Απο το καλοκαίρι και μετά έπεσαν οι μπαταρίες των κοινοβουλευτικών συντακτών και εγκατέλειψαν το Blog τους. Σιγή ιχθύος στο "της Βουλής τα έδρανα". Πλάκωσε δουλειά πολλή και μας πήρε το ποτάμι. Γράφουμε στις εφημερίδες μας, θα μου πείτε. Μιλάμε στα ραδιόφωνα μας. Αμ, δεν είναι το ίδιο. Και γώ που τα λέω αυτά μέχρι χθες το βράδυ το είχα ξεχάσει. Οχι μόνο δεν έγραφα αλλά ούτε το άνοιγα να διαβάσω τι γράφουν οι άλλοι. Ποιοί άλλοι κιόλας; Με τα δόντια το κρατούσε ο διαχειριστής του ο Πέτρος ο Δημητρόπουλος δημοσιεύοντας τα εξαιρετικά ιστορικά κείμενα του Παντελή Αθανασιάδη για τους Προέδρους της Βουλής και κάθε βδομάδα με το πρόγραμμα συνεδριάσεων του Σώματος.
Μέχρι χθες το βράδυ. Που βγήκα με μια παρέα και πήγαμε σε ένα παλιό ταβερνείο με μουσική απο τρεις ρεμπέτες, μεζεδάκια και κρασί. Τίγκα στην παράδοση δηλαδή και με προοπτικές για την επερχόμενη ύφεση, την οποία μας προαναγγέλλουν σχεδόν ως φαινόμενο του μετερωρολογιακού δελτίου χωρίς όμως και να μας λένε πώς θα προστατευτούμε.
Αυτή η παρέα ήταν διάφοροι φίλοι του Γιάννη του Διακογιάννη που γνωρίστηκαν και ήρθαν κοντά -άγνωστοι μέχρι τότε- όταν ήρθαν για το Γιάννη τα δύσκολα. Και πλέον βρίσκονται μεταξύ τους όχι πολύ συχνά αλλά βρίσκονται και γελάνε, τραγουδάνε, πίνουν, δεν μιλάνε για το Γιάννη αλλά είναι σα να βρίσκεται μαζί τους και να διασκεδάζει.
Εκει λοιπόν χθες βράδυ ο Λεωνίδας, η νεανική φωνή στο τραπέζι μας με ρώτησε γιατί το παρατήσαμε το Blog μας. Γιατί σιγήσαμε.
Δεν είχα απάντηση. Γιατί άραγε; Μήπως γιατί γίνανε πολλοί οι Bloggers και γράφουν ειδήσεις, παραπολιτικά, κάνουν αποκαλύψεις και καμμιά φορά , λέω καμμιά φορά παίζουνε και κάτι παιχνιδάκια κομματάκι ύποπτα;
Μήπως γιατί καθημερινότητα μας πλάκωσε και δεν παίρνουμε ανάσα; Μήπως βρήκαμε άλλα μέσα έκφρασης και διαλόγου; Μήπως δεν αντέχουμε ο ένας τον άλλον;
Νομίζω απλώς βαριόμαστε. Νομίζω ότι το θέμα είναι τόσο απλό. Βαριόμαστε να γράφουμε, βαριόμαστε να κάνουμε σχόλια, βαριόμαστε να διαβάζουμε τι γράφουν οι άλλοι.
Είμαστε τόσο πληκτικοί!!! Γιατί να μας γράψουμε και γιατί να μας διαβάσουμε;
4 σχόλια:
Λοιπόν, από μια άποψη - ίσως και από πολλές, τέλος πάντων...- είναι καλό που ο διαδικτυακός διάλογος μεταξύ των κοινοβουλευτικών συντακτών παρέμεινε "αδρανής". Αυτό δείχνει ότι έχουμε ακόμα ΚΑΙ τις αντοχές ΚΑΙ τις ανοχές να συζητάμε "live".
Ωστόσο, μια που έγινε μια κάποια αρχή, δεν ξαναβλέπουμε καναδυό πραγματάκια που μας αφορούν, που κατά καιρούς τα αγγίζουμε και τα ξαναφήνουμε άπρακτοι?
Κόντρα στους μονίμως απαισιόδοξους και τους κατά περιόδους γκρινιάρηδες, εξακολουθώ να ελπίζω ότι κάτι καλό μπορεί να γίνει...
Εχουμε και λέμε:
Α) Ο χώρος, πλέον, είναι πολύ μικρός για τόσο μεγάλο αριθμό συντακτών που κάνουν κοινοβουλευτικό ρεπορτάζ. Ανθυγιεινό περιβάλλον, μη καθαρός αέρας και πολύ στρίμωγμα, ανάμεσα σε έπιπλα, ντουλάπια και δεκάδες πηγές ακτινοβολίας (κομπιούτερ, τηλεοράσεις, κινητά...) που καθιστούν το συγκεκριμένο χώρο απαράδεκτα βλαβερό.
Β) Αρκετές φορές έχει δημιουργηθεί "πρόβλημα" με την ΕΣΗΕΑ, δεδομένου ότι το συγκεκριμένο ρεπορτάζ έχει πολλές ιδιαιτερότητες, ορισμένες εκ των οποίων στην διάρκεια απεργιακών κινητοποιήσεων, ουσιαστικά τις ακυρώνει (δυστυχώς τις κινητοποιήσεις και όχι τις "ιδιαιτερότητες"). Δεν πρέπει κάτι να γίνει και επ' αυτού;
Γ) Τα "Α" και "Β" ήταν μια κάποια αρχή. Ας συνεχίσουν κι άλλοι.
Μετά πολλών ασπασμών.
Γ.
Μερικές Πιθανές απαντήσεις
1. Γιατί αυτό το blog είναι γιομάτο απειλές και στερεότυπα
2. Γιατί κατίσχυσε η σοβαροφάνεια
3.Γιατί ξεχάσαμε οτι ο καθένας είναι γιός του μπαμπά του
4. Γιατί "περάσανε" οι ιταμές απειλές κάποιων παρατρεχάμενων
5.Γιατί πλέον είναι τόσα πολλά τα δημοσιογραφικά βραβεία...
Κι αυτό για σένα Λασκαρίνα: γιατί ξεθωριάζουνε με τον καιρό τα μάτια των ανθρώπων...
Αγαπημένε μου "ανώνυμε",επειδή είμαι και εγώ "κόρη του πατέρα μου" έχω μάθει ότι όλα στη ζωή ολοκληρώνουν τον κύκλο τους και πάμε για άλλα.Ας πάμε για άλλα λοιπόν!
Ποτέ δεν είδανε τα μάτια μου πιο όμορφη γυναίκα απο σένα Λασκαρίνα. Γι΄ αυτό και δεν θα σου χαριστώ...
Εγώ, το "πάω γι άλλα" το εννοώ!
Υ.Γ: Κι απέ που θα βρεθούμε; Ας μιλάμε περισσότερο λέω!
Δημοσίευση σχολίου