Αυτή η νεαρή παρθένα με το λάγνο βλέμμα, ονομάζεται Σάσα Κοέν και κατέλαβε χθες το βράδυ το χρυσό μετάλλιο στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του Τορίνο, στο καλλιτεχνικό πατινάζ. Από το όνομα, αλλά και τα ανατολίτικα χαρακτηριστικά, ο ειδήμων κατανοεί ότι πρόκειται περί Ρωσοεβραίας - η οποία ωστόσο διαγωνίσθηκε με τα εθνικά χρώματα των Ηνωμένων Πολιτειών.
Η πατρίδα μας, έχει υιοθετήσει αναρίθμητα έκθετα της πρώην Γιουγκοσλαβίας στο μπάσκετ, ψευδοέλληνες τζουντόκα από το Ουζμπεκιστάν, ντοπαμινοφόρους αρσιβαρίστες από την Αλβανία και ξαδέλφους του Στάλιν από τη Γεωργία. Χάθηκε να βρει καμία γνήσια ρωσοεβραία να αγωνισθεί στο καλλιτεχνικό πατινάζ με τη γαλανόλευκη;
Κύριε Υφυπουργέ του Πολιτισμού επί του Αθλητισμού
Δεν βαρέθηκες τα ανίκητα ελληνικά ωάρια της Χαλκιά, τους αρουραίους της Δεβετζή και της Τζουμελέκας; Σάσα Κοέν! - άνοιξη μπήκε, διάολε!
4 σχόλια:
Συνάδελφοι μπαίνει άνοιξη και αντί να χαρούμε την ζωή μας ασχολούμαστε και κατα τρωγώμαστε με χιλίαδες άσκοπα πράγματα. Ξύπνηστε!!! Τα χρόνια φεύγουν! Τα υπόλοιπα είναι ματαιότητες, και αφορούν συναδέλφους που νομίζουν ότι θα ζήσουν για πάντα!
Ακόμα τούτη την άνοιξη,
ραγιάδες, ραγιάδες,
τούτο το καλοκαίρι,
όσο να ‘ρθει ο Μόσκοβος,
ραγιάδες, ραγιάδες,
να φέρει το σεφέρι Μοριά και Ρούμελη...
ρε Μακρίδη, πόσα έδωσες στους κριτές για την προστατευόμενή σου, τη Σασούλα; δυο φορές έπεσε χθες στον τελικό και τη βγάλανε πάνω και από τη θεά Ιρίνα Σλούτσκαγια..
Σε Ρωσσίδα Χορεύτρα
Βορριανή χορεύτρα,
δαίμονα, γητεύτρα –
στην ψυχή μου απλώσου
μ' όλο το ρυθμό σου..
Νέας ζωής τη δρόσο
κάνε με να νοιώσω.
Λύγισμα και χάρη
το κορμί σου ας πάρη
Μέσα μου έχει ανθίσει
ξωτικό μεθήσι.
Γύριζε ολογύρα,
σαν καημός στη λύρα.
Γύριζε και στάσου.
Στα γυρίσματα σου
ποια μεγάλη φόρα! –
κεραυνός στην μπόρα.
Σκύψε, ορθώσου, λύγα,
τη λαχτάρα τρύγα
Σαν αχτίδα παίξε,
άστραψε και φέξε.
Φέξε στο σκοτάδι..
Ό άνθρωπος ρημάδι, ...
Τη χαμένη ζήση
ποιος θα του αναστήσει;
Πήδησε, ηλεχτρίσου,
φλόγα είναι η ορμή σου,
άϋλο το κορμί σου
πνέμα παραδείσου.
Μου τραβάς τα φρένα
πιο σιμά σου ολοένα.
Όλα μου τα πάθη
τώρα έχω ξεμάθει..
Να, η δειλή καρδιά μου
σέρνεται κει χάμου.
Πάτα την, να νοιώση
του ρυθμού τη γνώση.
Πάτα την, να πάρη
της θυσίας τη χάρη,
πάτα την ακόμα,
ρίζα μες στο χώμα.
Α! το πόδι τράβα –
κ' η καρδιά μου η σκλάβα,
τον παλμό ας κράτηση..
Κάποτε θα ορμήση,
θείο της γης ανάμα,
σκέψη, ενέργεια, θάμα!
Σα βουλκάνου λαύρα,
η καρδιά μου, ανάβρα,
χώματα, χορτάρια,
βράχους και λιθάρια,
πέρα θα τα ρίξει
δρόμους για ν' ανοίξη.
Κι' ο ρυθμός, πατέρας,
μες στο φως της μέρας,
κόσμους θα γκρεμίζη
κι άλλους νέους θα χτίζη..
Ω ψυχή, χορεύτρα,
του χρησμού μαντεύτρα:
η Αρμονία την πλάση
θα την ξαναπλάση.
Πήδησε, ηλεχτρίσου..
Φέρε με μαζί σου...
Φως, σε νύχτ' αβύσσου
μου μηνά η ορμή σου:
-Σκλαβωμένε, αρνήσου.
Ρημαγμένε, οργίσου.
Με τη δύναμη σου,
άνθρωπε, αναστήσου!
ΡΗΓΑΣ ΓΚΟΛΦΗΣ
(δημοσιεύτηκε στο Νουμά, #665, 4/1/1920)
Δημοσίευση σχολίου