Στο παραμύθι, ο κ. Λάζαρος Εαυτούλης αφήνει το αυτοκίνητό του πάνω στη ράμπα των αναπήρων, «για πέντε λεπτάκια μόνο», όσο για να αγοράσει ένα ζευγάρι παπούτσια. Μετά από πέντε+είκοσι λεπτά, οδεύει με τα νέα πατούμενα στο αυτοκίνητο. Όμως γλυστρά και, από την πτώση, λιποθυμά.
Ονειρεύεται ότι βρίσκεται σε ένα κόσμο φτιαγμένο για ανθρώπους με καροτσάκια. Λεωφορεία δεν υπάρχουν, μόνο γάντζοι σε εναέρια καλώδια για να μεταφέρουν τα καροτσάκια. Τα σπίτια είναι χαμηλά και τον αναγκάζουν να σέρνεται στα τέσσερα. Αντί για σκάλες στα κτίρια, υπάρχουν επικλινείς διάδρομοι με χειροκίνητες τροχαλίες. Ζει έναν εφιάλτη.
Το ηθικό δίδαγμα προφανές, αλλά τα εμπόδια παραμένουν. Τουλάχιστον ένα από αυτά έπεσε. Αναφέρομαι στην αδυναμία πρόσβασης των ανθρώπων με κινητικές δυσκολίες στα θεωρεία της Βουλής για να παρακολουθήσουν τις συνεδριάσεις της Ολομέλειας.
Θα ήταν λάθος να αφήσουμε απαρατήρητη την εγκατάσταση ανελκυστήρα σκάλας με πλατφόρμα για την υποδοχή αναπηρικού καροτσιού. Τι γινόταν έως τώρα; Τα άτομα με ειδικές ανάγκες δεν μπορούσαν να βρεθούν στο χώρο των θεωρείων της Ολομέλειας για να παρακολουθούν τις συνεδριάσεις αφού έπρεπε από το ισόγειο να ανέλθουν σε τρία επίπεδα μέχρι τα θεωρεία της Βουλής. Όπως διαβάζουμε σε δελτίο Τύπου της Βουλής, «ο νέος ανελκυστήρας μπορεί να δεχθεί έως 250 κιλά (αναπηρικό καροτσάκι με επιβαίνοντα), ο χειρισμός του είναι απλός αλλά έχει τη δυνατότητα να τον χρησιμοποιήσει και ο συνοδός από τα σημεία εκκίνησης».
Δεν κατέγραψα τα παραπάνω για να αποδώσω «εύσημα» σε κανένα. Και οι τρεις πρόεδροι της Βουλής, που γνώρισα τα χρόνια που παρακολουθώ το κοινοβουλευτικό ρεπορτάζ, έχουν συμβάλει για την πρόσβαση πολιτών και βουλευτών στο κτίριο και στις εργασίες της Βουλής.
Αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία, είναι να αντιληφθούμε ότι, εάν δεν έχουμε ήδη κάποια αναπηρία, εάν δεν έχει ένας συγγενής, φίλος, συνάδελφος, γείτονάς μας, είμαστε σίγουρα όλοι εν δυνάμει άτομα με ειδικές ανάγκες..
2 σχόλια:
'Ασε που σίγουρα ξέρουμε πως το καλύτερο σενάριο μας οδηγεί στα γηρατειά. Αν είμαστε τυχεροί δηλαδή. Kαι εκεί χρειαζόμαστε την εύκολη πρόσβαση, που σήμερα την προσπερνάμε σαν πολυτέλεια.
Κάθε φορά που προσπαθώ να μπώ σε ένα ταξί κάποιος ανυπόμονος οδηγός κορνάρει ενοχλημένος γιατί καθυστερώ να επιβιβαστώ.
Όταν περπατώ στο πεζοδρόμιο τα εμπόδια είναι πολλά και επικίνδυνα.
Το φανάρι στη Β.Σοφίας απέναντι απο τη Βουλή (και δεν είναι το μόνο) ανάβει κόκκινο ενώ βρίσκομαι μόλις στη μέση του δρόμου και κινδυνεύω απο τα αυτοκίνητα που έρχονται με ταχύτητα απο την Ακαδημίας.
Πάνω στο πεζοδρόμιο έξω απο το σπίτι μου παρκάρει κάποιος συστηματικά και βγαίνω στο δρόμο για να περπατήσω.
Στα ρεστοράν χρειάζεται να κατέβω σκάλες για να πάω στην τουαλέτα.
Να συνεχίσω; Θα είναι μακρύς ο κατάλογος και θα πονέσει.
Λένε ότι ο πολιτισμός μιας χώρας συναρτάται απο την ευκολία ή τη δυσκολία που συναντούν οι άνθρωποι με αναπηρίες στην καθημερινότητα τους.
Δημοσίευση σχολίου