"Ψυχή βαθειά ρε αγόρι μου" μου λέει χρόνια τώρα ο πεθερός μου, (*)οσάκις θωρεί οτι κάνω στη ζωή μου αστοχίες.
Σαν συγχώριο, σαν άφεση μεγαλόθυμη
Για να μπορούμε να ξαναμιλάμε, αφήνοντας πίσω τα γραμμένα...
Πήγα χθες απομεσήμερο και νοίκιασα την ταινία αυτουνού του σπουδαίου Βούλγαρου να την ειδούμε μαζί με τα παιδιά.
Είναι αλήθεια πως μας κράτησε σε ένταση.
Αλλά είχα την ίδια αίσθηση, όταν τελειώνοντας, γυρνά ο Ηλιάκος και μου λέει, "αυτό ήτανε μπαμπά;".
(*)Πολέμησε αντρίκεια ο φουκαράς δυό χρόνια τους αντάρτες στον Γράμμο και το Βίτσι, αλλά μιλάει για όλα αυτά με τη μελαγχολία...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου