Η σύγχρονη Ελληνική ιστορία, είναι η ιστορία της διαχείρισης του δημόσιου χρέους.
Και η μελέτη της εξέλιξης του χρέους, δεν είναι παρά μια βαθειά βουτιά στις ιστορικές ρίζες της εξάρτησης της χώρας από τους ξένους δανειστές της.
Μολονότι οι επαναστατικές διοικήσεις του ΄21 δεν ήταν διεθνώς αναγνωρισμένες, αποδέχθηκαν στο ακέραιο τις υποχρεώσεις από τα δύο «δάνεια της ανεξαρτησίας», τα οποία εισπράξαμε στο υποπολλαπλάσιο του ποσού και τα αποπληρώσαμε στο ακέραιο και πολύ περισσότερο απο την αξία τους, στους αισχροκερδείς πιστωτές, μέσα σε κλίμα εθνικής ενοχής πολλά χρόνια μετά.
Η αποδοχή της πολιτικής ομηρείας και υποτέλειας, προϋποθέτει την ηθική εξουθένωση του λαού και αυτό συνέβη, πολύ καθαρότερα στην χρεοκοπία του 1893, όταν παρά τις απεγνωσμένες προσπάθειες του Χ. Τρικούπη η χώρα πτώχευσε και επίσημα και αποδέχθηκε ταπεινωτικά την Διεθνή Οικονομική Εποπτεία.
Η συγκυρία έχει πολλές κοινές αντιστοιχίες με εκείνη την φοβερή εποχή που οδήγησε στον πόλεμο του 1897 και την ταπεινωτική συνθήκη της Κωνσταντινούπολης, όπου η χώρα, ερήμην της υποχρεώθηκε να ξεπληρώσει σε χρυσό τα χρέη της και χωρίς καμία έκπτωση. Οι δανειστές μας έβγαλαν τα λεφτά τους με το παραπάνω και επέβαλλαν στην καχεκτική Ελληνική Δημοκρατία τους πολιτικούς τους όρους και την ληστρική τους παρουσία.
Η δημοσιονομική διαχείριση των πραγμάτων, αποδείχθηκε μόνο η επιφάνεια της υποτέλειας.
Σκέφτομαι ότι ίσως αυτός ήταν ο λόγος που ο Γιώργος ανακοίνωσε την έλευση του ΔΝΤ από το Καστελόριζο. Ίσως κάποιος σύμβουλός του με ιστορική μνήμη τον «τοποθέτησε» εκεί, ώστε να συμβολίσει ότι τουλάχιστον αυτή τη φορά, δεν θα μπλεχθούμε σε πολεμικές περιπέτειες και νέες εθνικές απώλειες.
Κι από την άλλη σκέφτομαι, ότι έχει παρατραβήξει το παραμύθι, ότι οι εργατικοί Γερμανοί φορολογούμενοι πληρώνουν τους τεμπέληδες και αμέριμνους Έλληνες.
Ας μην πάμε μακρυά, όταν ο ανταγωνισμός των δανειστών μας καταδίκασε την Ελλάδα σε μια ανυπόληπτη περιφερειακή χώρα, με την σύμπραξη της εγχώριας πολιτικής τάξης.
Η δική μας κατανάλωση, όμως, στηρίζει τις δικές τους θέσεις εργασίας. Τα χρυσοφόρα και άκρως συμφέροντα ελληνικά ομόλογα στηρίζουν την κερδοφορία των Τραπεζών τους που δανειοδοτούν τις επιχειρήσεις τους. Στα ίδια ομόλογα, έχουν ακουμπήσει τις υψηλές συντάξεις τους, τα ασφαλιστικά τους ταμεία. Και χάρη στην ενδοτικότητα των δικών μας πολιτικών που πιέζονται ασφυκτικά για λίγη δανεική ρευστότητα, εμείς οι Έλληνες φορολογούμενοι αγοράζοντας υποβρύχια που γέρνουν, ή ξεπουλώντας τον εθνικό μας πλούτο, ή αποδεχόμενοι τεχνολογικά παρωχημένα προϊόντα της Siemens με υπέρογκες μίζες που ενσωματώθηκαν στις προμήθειες, στηρίζουμε τις δικές τους επιχειρήσεις.
Μας τα έχουνε ζαλίσει με αυτό το παραμύθι, το οποίο σιγοντάρει η «διατεταγμένη ενημέρωση», για λόγους που όλοι πια πήραμε χαμπάρι.
Και όσο εμείς δεν καταλαβαίνουμε το βαθμό εξάρτησης της χώρας, δεν πρόκειται να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις για να κατακτήσουμε την ανεξαρτησία μας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου