Η ζωή είναι ένα μελόδραμα για ενηλίκους...

Τον έναν τον διόρισε ο (παππούς) Μητσοτάκης εκεί γύρω στο ΄92 επικεφαλής στην προβληματική «ΕΛΙΝΤΑ». Μάζευε τα μεσημέρια τους «κατωτέρους», όπως γράφτηκε τότε στο (παληό…) «ΠΟΝΤΙΚΙ» κι ασκόντουσαν στην σκοποβολή απάνω στα ψυγεία, γεγονός που ούτε την ψύξη τους βελτίωσε, ούτε και την εταιρεία από την δύσκολη θέση ωφέλησε…

Τον άλλον τον ανέσυρε, με την αίγλη τού, ντεμέκ χαρισματικού, από τα βάθη της κομματικής επετηρίδας- και το΄ χει σκυλομετανοιώσει βέβαια…- ο Αλέκος Αλαβάνος. Έναν άνθρωπο που πέρασε τον περισσότερο καιρό του μαθαίνοντας κυρίως να χρησιμοποιεί τους αγκώνες του, παρά να ασχοληθεί με τα γράμματα.

Άνθρωποι και οι δύο, χωρίς την πίεση του βιοπορισμού. Ενταγμένοι δηλαδή, σε μια ειδική μορφή ανεργίας. Απ΄ όλες τις πλευρές ανώριμοι. Σε τέτοιον βαθμό, ώστε να μην έχουν επίγνωση του κυνισμού τους. Παρ΄ τον φλώρο και χτύπα τον μπούλη... 

Τσίπρας και Καμμένος. Η εισαγωγή της πολιτικής ζωής στην κουλτούρα των συνεργασιών, αποδείχθηκε ευθέως ανάλογη του κακού προηγούμενου: Σαμαράς- Βενιζέλος. Για τα μπάζα σύμπαντες και με συνοπτικές διαδικασίες!!! 

Τα σπάσανε τώρα με Καβάφη ο ένας με Ματρώζο ο άλλος. Αγνοώντας, ότι η ζωή είναι ένα μελόδραμα για ενήλικους…

(Υ.Γ: Βέβαια, όποιος ζει κλάνοντας, πεθαίνει χέζοντας...)