Επιστολή Γιάννη Ε. Διακογιάννη προς την ΕΣΗΕΑ

Προς τον Πρόεδρο, το Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ και της ΠΟΕΣΥ

Κοιν.: Πρόεδρο και τα μέλη του Πειθαρχικού της ΕΣΗΕΑ

Αθήνα 24 Οκτωβρίου 2006

Κυρίες και κύριοι,

Με αφορμή την κλήτευσή μου ως μάρτυρα στην υπόθεση της παραπομπής της έμπειρης, ικανής και βραβευμένης για το ρεπορτάζ της στο Κοινοβούλιο κ. Ντόρας Νταϊλιάνα (σ.σ. είναι πάνω από 30 χρόνια δημοσιογράφος) στο Πειθαρχικό της ΕΣΗΕΑ, από έναν πολιτικό, τον αντιπρόεδρο της Βουλής και βουλευτή της ΝΔ κ. Γιώργο Σούρλα, επειδή …τόλμησε – ως όφειλε ασκώντας κριτική στην εξουσία - να γράψει ότι δεν επιτρέπεται το Προεδρείο του Κοινοβουλίου να κλείνει το μικρόφωνο σε αρχηγό κόμματος και μάλιστα όταν βρίσκεται στο Βήμα, θα ήθελα με πολλή αγάπη και εκτίμηση να σας μεταφέρω ορισμένες από τις σκέψεις μου.

Πρώτον, είναι πραγματικά κρίμα τέτοιες υποθέσεις να μας «τρώνε» χρόνο. Αντιθέτως θα πρέπει να ενθαρρύνονται οι δημοσιογράφοι να ασκούν κριτική σε κάθε μορφής εξουσία(και στην πολιτική). Π.χ. στην συγκεκριμένη περίπτωση: όταν ένας πολιτικός μπαίνει σε μία Αίθουσα – αυτή των δημοσιογράφων της Βουλής, όπου φιλοξενούνται από τον ελληνικό λαό – και φωνάζει σε μία δημοσιογράφο ότι είναι αναξιοπρεπής και αναξιόπιστη. Ακόμη κι αν αισθάνεται ότι θίγεται, θα μπορούσε να την καλέσει στο γραφείο του και να της ζητήσει – σε φιλικό επίπεδο - εξηγήσεις για την κριτική που του άσκησε ότι «είναι φασιστικής αντίληψης το κλείσιμο μικροφώνων σε αρχηγό κόμματος μέσα στην Αίθουσα της Βουλής». Πολύ περισσότερο όταν είχε προηγηθεί του κλεισίματος των μικροφώνων του προέδρου του ΣΥΝ κ. Αλέκου Αλαβάνου, ένα ανάλογο επεισόδιο από την πρόεδρο της Βουλής κ. Άννα Ψαρούδα Μπενάκη σε βάρος άλλου αρχηγού κόμματος, του προέδρου του ΠΑΣΟΚ κ. Γιώργου Παπανδρέου.

Δεύτερον, είναι λάθος να στήνεται στον τοίχο μία θαρραλέα δημοσιογράφος. Πιο χρήσιμο θα ήταν να ξεκαθαρισθεί το τοπίο των ΜΜΕ που τόσο σκοτεινιάζει από εκείνους τους λίγους οι οποίοι, εν αντιθέσει με την πλειονότητα των σκληρά εργαζόμενων και μαχόμενων δημοσιογράφων, είναι: αργόσχολοι σε κρατικές υπηρεσίες, υπηρετούν(τις περισσότερες φορές κρυφά) σε γραφεία Τύπου, Δημοσίων Σχέσεων Εταιριών προώθησης πολιτικών, επιχειρηματιών και διαφόρων παραγόντων ή γίνονται ταυτόχρονα με το δημοσιογραφικό λειτούργημα επιχειρηματίες ή διατηρούν επαφή με περίεργα κέντρα. Κι όλα αυτά όχι για να βγάλουν το ψωμί τους, αλλά για να θησαυρίσουν σε βάρος της ενημέρωσης και των πραγματικών συμφερόντων του ελληνικού λαού, «χρωματίζοντας» αρνητικά τον κλάδο!

Τρίτον, είναι τραγικό τέτοια θέματα να μην λήγουν με μία απλή συζήτηση με τα εμπλεκόμενα μέρη. Το πρόβλημα βρίσκεται αλλού. Ο δημοσιογραφικός κλάδος μαστίζεται από την αναξιοπιστία ελάχιστων «επίορκων», τη λογοκρισία, την παραποίηση στοιχείων, την έλλειψη διαφάνειας στην ενημέρωση αλλά και στα πόθεν και πως έσχες των παραγόντων των ΜΜΕ, καθώς και τις παρεμβάσεις ξένων (π.χ. για να γυρίσουν πίσω οι δημοσιογράφοι από τον πόλεμο στο Ιράκ το 2003).

Και τέταρτον, πρέπει να μπει φραγμός σε όσους πιέζουν την ΕΣΗΕΑ, η οποία έχει τόσο αξιόλογα μέλη και στελέχη, να ασχολείται με μικρότητες. Αντιθέτως, το πνευματικό μας σωματείο έχει κάθε λόγο να αναδεικνύει τα πιο πνευματικά και αγωνιστικά χαρακτηριστικά των δημοσιογράφων, αυτά που τους καταξιώνουν στη συνείδηση του αγωνιζόμενου ελληνικού λαού.

Με πολλή εκτίμηση και αγάπη

Γιάννης Ε. Διακογιάννης

idiakoyannis@yahoo.com