Ο λόγος που τα ΠΑΟΚια γουστάρουμε τον Στέλιο

Την Καθαρά Δευτέρα του 1966 σταμάτησε να τραγουδάει στα πάλκα ο δικός μας Άγιος ο Στέλιος Καζαντζίδης. Ε, προφανώς δεν τον διεκδικούμε μοναχά εμείς τα ΠΑΟΚια. Σε όλους μας ανήκει.

Απλώς εμείς τον γουστάρουμε λίγο παραπάνω επειδή, λέω κι εγώ με το φτωχό μυαλό μου, μας την βαράει κατακούτελα εκείνη την ώρα στις κερκίδες της Τούμπας μερικές στιγμές η σκέψη πως η ζωή δεν είναι και τόσο της μόδας.

Για μας ο Στέλιος, όπως και ο ΠΑΟΚ, είναι η αδιέξοδη σύγκρουση. Μια μορφή απρόσιτης ελευθερίας που μας αποκαλύπτει τις ολέθριες δυνατότητες που έχωμε όταν η ασπρόμαυρη φανέλα βγαίνει στο χορτάρι. Ξέρουμε ότι η μοίρα μας δεν έχει αλλού καμιά λάμψη αφού.

Εμείς τα ΠΑΟΚια, έχουμε την απελπισία για ρουτίνα. Άντε να το εξηγείς αυτό σε κάποιον χαϊδοκώλη ανυποψίαστο... Όλος ο κόσμος ανέκφραστο ολοκαύτωμα. Κι εμείς εκείνη την ώρα να φλέγεται για τον ΠΑΟΚ η ψυχή και το σώμα μας...

https://www.youtube.com/watch?v=5KwkQjSk-b

Υ.Γ: Άντε να βγούνε νέα παιδιά να τραγουδήσουνε τα καινούργια έπη! Τα έπη τους!