Θα δούνε πολλά τα μάτια μας ακόμα...

Βλέποντας τις προηγούμενες μέρες την πλειοδοσία…θεσμικών προτάσεων- ακόμα και ο ΣΕΒ, έχει μερικές πρόχειρες…- τώρα που οι ψευδαισθήσεις τελειώσαν, για την «αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος», σκεφτόμουν ότι από δω και πέρα θα ζήσουμε στιγμές κορυφαίας πολιτικής υποκρισίας.
Αφεθήκανε απερίσκεπτα τόσα χρόνια πολλοί βουλευτές, ειδικά στα δύο μεγαλύτερα κόμματα, να μεταμορφωθούνε από «εκπρόσωποι του Λαού και του Έθνους με απεριόριστο δικαίωμα γνώμης και ψήφου» σε άφωνους στρατούς και πειθήνιους εντολοδόχους της εκτελεστικής εξουσίας, ώστε τώρα να προσγειώνονται απότομα στο σκληρό έδαφος της λαϊκής δυσαρέσκειας.
Ξαφνικά η αστική μας Δημοκρατία φαίνεται σαν να ξύπνησε από έναν μακρόσυρτο και βαρύ λήθαργο και ζητά πίσω τα χαμένα της χρόνια.
Και πολλοί, είναι αλήθεια, στο ταραγμένο από τις ιαχές του θυμωμένου πλήθους Κοινοβούλιο, αυτήν την εποχή, πέφτουν από τα σύννεφα, διαπιστώνοντας ότι πάει πολύς καιρός από τότε που η Βουλή δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα φανταχτερό αλλά ανίσχυρο παγώνι που θορυβεί άσκοπα, στην πίσω αυλή της εξουσίας.
Μέσα από διαδοχικές αναθεωρήσεις του Συντάγματος, οι νομοθετικές αρμοδιότητες συγκεντρώθηκαν γύρω από το πρωθυπουργικό γραφείο και τους διαδρόμους των υπουργείων, όπου μοιραζόταν το κρατικό χρήμα στις επιχειρήσεις και αναπόφευκτα, συναρμολογήθηκαν οι ομάδες συμφερόντων –από επιχειρηματίες οι οποίοι ανδρώθηκαν στην κρατική θαλπωρή μέχρι επαγγελματίες συνδικαλιστές- που δεν άφηναν να ανασάνει η χώρα, αποθαρρύνοντας μεθοδικά όσους επέμεναν να αγαπούν τους κανόνες।
"Με το κράτος κάναμε δουλειές, κρατικούς παράγοντες βλέπαμε" παραδέχθηκε αφοπλιστικά στην Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής που διερευνά το σκάνδαλο της "Ζημενς" η γραμματέας του φυγαδευμένου στο εξωτερικό Μ। Χριστοφοράκου।
Η Βουλή, όπως θεωρητικά, ορίζει το Σύνταγμα, δε νομοθετούσε: είχε μεταβληθεί σε βιοτεχνία επικύρωσης νομοσχεδίων που είχαν κοπεί στα μέτρα των κρατικοδίαιτων οικονομικών παραγόντων।
Οι κυβερνήσεις των δύο μεγαλύτερων κομμάτων καταχρέωναν για δεκαετίες τη χώρα, όχι για να στηρίξουν παραγωγικές δαπάνες ή επενδύσεις κεφαλαίου που θα ενίσχυαν αυτόχρημα την απασχόληση και την αύξηση του εθνικού προϊόντος, αλλά για να εκτονώνουν πελατειακές πιέσεις τις οποίες οι ίδιες ενθάρρυναν στο Δημόσιο, έστω κι αν αυτό αβαντάριζε την παρασιτική κατανάλωση.
Το έλλειμμα σήμερα στο εμπορικό ισοζύγιο δείχνει την κατάντια μιας χώρας που τρεις δεκαετίες νωρίτερα, μπορούσε τουλάχιστον να τρέφεται από την εγχώρια Γεωργία και Κτηνοτροφία, απελευθερώνοντας την πικρή όσο και αφελή άποψη που εκτοξεύεται με άνεση και στο τελευταίο καφενείο της Επικράτειας, ότι στην Ελλάδα, δεν παράγεται πια ούτε καρφίτσα.
Ακόμα όμως και σε αυτήν την καχεκτική Ελλάδα αίφνης, παράγεται νανοτεχνολογία από το Πανεπιστήμιο Κρήτης που εξάγεται σε χώρες όπως η Ιαπωνία, οι ΗΠΑ, ο Καναδάς και η Σουηδία. Όμως είναι τόσο απελπιστικά λίγα τα λεφτά που δίνουν οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ για την έρευνα, ώστε μαζί με τις επιστημονικές ανακαλύψεις, να υποχρεωνόμαστε να μεταβιβάζουμε στο εξωτερικό και το δικαίωμα αποκλειστικής εκμετάλλευσης, κοινώς την πατέντα, επειδή τα ερευνητικά ιδρύματα δεν έχουν τα απαιτούμενα χρήματα για να την κατοχυρώσουν.
Θεωρώ περισσότερο επιτακτικό να απολογηθούν οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις γι΄ αυτήν την αναπηρία όπου εγκληματικά καταδικάζουν τη χώρα, παρά να στοιχηθώ με τον Αυτιά και τον Παπαδάκη που ξερνάνε κάθε πρωΐ εμετικά το σύνθημα «φέρτε πίσω τα κλεμμένα», μπας και συγκινήσουν τις γριές στη λαϊκή.
Μπροστά σε τούτη την οικτρή αποτυχία, τα έωλα και αόριστα φληναφήματα της «πράσινης ανάπτυξης», πάνε για βρούβες…
Έχοντας εξασφαλίσει οι αγράμματες και οκνές πολιτικές και επιχειρηματικές οικογένειες της χώρας για την ίδιες και τα δισέγγονά τους ένα αγόγγυστο μέλλον, αδιαφορούσαν ότι θα ερχόταν κάποτε η ώρα που αυτός ο λογαριασμός θα ζητούσε από τους υπόλοιπους πληρωμή.
Ο ανεκδιήγητος Σημίτης, ο σημερινός Γιωργάκης και οι ακριβοπληρωμένοι τους αγιογράφοι, κόμπαζαν και το κάνουν παραδόξως ακόμα και τώρα (!)για τους διαβόητους ρυθμούς ανάπτυξης ύψους πάνω από 4,% -«ο υψηλότερος της Ευρωζώνης» τρομάρα τους-που κληροδότησαν, τάχα μου, στον Κ. Καραμανλή, λέγοντας επιτιμητικά «σου παραδώσαμε την Ελλάδα των Ολυμπιακών Αγώνων και την έκανες μέσα σε πέντε χρόνια στάχτη και μπούλμπερη!»…Όχι πως δεν φταίει ο νέος…
Αλλά μιλάμε για ένα ρυθμό ανάπτυξης όμως, στον οποίον το 2,5% όπως διαπίστωνε ακόμα κι ο πολιτικά ασπόνδυλος διοικητής της ΤτΕ Γκαργκάνας βασιζόταν στην ιδιωτική κατανάλωση, τουτέστιν στα δάνεια ενώ το υπόλοιπο 1,5% περίπου, στο τσιμέντο.
Μια ανοικοδόμηση δηλαδή θηριώδη και ανεξέλεγκτη που άπλωσε ένα παράνομο συναλλακτικό ήθος πάνω απ΄ τη χώρα και που όχι μόνο δεν εξάγεται αλλά μετέτρεψε τον αγαπημένο αυτόν τόπο σε ένα πολεοδομικό κρεματόριο!.. Χώρια ότι εξαντλήθηκε σε δημόσια έργα, όπως οι ολυμπιακές κατασκευές, ακριβοπληρωμένες μεν- με το αίμα των παιδιών μας και το δικό μας- αμφίβολης δε, αξίας και μελλοντικής χρησιμότητας οι οποίες σήμερα ρημάζουν χωρίς σεβασμό, ενισχύοντας το «παιδαγωγικό» μήνυμα πως ο,τι είναι δημόσιο, δεν μας αφορά…
Ήθελα ωστόσο, να μιλήσω για την αποθέωση της πολιτικής υποκρισίας αυτήν την εποχή. Γιατί ξενίστηκα ακούγοντας τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια στην προχθεσινή κολοβή σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών, να προτείνει την κατάργηση της βουλευτικής ασυλίας!
Πρόκειται νομίζω, για μεγάλο θεσμικό φάουλ! Επειδή πολλοί βουλευτές υποκύπτοντας συχνά στους κανόνες της συντεχνίας, παραβλέπουν συμπεριφορές «συναδέλφων» τους ακόμα και ποινικώς κολάσιμες (π. χ πολεοδομικές παραβάσεις, παράνομη οπλοχρησία, σωματικές βλάβες κλπ) ) και δεν αίρουν την ασυλία τους ώστε να αντιμετωπίσουν την τακτική Δικαιοσύνη, δεν σημαίνει ότι πρέπει να καταργηθεί μια σοφή συνταγματική διάταξη που δίνει την ευχέρεια στους εθνικούς αντιπροσώπους να ασκούν απρόσκοπτα και χωρίς φόβο τα κοινοβουλευτικά και πολιτικά καθήκοντά τους, έχοντας ένα κέλυφος θεσμικής ελευθερίας.
Θα μπορούσε κατά τη γνώμη μου να ζητήσει ο Πρόεδρος να εφαρμοστεί επιτέλους ο νόμος- όχι όμως να καταργηθεί η ασυλία. Είναι σαν να συνομολογεί κανείς ότι για τη σημερινή κατάντια στα Πανεπιστήμια, φταίει το άσυλο και όχι το γεγονός ότι παραβιάζονται συστηματικά οι νόμοι υπό το βλέμμα της έντρομης καθηγητικής ιεραρχίας…
Όταν υπογραμμίζει κανείς την αξία της Πολιτικής καλό είναι να αποφεύγει τα δεξιά και τα...ακροδεξιά άκρα!
Τι διάολο..Ακόμα κι αυτό το αστικό Σύνταγμα, πάλι εμείς τα κομμούνια πρέπει να το υπερασπιστούμε;