Πέμπτη 19 Φεβρουαρίου 2009

Γράμμα απ΄ το Μέτωπο

Κράτησε χρόνια ο θυμός του Αχιλλέα
Οι σύντροφοί μας χάνονταν μες΄ το ανελέητο φως
μπροστά στα τείχη των Τρώων
Σαπίζαν στην αρμύρα τα καράβια μας
άπραγα κάτω στις ρηχές αμμούδες του Ιλίου
Οίκτος κανείς
Μας λυπηθήκαν φαίνεται στο τέλος οι Θεοί
Βγήκε στα κάστρα η Εκάβη κι αρχίνησε τους θρήνους γοερά
Τότε καταλάβαμε τι είχαμε κάνει
Ανάψαμε φωτιές και κάψαμε
τα ρούχα μας
σπάσαμε τα ξίφη στα δυό
και πλυθήκαμε με τις στάχτες
Την άλλη μέρα κινήσαμε πρωί με όσα είχαμε-χωρίς αποσκευές- για την πατρίδα.
Αμίλητοι και πικροί, εξόριστοι μέσα μας.
Που να πας, άμα δεν σε περιμένει κανείς;
Ο,τι είχαμε τ΄ αφήσαμε πίσω
Ξεπορτίζουμε τώρα τα βράδυα αλλά και που να πας;
Πιο ξένος κι από ξένο στην Ομόνοια…
Πικρό στανιό η νοσταλγία
Πότε μας κεντάει και πότε ανθίζει μέσα μας…