Σήμερα έχασα τη μαθητική παράσταση της κόρης μου. Για να καθήσω στην Βουλή και να παρακολουθώ μιαν άνευρη συζήτηση για το Ασφαλιστικό, όπου αν εξαιρέσεις τις ομιλίες των βουλευτών του ΚΚΕ και του ΣΥΝ δεν μπορούσες να βγεις κερδισμένος. Κι έχασα και το Χρυσανθάκι μου να μιλά για το Μισολόγγι και να λέει τα λόγια του Σολωμού "τα μάτια μου δεν είδαν τόπον ενδοξότερον απο τούτο το αλωνάκι"!
Αλωνάκια καθημερινά, ζούμε ολημερίς. Μόνο που δεν έχουνε πια καμιάν αίγλη. Σε ποιον να πεις τι περνάς και ποιος να σε πιστέψει στις μέρες μας...
Ο καθένας ζει τα δικά του απομονωμένος. Και, δυστυχώς, χωρίς δυνατότητες ηρωϊκής εξόδου.
2 σχόλια:
και να ηταν μονο αυτο!
Άστα βράστα...
Και είναι πολυτιμότατες οι στιγμές αυτές και για το Χρυσανθάκι και για τον μπαμπά του.
Μπορεί να τις χαρείς στα εγγόνια σου τέτοιες στιγμές.
Αν έχεις πάρει σύνταξη ...χαχαχαχα! (Δεν γελάω εγώ. Η Φάνη Πάλη από μέσα ακούγεται...)
:)
Δημοσίευση σχολίου