Η εφημερίδα "Τα ΝΕΑ" έδωσε σήμερα Σαββατο, 19 Απριλίου, μια ολόκληρη σελίδα σε κάποιον Ηλία Κανέλλη για να αποτιμήσει κριτικά το βιβλίο που έβγαλε πρόσφατα ο κορυφαίος Έλληνας Δημοσιογράφος ,Κώστας Παπαϊωάννου απο τον Καστανιώτη, με τίτλο "Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει".
Κάποιοι στην δική μας πιάτσα λένε πως ήτανε λάθος.
Εγώ λέω οτι ήτονε προσβολή!
Τέτοια πράγματα πρέπει να ανατίθενται σε κάποιον ισοϋψή...
Αλλά τι τα θες; Δεν υπάρχουνε πια Καραπαναγιώτηδες ώστε να εκτιμούνε, στις μέρες μας...
Αν κατάλαβα καλά την κριτική του, ο κ. Κανέλλης- που είναι ξένος στη γήινη γλώσσα του Παπαϊωάννου- (σ.σ: οι τρυφεροί κώλοι, πάντοτε χαϊδεύονταν όταν εμείς πίναμε, είτε παίζοντας πρέφα, είτε γαμώντας, είτε ακούγοντας Τσιτσάνη...) έχει και ιδεολογικές διαφωνίες.
Και ψελλίζει κάτι για "εθνικολαϊκισμούς" και παρόμοια, για να καθαρίσει με ένα βιβλίο το οποίο βασίζεται σε σκληρό ρεπορτάζ, αυθεντικό βίωμα και επίμονη έρευνα που μόνο στόχο έχει να μας ξεστραβώσει, δείχνοντας με τον παληό γλαφυρό δημοσιογραφικά τρόπο, πως γίνηκε και απο τους Άγγλους μέχρι τους Αμερικανούς αλλάξαμε απλά νταβατζήδες και η χώρα μοιράστηκε κυνικά πάνω σ΄ ένα "κωλόχαρτο"!
Για Δεξιούς κι Αριστερούς το βιβλίο είναι πολύτιμο!..
Στο μεταξύ, ας ενημερώσει κάποιος και αυτόν τον φουκαρά τον Κανέλλη, οτι ο Παπαϊωάννου που δεν το διαλαλεί κι ούτε πέρασε ποτές απο το ταμείο, έχει καθήσει φυλακή για να μπορεί να μιλά ελεύθερα σήμερα ο πάσα ένας φλώρος... Έχει τη σημασία του, να είσαι παρών όταν πρέπει...
Και ας προσθέσουμε, ως γενική παρατήρηση, οτι -παρόλα αυτά...-υπάρχει αρκετός κόσμος που είναι τόσο αυτάρκης ώστε να αντέχει το αηδιαστικό θέαμα των προσκυνημένων...
Υ.Γ Δεύτερη γενικότερη παρατήρηση:Έχουνε πέσει πολλά αμερικανικά λεφτά στην πιάτσα -πάντα πέφτανε!-και το ξέρουμε! Μην καρφώνεστε ορισμένοι μαλάκες! Ακόμα και το λάδωμα θέλει τέχνη...
5 σχόλια:
Καταλαβαίνει κανείς αμέσως ότι το ποστ σας είναι προϊόν μεγάλης αγάπης. Είναι όμως άδικο όσοι έχουν αντίθετη άποψη από εμάς να χαρακτηρίζονται, εμμέσως (;) πλην σαφώς, πράκτορες... Και η άποψή σας ότι μόνον οι "ισοϋψείς" πρέπει να κρίνουν αλλήλους θα είχε καταδικάσει όλους εμάς τους υπόλοιπους στην μούγκα! Αν εφαρμοζόταν, θα έκλειναν οι εφημερίδες και τα περιοδικά λόγω έλλειψης ύλης... Τυχαίνει να τον ξέρω τον Κανέλλη, αν και έχω χρόνια πολλά να του μιλήσω... Διαβασμένο παιδί, άσσος στην ορθογραφία, δούλευε για χρόνια στο Αντί (πολιτιστικά ως επί το πλείστον) και για να βγάζει το ψωμί του δούλευε, αν θυμάμαι καλά, διορθωτής στην Ελευθεροτυπία... Εξοντωτικά ωράρια... Τα ξέρετε καλύτερα από εμένα... Έχει κερδίσει με τον τον ιδρώτα του το δικαίωμα να λέγεται δημοσιογράφος. Μπορεί εν τω μεταξύ να άλλαξε. Δεν ξέρω. Εγώ θυμάμαι έναν καλό και μορφωμένο άνθρωπο. Στην κριτική του δίνει ένα πορτραίτο του Παπαϊωάννου μάλλον κολακευτικό και, κατά τη γνώμη μου, γραμμένο με τον οφειλόμενο σεβασμό. Αντιγράφω: "Ο Κώστας Παπαϊωάννου είναι ένας επιτυχημένος δημοσιογράφος. Πολιτικός ρεπόρτερ στα «ΝΕΑ» από τη μεταπολίτευση ως το 1986, αρχισυντάκτης του «Αντί» το διάστημα 1975-78 αλλά, κυρίως, εκδότης και διευθυντής του σατιρικού «Ποντικιού» από το 1979 ώς το 2005, οπότε και το μεταβίβασε, εργάστηκε συστηματικά και άοκνα. Η γραφή του, τα επιδέξια ελληνικά του, οι πληροφορίες του και η μεταδοτικότητά του σε λαϊκά ακροατήρια έκαναν το «Ποντίκι», για πολλά χρόνια, βασικό εγχειρίδιο της αντιδεξιάς πολιτικής και δημοσιογραφικής ρητορικής της μεταπολίτευσης. Πολλά από τα σημεία της κριτικής που έκανε ήταν εύστοχα. Η ιδεολογία, όμως, του εντύπου, και του δημιουργού του, ιδίως μετά την έκλειψη του Ανδρέα Παπανδρέου, διαχύθηκε πολύ εύκολα σε ολόκληρο το πολιτικό φάσμα."
Η τελευταία πρόταση θα μπορούσε κάλλιστα να χαρακτηριστεί επαναδιατύπωση αυτού που γράψατε κι εσείς: "Για Δεξιούς κι Αριστερούς το βιβλίο είναι πολύτιμο!"
Βρέθηκα πρόσφατα σε βιβλιοπωλείο (πριν τη δημοσίευση της κριτικής) όπου πήρε το μάτι μου το βιβλίο του Παπαϊωάννου και το ξεφύλλισα με σκοπό να το αγοράσω. Με απώθησε η γλώσσα του και άφησα το βιβλίο στη θέση του. Είμαι φλούφλης; Φλούφλης, γιατί όχι. Ιδεολογικά διαφωνούσα από παλιά με τον συγγραφέα (και ποιος είσαι εσύ ρε φίλε; θα μου πείτε). Αλλά είναι προφανές ότι το βιβλίο δεν απευθύνεται σε εμένα... To Ποντίκι έριχνε τα μπινελίκια του, το θυμάμαι όμως κάπως πιο προσεκτικό ως προς τη γλώσσα που χρησιμοποιούσε. Μπορεί όμως να μη θυμάμαι καλά.
Δεν ξέρω για ποιόν λόγο η αγάπη δεν πρέπει να καθοδηγεί τις πράξεις μας και, κύριε Κουκουζέλη, σας ευχαριστώ που το διακρίνετε με επιείκεια και ευγένεια!
«Θα πέσεις ρε στον γκρεμό άμα πάνε κι οι φίλοι σου;» με φώναζε στα άγουρα χρόνια η μάννα μου για να με συνετίσει. «Ναι, θα πέσω!» απαντούσα κι εγώ με πείσμα, βλέποντας πως στη ζωή καμιά φορά σε σπρώχνουν, ώστε να πρέπει πάντα κάποιον να προδίνεις…
Όσο κι αν ψυλλιάζομαι την αναπηρία μου, ότι δηλαδή, δεν έχω αυτό που λένε κουλτούρα διαλόγου, φυσικά και δεν ισχυρίζομαι, ούτε ευθέως, ούτε καν έμμεσα, ότι είναι πράκτορας ο κ. Κανέλλης!
Μου είναι απεχθής η λογική των υπαινιγμών και των ψιθύρων, εκτός και άμα συμμετέχω σε καμιά σοβαρή πλάκα που γίνεται μεταξύ φίλων. Χώρια που την έχω υποστεί δηλαδή…
Εξίσου βαριέμαι με την αυθαίρετη αναγωγή στο ιδεολογικό επίπεδο, κρίσιμων ιστορικών ζητημάτων,
με σκοπό την κομψή απαξίωση όσων τα καταγράφουν σε μιαν εκδοχή που τουλάχιστον, έχει την εντιμότητα να μην υπόσχεται πως θα είναι "αντικειμενική". Βίωμα είναι διάολε και απόσταγμα μισού αιώνα σκληρής και έντιμης δημοσιογραφικής δουλειάς, που, πράγμα όλο και σπανιότερο, κινήθηκε πάντοτε σε ένα ορισμένο αισθητικό ύψος, υπαγορευμένο από εσωτερικές αρχές και την δεοντολογία του επαγγέλματος. Για το θέμα του ύφους πάω πάσσο και αλλοίμονο, δεν θα σας κακοχαρακτηρίσω γι΄ αυτό... Εδώ άλλοι και με το δίκηο τους, (σ.σ: το δικό τους!) δεν αντέχουν πια να διαβάσουν Καζαντζάκη.
Το ισοϋψής όμως, δεν σημαίνει ότι βγήκε απαγορευτικό για την κριτική κανενός…
Το λέω, επειδή, δεν ήρθε ακόμα η ώρα για να ξεκινήσει η αποτίμηση της συνεισφοράς που είχε η εφημερίς «Το Ποντίκι».
Δεν είναι βιαστικό νομίζετε, να ξεκινήσει αυτό από το ιδεολογικό σκέλος για ένα έντυπο μάλιστα, που στάθηκε πεισματικά η τελευταία νησίδα εντιμότητας συνολικά από τον Ελληνικό Τύπο;
Οι παρατηρήσεις μου για το τοπίο στα ΜΜΕ, όπου τα τελευταία χρόνια -είναι κοινό μυστικό στην δημοσιογραφική αγορά- έχουν εισβάλλει επιθετικά, σημαντικά αμερικανικά κεφάλαια, έχουν επιμένω, γενικότερη και αυτοτελή σημασία, ανεξάρτητη από την όποια βιβλιοκριτική και έχουν ως αφορμή το ίδιο το βιβλίο του Παπαϊωάννου.
Στις σελίδες του, μπορεί κανείς, εκτός των άλλων, να βρει τυφλοσούρτη τις ρίζες της σύγχρονης υποτέλειας- όχι αποκλειστικά πάντα με ευθύνη των Αμερικανών. Είναι γνωστό ότι πολλοί εγχώριοι πολιτικοί αντιλαμβάνονταν τις διμερείς σχέσεις με τις ΗΠΑ σαν υπόθεση ιδιωτικών διευθετήσεων στο παρασκήνιο και αυτή η σχολή διαθέτει δυστυχώς, ισχυρούς εκπροσώπους μέχρι σήμερα…
Όμως πάνω απ΄ όλα, είναι χρήσιμο εργαλείο για όσους θέλουν να απαλλαγούν συν τοις άλλοις, από έναν δεκάρικο και ανήμπορο αντιαμερικανισμό και να μπούνε βαθύτερα στην ουσία των πολιτικών πραγμάτων.
Πόσοι διατίθενται να το κάνουν αυτό στις μέρες μας;
Ούτε καν η ΕΣΗΕΑ, το επαγγελματικό μας σωματείο, στο οποίο ακόμα και ο πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής, αναγνώρισε την περασμένη Παρασκευή στη Βουλή, ότι «έχει έννομο συμφέρον» να ζητήσει σχετικές λίστες…
Δεν λέμε να πάνε τόσο... μακριά όσο στο 1992 και να μας πούνε ποιοι «δημοσιογράφοι» σιτίζονταν τότε στο «πρυτανείο» του ΥΠΕΞ, πουλώντας "πατριωτισμό", αλλά, θα μπορούσανε όπως γράφηκε επανειλημμένα, να ψάξουν που διοχετεύθηκαν στην Ελλάδα και στην Κύπρο, κονδύλια από διάφορα μορφωτικά και μη ιδρύματα των ΗΠΑ, προκειμένου να ενισχυθεί στην περίπτωση του σχεδίου Ανάν, η γραμμή του «ΝΑΙ»…
Ας πούμε και κάτι άλλο, ευκαιρίας δοθείσης…
Μου άρεσε κύριε Κουκουζέλη τελευταία, ένας δίσκος που δεν έχω ακόμα παραγγείλει, αλλά που ακούω πυκνά στο διαδίκτυο, υπό τον παιγνιώδη, υπαινικτικό και πρωτότυπο τίτλο «Σεντουκιασμένοι Φλώροι». Σας συνιστώ ανεπιφύλακτα κι εσείς να τον ακούσετε, μπαίνοντας στην διεύθυνση www.trixordo.com. Έφτασα ως εκεί από μια εξαίρετη μουσικοκριτική του κ. Γιώργου Παπαδάκη στην «Ελευθεροτυπία» της περασμένης βδομάδας, με τίτλο «Ωραία Τραγούδια υψηλού ήθους». Από κει είναι και το απόσπασμα που παραθέτω, χωρίς περαιτέρω σχόλια κι ας με συγχωρήσει ο σπουδαίος καλλιτέχνης…
Περιττό να πω, ότι ξεκινώντας από την αφεντιά μου βεβαίως, δεν ξέρω που να το πρωτοαφιερώσω!
Με τις ευχές μου για Καλή Ανάσταση!Κι άμα σας φέρει ο δρόμος προς τα μέρη μας, είστε καλοδεχούμενος, για αμνό και κοκορέτσι μετά εκλεκτού ντόπιου οίνου, εσείς και η παρέα σας!
-----------------------------
"Οι παθιασμένοι λάτρεις του κελαηδήματος των άγριων πουλιών ενίοτε καταφεύγουν σε σκληρές μεθόδους προκειμένου να ικανο-ποιήσουν την επιθυμία τους. Εφαρμόζουν για τα δύσκολα πουλιά, τα πιο άγρια, τα πιο ατίθασα, τη διαδικασία του σεντουκιάσματος. Ως πιο κατάλληλος για σεντούκιασμα συνήθως κρίνεται ο φλώρος (carduelis chloris). Τον κλείνουν για μεγάλο χρονικό διάστημα μέσα σ’ ένα σεντούκι στο απόλυτο σκοτάδι, στην απομόνωση. Εκεί το πουλί – αν καταφέρει να επιζήσει μετά από τέτοιο σοκ - αλλάζει φτέρωμα, μετα- μορφώνεται και ημερεύει. Λησμονεί το παρελθόν του και προσαρμόζεται στη νέα πραγματικότητα. Τιθασεύεται, πειθαρχεί, υποτάσσεται. Κελαηδάει άφοβα, ανέμελα και παθητικά συμφιλιωμένο απόλυτα με αυτό που το ένστικτο του δίδαξε να φοβάται, τη στέρηση της ελευθερίας.
Με μια γρήγορη ματιά εύκολα διαπιστώνει κανείς ότι η μέθοδος αυτή εφαρμόζεται και στους ανθρώπους ακούσια ή εκούσια, από την κοινωνία. Πολλοί άνθρωποι «σεντουκιασμένοι» κυκλοφορούν ανάμεσά μας· χωρίς αιδώ και ενοχή, πολλές φορές μάλιστα και με υπερηφάνεια κελαηδούν αυτό που τους δίδαξαν οι δεσμοφύλακές τους. Φθάνουν ακόμη και στο σημείο να το αγαπήσουν και να ταυτιστούν απόλυτα μαζί του".
Γεια σου ρε Γιώργο. Μου 'σωσες την ψυχούλα μου με τους "σεντουκιασμένους φλώρους". Γ... τα ραδιόφωνά τους, γ...!
Ένας συνάδελφος που δεν πήγε στα ..σεμινάρια.
Βλέπω ότι συχνάζουμε στα ίδια μέρη. Μόλις προ ημερών είχα επισκεφτεί τον ιστοτόπο του αγαπημένου μου Ισίδωρου και της οικογενείας του... Ελπίζω πάντα σε μια πλούσια και γόνιμη σύνθεση των στίχων (και της νοοτροπίας που διαφαίνεται) του "Είμαι ο Έλληνας" του γλυκύτατου Παπαδάμου και των στίχων του Σαββόπουλου:
Γιατί, γιατί
κύριε Πετεφρή
το Πάσχα με τ' αρνάκι σου τον Μάη με το στεφάνι
κι όλο αγάπες
μα μέσα στη βρωμούπολη σε ζώνουν οι αυταπάτες
και να οι επαναστάτες
σκαρφαλωμένοι
μες στο γιουβέτσι σου πεσμένοι
[...]
Ευχαριστώ πολύ για την παράθεση του κειμένου από τους σεντουκιασμένους φλώρους. Είναι εξαιρετικό. Μέσα στο καλοκαίρι προβλέπεται μετακόμιση. Θα σας καλέσω στο καινούργιο σπίτι, συν γυναιξί και τέκνοις, για ποδαρικό...
ΥΓ. Αξίζει πράγματι τον κόπο η αγάπη να καθοδηγεί τις πράξεις μας.
*
Ευχαριστούμε για την πρόσκληση και θα έρθουμε μετά χαράς!
Καλή Ανάσταση κύριε Κουκουζέλη!
Δημοσίευση σχολίου