Πάρε την Αννούλα και έλα σπίτι.

Ενώ κοιτούσα αφηρημένα στην τηλεόραση τις απαντήσεις των πρωτοκλασσάτων πολιτικών στελεχών σε ερωτήσεις των καναλιών περί την Γιουροβίζιον- και αυτοί βρε παιδί μου να μην αφήνουν τίποτα αναπάντητο, ότι τους ρωτάς να απαντάνε και να νομίζουν ότι έχουν εξαιρετικό χιούμορ- άκουσα δύο νέους σε ηλικία τεχνίτες που τοποθετούσαν ένα κλιματιστικό στο διπλανό δωμάτιο.
"Θα έρθεις με την Άννα να δούμε τον τελικό της Γιουροβίζιον το Σάββατο;" πρότεινε ο ένας τον άλλον και συμπλήρωσε "έλα μωρέ, θα φάμε πίτσες, θα πιούμε μπυρώνια, να βρεθούμε και λίγο έχουμε χαθεί, όλο δουλειά".
Το "πανηγυράκι" αυτό όπως το είχε χαρακτηρίσει ο Μάνος Χατζηδάκης με μουσικά κριτήρια, αποτελεί μια αφορμή, μια δικαιολογία να βρεθούν οι άνθρωποι και να κάνουν παρεούλα το βραδάκι. Όπως ακριβώς και οι τελικοί των ποδοσφαιρικών συναντήσεων. Γιατί ο σύγχρονος άνθρωπος που δουλεύει πολύ και χαίρεται λίγο έχει ανάγκη από δικαιολογίες προκειμένου να βρεθεί με τους φίλους του, με την παρέα του και να πιεί ένα ποτήρι.
Θυμήθηκα ένα παλιό σύνθημα, που έλεγαν τότε οι εξωκοινοβουλευτικοί φοιτητές. "Εκτός από τον Καπιταλισμό υπάρχει και η μοναξιά". Δεν μπορούσαν να προβλέψουν τότε ότι στη μοναξιά το φάρμακο βρέθηκε σήμερα. Είναι η από κοινού παρακολούθηση μέσω τηλεόρασης του τραγουδιστικού αγώνα των χωρών του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού με τις παρηκμασμένες χώρες της πρώην δυτικής κουλτούρας. Και εν συνεχεία η μάχη στα οδοφράγματα των SMS.
Μήπως να ψηφίζαμε με τον ίδιο τρόπο και στις βουλευτικές εκλογές;