Είμαστε εχθροί του Συντάγματος!

Αν τεχνικά είναι δύσκολο να εξηγήσει κανείς μια βλακώδη συμπεριφορά, δεν χρειάζεται ιδιαίτερες ικανότητες για να διακρίνει την ιδιοτέλεια.
Ξαφνικά, σαν να ξύπνησε απ΄ τον λήθαργο και την παρακμή της, η Αστική μας Δημοκρατία επέστρεψε θορυβημένη στις ψυχρές αρετές της, ανακαλύπτοντας ότι ο εχθρός, έχει διαβεί την θεσμική εμπροσθοφυλακή και βρίσκεται ήδη εντός των τειχών. Το πράγμα αρχίζει να αποκτά ενδιαφέρον…
Η συμβολική- αλλά όχι μόνο-επίσκεψη, με θέμα το Ασφαλιστικό, του προέδρου του ΣΥΝ στον συνετό Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια, στις ευχέρειες του οποίου, όπως ο Αλέκος Αλαβάνος επισήμανε, περιλαμβάνεται η δυνατότητα αναπομπής νομοσχεδίων στη Βουλή, επέσυρε την ιερή οργή του Συστήματος.
Σκαλίζοντας τις μνήμες του προπατορικού αμαρτήματος, η Κουμουνδούρου κατηγορήθηκε ότι επιχειρεί να καταστήσει τον Ανώτατο Άρχοντα μέρος της συντριπτικής δυσφορίας όσων βλέπουν να επιδεινώνεται η ζωή τους κι ότι μπαινοβγαίνει στη μεθόριο της νομιμότητας, αδιαφορώντας αναιδώς αν έτσι προκαλεί…Πολιτειακή κρίση.
Ακόμα πιο πικρόχολα σχόλια, όμως προκάλεσε η πρόταση του ΣΥΝ για Δημοψήφισμα στο Ασφαλιστικό, εξαιτίας της οποίας, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι, «πάγωσε» η ψήφιση του νομοσχεδίου στη Βουλή και ματαιώθηκε ο αρχικός προγραμματισμός του Μαξίμου, το οποίο με όχημα το επίμαχο νομοσχέδιο, επιδίωκε να υπογραμμίσει επικοινωνιακά την εντύπωση ότι η ΝΔ είναι η μοναδική μεταρρυθμιστική δύναμη στη χώρα, σε αντίθεση με την Αντιπολίτευση που δίνει τάχα μάχες οπισθοφυλακών, χαμένη στα ρηχά νερά της άνευρης ρητορείας.
Φαίνεται πως οι δυνάμεις του δικομματισμού, είχαν συνηθίσει στη θέση του ταμία, όπου όλοι εμείς θέλοντας και μη τσοντάραμε στο παγκάρι. Διαφορετικά δεν εξηγείται τόσο μένος…
Για να τελειώνουμε με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, αρκεί να θυμίσουμε δύο πράγματα:
Πρώτον, ο ευαίσθητος Παπούλιας είναι αυτός που, ξεπερνώντας αναπάντεχα τον κυνισμό και την δημοσιονομική τρομοκρατία των κομμάτων που τον ψήφισαν, μίλησε θαρραλέα για την φτώχεια και την ανέχεια που υπάρχει στη χώρα πίσω από τις λαμπερές βιτρίνες των μεγάλων εμπορικών καταστημάτων. Αυτό μόνον οι ιδιοτελείς και οι βλάκες δεν το ομολογούν…
Και δεύτερον, αλλά όχι αμελητέο, τα δύο μεγαλύτερα κόμματα είναι αυτά που πολύ συχνά και αναλόγως των ιδιαίτερων κομματικών τους επιδιώξεων έχουν μετατρέψει την εκλογή του Προέδρου σε πεδίο άσκησης ανελέητων πολιτικών και εκλογικών εκβιασμών.
Ποιοι μιλάνε λοιπόν τώρα για Πολιτειακή κρίση;
Ας πάμε τώρα και στον σεβασμό του Συντάγματος…
Το άρθρο 44 προβλέπει την δυνατότητα διεξαγωγής δημοψηφισμάτων, ακόμα και για «ψηφισμένα νομοσχέδια που ρυθμίζουν σοβαρό κοινωνικό ζήτημα». Είναι άραγε θεσμική γκέλα να ζητά κανείς την εφαρμογή του και μάλιστα για ένα πρόβλημα όπως το Ασφαλιστικό;
Και τότε, για να θυμηθούμε την απορία των καθημαγμένων και εξαθλιωμένων αγωνιστών του ΄21 που τους οδηγούσαν στις φυλακές όταν έκλεβαν για να ζήσουν στα πρώτα μετεπαναστατικά χρόνια «γιατί το΄ χωμε το Σύνταγμα;». Προφανώς για να μην αλλάζει τίποτε...
Ή, μάλλον, μόνο και μόνο για να ψηφίζει ο Καραμανλής με τη Νατάσσα στη ζούλα για τις ταυτότητες, προκειμένου μετά να ευλογούν τα ψηφοδέλτια της ΝΔ, απο τους σαρακοφαγωμένους άμβωνες, οι βοδινοί και λιγδωμένοι σβέρκοι της ιεραρχίας …
Άλλως μπορούμε να αρκεστούμε στην επίσημη κυβερνητική δικαιολογία, ότι, οι πολίτες «δεν είναι σε θέση» να ξέρουν όλες τις παραμέτρους του προβλήματος, όπως οι βουλευτές, ώστε να κρίνουν σωστά!
Αυτούς ψηφίζουμε, αυτά λένε…Κι άλλωστε, όπως είναι γνωστό, στην τόσο μακρυνή Εσπερία όπου τα δημοψηφίσματα είναι θεσμός, ενδεχομένως να τρώνε ακόμα βελανίδια…
Όσοι, εν πάσει περιπτώσει, ξενίστηκαν από τις πρωτοβουλίες του ΣΥΝ, δεν δείχνουν να ενοχλούνται και τόσο από την συμπεριφορά της άθλιας κυβέρνησης της ΝΔ που συντρίβει ανεμπόδιστα την Συνταγματική τάξη.
Και είναι αληθινά κρίμα, που στο μέτωπο αυτό συντάχθηκε και το ΚΚΕ υπερασπιζόμενο τα καχεκτικά αστικά αναχώματα, ώστε ξεχνά μπροστά στο πρόσκαιρο όφελος ότι το Σύνταγμα εκτός ίσως από τις άλλες χρησιμότητές του, κατοχυρώνει τον θρίαμβο του σιδερένιου κανόνα της κρατικής εξουσίας και της ταξικής υπεροχής, απέναντι «στους υπόλοιπους»…
Ακόμα κι αν δεχθούμε ότι η Αριστερά μαθαίνει Συνταγματικό Δίκαιο στους δρόμους (βλέπε, λόγου χάρη, την παράδοση του «1-1-4» και τον Συνταγματικό πατριωτισμό που πυροδότησε), αυτός δεν είναι λόγος ώστε σήμερα, να απεμπολήσει το δικαίωμά της να ασκεί ειρηνικά, κάθε δυνατότητα που δίνουν οι υφιστάμενοι θεσμοί.
Και δεν μπορούμε να λέμε ότι ζούμε σε συνθήκες Δημοκρατίας, αν το Σύνταγμα και οι εγγυήσεις του, δεν αναγνωρίζουν την απόλυτη ευχέρεια στον κατά τα άλλα… «κυρίαρχο» λαό να μπορεί να ασκεί τα δικαιώματά του εμπράκτως. Διαφορετικά, θα πρέπει για λόγους αυτοσεβασμού να καταργηθεί το άρθρο 44 (όπως και σειρά άλλων εδώ που τα λέμε…)και να προσβλέπουμε σε καιρούς περισσότερο δίκαιους.
Αναρωτιέμαι γιατί το Σύστημα ενημέρωσης που, δεν θέλει σκέψη, ελέγχεται από ψηλά, αποφεύγει να κάνει θέμα τις βαρειές κατηγορίες της Αντιπολίτευσης, ότι «η ΝΔ, έχει βάλει στη θέση του εθνικού εισαγγελέα», (στον Άρειο Πάγο) «έναν καταπατητή». Ή για ποιόν λόγο επίσης επιμένει να αγνοεί την εξίσου βαρειά μομφή που της αποδίδεται από Αριστερά, ότι η κυβέρνηση Καραμανλή, «στέλνει στο αρχείο φοβερά σκάνδαλα που συγκλονίζουν τη χώρα, με συνεργούς μια ομάδα κορυφαίων δικαστών που η ίδια έχει επιλέξει».
Και καταντά κωμικό, το γεγονός ότι ορισμένοι φρουροί της νομιμότητας, οι οποίοι αποδεικνύονται θλιβεροί τοποτηρητές των προσχημάτων, κλείνουν τα μάτια κάθε φορά που η κυβέρνηση, αντί να εφαρμόζει αυστηρά το Σύνταγμα, προχωρά σε ηθικοπολιτικές αξιολογήσεις που καθόλου δεν αντιστοιχούν στο περιεχόμενό του.
Το φαινόμενο βέβαια δεν είναι πρωτόγνωρο-κάτι ξέρουν και στο ΠΑΣΟΚ…Αλλά, είναι η πρώτη φορά που χάρη στους ανεκδιήγητους υπουργούς Δικαιοσύνης της ΝΔ (αθάνατη Δεξιά! ΟΙ ΠΑΣΟΚοι ήταν πιο ξεσκολισμένοι) αποκαλύπτεται τόσο καθαρά η απόπειρα της κρατικής εξουσίας, να δημιουργήσει ένα αξιολογικό σύστημα αόριστων εννοιών (π.χ γενικό συμφέρον, συλλογική ευημερία, κοινωνικό κεκτημένο, κ. άλ) που είναι παράλληλο και υπέρτερο του Συντάγματος και, αντίθετα απο την ανάγκη να τηρούνται σταθεροί και συμφωνημένοι δημοκρατικοί κανόνες, ερμηνεύεται κατά το δοκούν και ανάλογα με την συγκυρία.
Το διαπιστώσαμε στις πρόσφατες απεργίες, με συνδικαλιστές να σέρνονται Κυριακάτικα σαν κοινοί κακοποιοί στα Δικαστήρια και με την τήρηση του Συντάγματος να επαφίεται στην απόλυτη πλην όμως ανεξέλεγκτη αυθεντία των εισαγγελέων.
Και, το είδαμε με τα μάτια μας, όταν, πρόθυμοι παραθυράτοι τηλεαστέρες στηρίζοντας αυτήν την καταφανώς αντιδημοκρατική και φαιά εκδοχή, ψέλλιζαν επιχειρήματα του τύπου «σεβαστό μεν το δικαίωμα της απεργίας, αλλά υπάρχει και το δικαίωμα των πολλών…»!
Τουτέστιν; Σύνταγμα γι΄ αυτούς, δεν είναι ο,τι έχει συνομολογηθεί μεταξύ των κοινωνικών τάξεων προκειμένου να ξέρει ο καθένας τι παραχώρησε αλλά και τι εξασφάλισε για να΄ χουμε να πορευόμαστε μέσα στις αντιθέσεις μας, αλλά αυτό που υποκειμενικά και με βάση τον κομματικά υπαγορευμένο αξιολογικό του κώδικα, ορίζει ο εκάστοτε Παπαληγούρας, ή ο εξίσου ανεκδιήγητος διάδοχός του Χατζηγάκης.
Αλλά αυτή είναι μια πλαστή «συνταγματική» κατάσταση που δεν έχει καμιά δημοκρατική νομιμοποίηση.
Και εις το όνομα του ακροτελεύτιου άρθρου- 120 πλέον- που εξακολουθεί όμως να ορίζει ότι «Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων…», έχουμε χρέος να αντισταθούμε!..