο Μιχαλάκης κι ανηφορίζω φορτωμένος τον Ιλισό προς Καλλιθέα. Γαμημένη ποδαράδα και κοντοστέκομαι σ΄ ένα ουζερί. Να πιω ένα τσίπουρο αδερφέ, να φύγει το μούδιασμα. Κι ο μάγκας τυχαίνει να΄ ναι, ΠΑΟΚ και Καζαντζίδης! Τα υπόλοιπα δεν με ενδιέφεραν. Βρήκε ο κουτσός κατήφορο...

-Θα το πάρουμε καρντάση φέτος;
-Θα το πάρουμε αήττητοι μ΄απαντά με βεβαιότητα
-Ρε,μας κυνηγάει ο "γαύρος"...
-Έλα τώρα με τους χαϊδοκώληδες... Αήττητοι λέμε!
- Ώστε θα το σηκώσουμε στην Άγια Τούμπα;
 -Όπως σε βλέπω!
-Λες να μας πιάσει ο ίλιγγος του ύψους, επιμένω
-Δεν είσαι καλά! Μονάχα ο ΠΑΟΚ μας κάνει ν΄ αντέχουμε τα Σαββατοκύριακα.

Τον κοίταζα εξεταστικά την ώρα που μαγέρευε και σκεφτόμουν ότι η ιδέα της απόγνωσης θα πρέπει να γεννήθηκε την πρώτη φορά που έχασε ο ΠΑΟΚ.