Άσε με να κάνω λάθος...

Τιμώ τις αρχές μου κάθε μέρα! Όπως αρμόζει σε έναν όρθιο και ελεύθερο άνθρωπο κι από το ύψος που θεωρώ τα πράγματα. Από την άποψη αυτή, τιμώ εμπράκτως και τη μνήμη του Γρηγορόπουλου και όλης της αδικοχαμένης γενιάς του, όπως, προβλέψιμα δείχνουν οι καταστάσεις. Είχα γράψει εκείνες τις μέρες, ακριβώς τρία 24ωρα από την δολοφονία του, όταν όλοι αναλύονταν σε αδέξιους συναισθηματισμούς και αφόρητα δάκρυα, αυτά τα δύο κείμενα στο «Ποντίκι».
Μένω συνεπής σε αυτά. Όποιος κάνει τον ελάχιστο κόπο να τα διαβάσει, θα το(με) καταλάβει…
Υ. Γ: Θα σχολίαζα ακριβώς κάτω από το δικό σου κείμενο με τίτλο «ΝΤΡΟΠΗ!!!». Φτιάχνω αυτοτελές σχόλιο γιατί έχω υπερβεί το δυνατό όριο των λέξεων στο σύστημα…

Λέξεις 1130 Ένας άβολος νεκρός
Βυθισμένος στα απόκοσμα υπόγεια του Μαξίμου ο πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής φαίνεται πως έχει αποφασίσει να μας εκδικηθεί επειδή διαψεύστηκαν οικτρά όλα τα όνειρά του.
Απελπιστικά μόνος κατηφορίζει το έρημο σοκάκι της βίας ψάχνοντας για ένα «επικοινωνιακό ισοδύναμο», ύστατη σανίδα σωτηρίας για μια κυβέρνηση που καταρρέει απαξιωμένη και σάπια, μέσα στη δίνη της διαφθοράς και του αίματος.
Έχουμε πιάσει πάτο! Και η ωμή δολοφονία του πιτσιρίκου στα Εξάρχεια, επιβεβαίωσε ότι ζούμε στο βασίλειο των συμπτώσεων. Στο σημείο που έχει φέρει τα πράγματα η κατάντια των περισσότερων πολιτικών και η απάθεια των ψηφοφόρων τους, ήταν δηλαδή θέμα χρόνου και συγκυρίας να βρεθεί ένας αψυχολόγητος μαλάκας που θα τραβήξει καμπόϊκα το πιστόλι βάζοντας σε κίνηση τους μηχανισμούς της ανεξέλεγκτης οργής. Οι βιτρίνες που διέλυσαν με μένος οι συμμαθητές του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου ήταν τα σύμβολα ενός συστήματος που δεν προορίζει καμιά θέση γι΄ αυτούς και τους αντιμετωπίζει σαν ανεπιθύμητα προϊόντα ενός μέλλοντος που θα μπορούσε και να μην είχε υπάρξει.
Παρόλα αυτά, η κατάσταση, υποχρεώνει τους αποχαυνωμένους γονείς τους να συλλογιστούν, όσοι από αυτούς τέλος πάντων μπορούν ακόμα να το κάνουν, μήπως ήρθε τώρα ο καιρός να διαλέξουμε ανάμεσα στην οκνηρία και την ελευθερία, αφού είμαστε όλοι στο ίδιο μπάρκο, και ή θα σωθούμε όλοι μαζί ή κανένας!
Και πρέπει να σκεφτούμε πως ακριβώς η βία των νέων που μεγαλώνουν μέσα στην διαρκώς εκτεινόμενη κοινωνική έρημο και σε σχολεία εχθρικά όπου στεγνώνει η ψυχή τους, μπορεί να μετουσιωθεί σε πολιτικό αίτημα για δικαιοσύνη.
Άλλωστε, αν αυτά τα παράτολμα φυντάνια, στάθηκαν με συγκινητική άγνοια κινδύνου απέναντι στα σκληροτράχηλα ΜΑΤ, υπάρχουν πολλοί ενήλικοι που έχουν τόσο θυμό μέσα τους ώστε αν κατέβουν στους δρόμους θα πρέπει να πάρουν κεφάλια!..
Η χώρα είναι ένα καζάνι που βράζει και το πολιτικό σύστημα, έχει βγει ανέμελο βόλτα στην εμπόλεμη ζώνη.
Αν μείνει κανείς σταθερός στη θέση του, θα διαπιστώσει ότι τις τελευταίες δεκαετίες η αθρόα εισβολή του πολιτισμού της κατανάλωσης έκανε τον τόπο συντρίμμια. Μέσα σε λίγα χρόνια, περάσαμε από τη φτώχεια στο δήθεν, ανταλλάσσοντας ό,τι μας κρατούσε ενωμένους, με την απάθεια, τον κυνισμό, την ανευθυνότητα.
Η πλήρης υποταγή της πολιτικής στις δυνάμεις της αγοράς δημιούργησε πλούτο που μοιράστηκε σε λίγους και σε αντιστάθμισμα προσφέρθηκε στους υπόλοιπους το κάλπικο όραμα του «λαϊκού καπιταλισμού» στηριγμένο στα γυάλινα πόδια της Σοφοκλέους και του εύκολου δανεισμού.
Σε αυτό το καμίνι, εκτός από δικαιώματα που είχαμε κατακτήσει με αιματηρούς αγώνες, χάσαμε την αλληλεγγύη και τις αξίες μας και τώρα, στην άκρη του δρόμου, καθόμαστε και μετράμε απώλειες.
Η πλήρης απασχόληση έχει γίνει πλέον ανέφικτη και οι κυβερνήσεις των μεγάλων Οικογενειών που κυβερνάνε τον τόπο, αναδιανέμουν την ανεργία και τη φτώχεια σε περισσότερα χέρια για να καλύπτουν στατιστικά το ποσοστό της απασχόλησης. Πολιτικοί που λειτουργούν σαν υπάλληλοι των επιχειρηματιών, μας καλούν να συμβιβαστούμε με μισή δουλειά και μισή ασφάλιση για να ζούμε λειψά και στο έλεος των Τραπεζών όπου καταφεύγουμε τώρα πια από ανάγκη να συντηρήσουμε βασικές μας ανάγκες. Η απειλή της ανεργίας που καλλιεργούν συστηματικά οι επικοινωνιακοί μηχανισμοί σε συνδυασμό με την μονότονα επαναλαμβανόμενη δημοσιονομική τρομοκρατία για τα διογκωμένα ελλείμματα και το τεράστιο δημόσιο χρέος που παράγουν ανίκανοι διαχειριστές, μοναδικό στόχο έχουν να αναχαιτίσουν τις κοινωνικές αντιστάσεις. Αντί για μια σταθερή εργασία που άλλοτε μας καταξίωνε στα μάτια των παιδιών και των φίλων μας, καλούμαστε να προσαρμοστούμε σε ένα θλιβερό περιβάλλον, όπου οι εργαζόμενοι θα μπορούν να ενοικιάζονται σαν να ήταν κορίτσια συνοδείας, για…να μη χειροτερέψουν τα πράγματα!..
Η βία που παράγει αυτή η βαθειά ταξική επιλογή έχει καθήσει σαν γύπας πάνω από τη σκοτεινή και αβίωτη καθημερινότητα.
Ένα βαθύ και μουντό αίσθημα αδικίας κατακλύζει τη χώρα από συμπεριφορές πολιτικών που θωπεύουν κάθε είδους παρανομία, στέλνοντας στους πολίτες το μήνυμα ότι τίποτε δεν γίνεται αν δεν έχεις άκρες στην εξουσία.
Στο πολιτικό σύστημα έχει κυριαρχήσει η ιδεολογική υποχώρηση και μια κενότητα που προδίδει τη φτωχή και ξύλινη σκέψη των πολιτικών αστέρων που αποθεώνουν τους αριθμητικούς δείκτες την ώρα που η κοινωνία πάει κατά διαόλου. Ο πολύς κόσμος είναι έρμαιο των παγωμένων ανέμων της αγοράς, χωρίς να βρίσκει απαντοχή πουθενά, και η πολιτική τάξη ρίχνει βολεμένη κι άλλα ξύλα στο τζάκι και σχολιάζει σαν παρατηρητής την ξένη ανέχεια.
ΠΑΣΟΚ και ΝΔ διαδέχονται αλλήλους στην εξουσία και δεν αλλάζει τίποτε γιατί το πρόβλημα είναι ότι λένε και κάνουν τα ίδια πράγματα. Ο ένας ανοίγει τον δρόμο και ο άλλος ξεχνώντας τις προεκλογικές διακηρύξεις τον περπατάει πρόθυμα αδιαφορώντας για τους ανθρώπους που πιέζονται ασφυκτικά και εξωθούνται στη μεθόριο του φόβου και της ανασφάλειας. Όσο για την Αριστερά, δεν έχει συζητήσει καν, τους λόγους που κατέρρευσε η Σοβιετική Ένωση και δείχνει ανήμπορη για την ώρα να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Που να στραφεί ο απλός κόσμος;
Η πολιτική έχει μπει κανονικά στη δούλεψη των επιχειρήσεων που προσλαμβάνουν το προσωπικό που θέλουν μέσω της εκλογικής διαδικασίας. Έχουμε στην πραγματικότητα να κάνουμε με ένα Κοινοβούλιο που ελάχιστα πλέον αντιπροσωπεύει τους ψηφοφόρους, με αδαείς, απαίδευτους και κοντόφθαλμους βουλευτές που δεν ξέρουν καν τι ψηφίζουν. Το πολιτικό σύστημα, παραμένει βαθειά απαρχαιωμένο και ως κατεξοχήν συντηρητικός οργανισμός μεριμνά κυρίως για την αναπαραγωγή του, αφού όλα γίνονται με ορίζοντα τις επόμενες εκλογές. Αποκομμένοι και χωρίς καμιά υποψία για τις ανάγκες των πολιτών και του τόπου, βουλευτές που περηφανεύονται ότι «δεν τα καταφέρνουν καλά με τους αριθμούς», ψηφίζουν νόμους για την υπέρμετρη αύξηση της φορολογίας στα φτωχά και μεσαία στρώματα, χαρίζοντας ανενδοίαστα έσοδα στους μεγάλους εισοδηματίες και το κεφάλαιο. Με την ίδια συνέπεια και αφού προηγουμένως συνειδητά τα απαξιώνουν, ξεπουλάνε δημόσια φιλέτα και κερδοφόρες επιχειρήσεις για να καλύπτουν βραχύβιες υποχρεώσεις πελατειακού χαρακτήρα και διαλύουν τη δημόσια Υγεία και την Παιδεία παραχωρώντας τα πάντα στην ιδιωτική αγορά.
Προμηθευτές του Δημοσίου από τα όπλα μέχρι τα φάρμακα, εργολάβοι και Τραπεζίτες έχουν στήσει με την ανοχή και την προτροπή των κυβερνήσεων ένα τρελό πάρτι, φτύνοντας με αναίδεια τα αποφάγια στην έκθαμβη κοινωνία.
Τα κόμματα βρίσκονται πολύ μακριά από την κοινωνία και, αν εξαιρέσουμε τον φοιτητικό συνδικαλισμό που είναι προθάλαμος για μια θέση στο Κοινοβούλιο, άλλο τόσο ξεκομμένα είναι από τη νεολαία.
Παιδιά αυτών των ανθρώπων που περιγράψαμε πιο πάνω είναι αυτοί οι πιτσιρικάδες. Κι αν αφήσουμε κατά μέρος τη σκόνη των δακρυγόνων, αυτός ο μικρός που δεν θα γνωρίσει ποτέ τους τρυφερούς μηρούς των γυναικών, είναι ένας άβολος νεκρός γιατί δεν χωράει στις στερεότυπες αναλύσεις.
Δεν ήταν ούτε πρεζόνι, ώστε να μετρηθεί ανάμεσα στα θύματα του ακήρυχτου πολέμου που μαίνεται στο κέντρο της πόλης μετατρέποντας πολιτικά και κοινωνικά προβλήματα σε ελεγχόμενες αστυνομικές εντάσεις, ούτε ασφαλώς ο Πέτρουλας όπως βιάστηκαν να τον χαρακτηρίσουν με ελαφρότητα μερικοί. Ένα παιδί αυτής της τόσο ασυνήθιστης γενιάς ήταν, μιας γενιάς απαισιόδοξης, της πρώτης που δηλώνει αφοπλιστικά ότι δεν ελπίζει σε τίποτε, που στριμώχνει τη ζωή της στη γκρίζα διαδρομή φροντιστήριο-σπίτι και συνωστίζεται, χωρίς να την ακούει κανένας μπροστά στις κρεατομηχανές ενός απειλητικού μέλλοντος για μια θέση στα ορυχεία της μισθωτής εργασίας.
Σε τούτα τα παιδιά που γράφουν στους τοίχους «σκότωσέ με ή δέξου με όπως είμαι», πρέπει να σταθούμε πλάϊ τώρα, ξέροντας πικρά, ότι η απάντηση διάολε, δεν δίνεται με πιστόλι…

Λέξεις 579 Ποιος είναι ο εχθρός του Συντάγματος;
Ίσως έχουμε υποτιμήσει από καιρό, την αξία των ατομικών ελευθεριών. Στριμωγμένοι βέβαια στις μυλόπετρες της μισθωτής δουλείας ξεχνάμε ότι και σε αυτήν την περίπτωση τα πράγματα είναι σχετικά. Άμα περιμένεις το πρωϊνό λεωφορείο των 5:30 στα Τουρκοβούνια με τον ύπνο κομματιασμένο στο ναρκοπέδιο της επιβίωσης, είναι ειρωνεία να παρηγοριέσαι με τη σκέψη ότι τουλάχιστον έχεις ας πούμε την ελευθερία της έκφρασης ή το δικαίωμα ψήφου κάθε σχεδόν τέσσερα χρόνια...Κι όμως αυτός είναι βασικός λόγος για τον οποίον οι ατομικές ελευθερίες έχουν την αυτοτελή σημασία τους. Γιατί, στην πραγματικότητα είναι ένα ισχυρό νομικό και πολιτικό ανάχωμα για να αλλάξουν τα πολιτικά πράγματα και να υψωθούν από τη σκόνη νέες κοινωνικές δυνάμεις. Αυτό τρέμουν κάθε φορά οι εξουσίες και γι΄ αυτό προσπαθούν να τα περιστέλλουν όπως μπορούνε.Στην προπολεμική Ιταλία η ακρότητα αυτής της επίθεσης οδήγησε στον φασισμό. Στην μεταπολεμική Γερμανία με τη RAF ή την Αγγλία που αντιμετώπισε με αμείλικτη αδιαλλαξία τους Ιρλανδούς αγωνιστές, η αδιάκριτη εγκατάσταση των αρχών ασφαλείας στα άδυτα των νοικοκυραίων, τόνωσε μεν την εικόνα ενός στιβαρού αλλά στην πράξη ασύδοτου κράτους, όπου τα ατομικά δικαιώματα γινήκανε κουρελόχαρτα μέσα στις κρύες αίθουσες ανακρίσεων και τα απάνθρωπα "λευκά κελιά".Εδώ και αρκετό καιρό, η κυβέρνηση με επικεφαλής τον ανεκδιήγητο υπουργό Δικαιοσύνης Σ. Χατζηγάκη υποστηρίζει σε κάθε ευκαιρία ότι εκτός από τα ατομικά δικαιώματα, υπάρχουν και τα κοινωνικά δικαιώματα! Όμως τα ατομικά δικαιώματα έχουνε κατακτηθεί με αγώνες. Και υπάρχουν στο Σύνταγμα για να προστατεύουν από την αυθαιρεσία της πολιτικής εξουσίας, όχι αυτούς που συμφωνούν, αλλά αυτούς που διαφωνούν μαζί της. Το πρόβλημα της "Δημοκρατίας" μας που έχει αρχίσει να δείχνει τα φαιά χαρακτηριστικά της, δεν είναι οι κουκουλοφόροι- αυτοί που κάτω από τη κουκούλα αποκαλύπτεται ότι είναι τα παιδιά της διπλανής πόρτας είτε οι αηδιαστικοί προβοκάτορες. Το πρόβλημα είναι ότι ενισχύονται οι κατασταλτικοί και καταναγκαστικοί μηχανισμοί του κεντρικού κράτους επειδή αυξάνονται οι διαφωνούντες.Τα κοινωνικά δικαιώματα που επικαλείται ο κάθε αστείος Χατζηγάκης, είναι έννοια λάστιχο, πολύ περισσότερο μάλιστα, που ο σεβασμός τους, έχει ανατεθεί στην αυθεντική και αποκλειστική ερμηνεία των αστυνομικών αρχών!Φαίνεται πως η κυβέρνηση Καραμανλή αποφάσισε να συρρικνώσει την Συνταγματική νομιμότητα σε ελεγχόμενες περιοχές ισοπεδωτικής αντιμετώπισης των ατομικών δικαιωμάτων- μια συμπεριφορά που πρωτοδίδαξαν οι «πράσινοι» μετρ του κοινωνικού αυτοματισμού.
Ήταν φως φανάρι από πολλούς μήνες, ότι η κυβέρνηση δεν γούσταρε να μπλέκουν ενοχλητικά στις βρομοδουλειές της όσοι θεσμικοί θύλακοι, όπως για παράδειγμα ακόμα και αυτές οι υποβαθμισμένες ανεξάρτητες αρχές, θα μπορούσαν να σταθούν εμπόδιο, αφού είχε λόγους να φοβάται ότι η κοινωνική οξύτητα που η ίδια με την ταξική πολιτική της προκαλεί θ΄ ανέβαινε προσεχώς κατακόρυφα.Το εξοργιστικό, όπως καταγγέλλουν όλες οι πτέρυγες της Αντιπολίτευσης, είναι ότι στηρίζει την προσπάθειά της σε πρόθυμους δικαστές όπως ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Γ. Σανιδάς, ένας άνθρωπος που όπως εξομολογούνται στις μεταξύ τους συζητήσεις κορυφαίοι συνάδελφοί του "δεν θα μπορούσε να σταθεί ούτε επί χούντας»!
Από την άλλη, είναι θλιβερός ο ρόλος του ΠΑΣΟΚ. Αφού πέρασε από τη Βουλή, τρομονόμους, Σένγκεν και άλλες τέτοιες βρώμικες δουλειές, τώρα πελαγοδρομεί έχοντας αποφασίσει ότι σε καιρούς που μυρίζουν μπαρούτι, είναι φρονιμότερο να κάνει λελογισμένη αντιπολίτευση. "Οι νοικοκυραίοι δεν έχουνε να φοβηθούνε τίποτε" δηλώνουν τώρα στα σοβαρά οι κάλπηδες κήρυκες του μέτρου και στα δύο μεγαλύτερα κόμματα. Από τον τάφο του, το φάντασμα του Ανατόλ Φράνς τους χαμογελάει ειρωνικά υπενθυμίζοντας ότι ο νόμος απαγορεύει εξίσου στους πλούσιους και τους φτωχούς να κοιμούνται κάτω απ΄ τις γέφυρες...Το θέμα εν κατακλείδι εναπόκειται, όπως συμβαίνει συνήθως, στην διάθεση των πολιτών. Είναι σίγουρο ότι έχουν τη δύναμη να αλλάξουν τα πράγματα. Αυτό που παίζεται είναι αν θέλουν...