Παρασκευή 27 Μαρτίου 2009

Ένας Χόντος η χαρά μου...ή Βαδίζω και παρατηρώ μ΄ αυτήν την ερημιά μου

Βάδιζα χθες το απόγεμα, μετά απο καιρό στο ασυνάρτητο κέντρο της πόλης. Αδιάφορος κι αμέριμνος, σαν παρατηρητής. Θωρώ δυό ζουμερές σαραντάρες που πήγαιναν αγκαζέ με βήμα ανυπόμονο και μάτι λεπίδι-είναι όλεθρος να υποτιμάς τέτοιες μαργιόλες...
"Α, τι ωραίος Χόντος!" θαύμασε η μια γυρνώντας ανάλάφρα στη μεριά της αλληνής.
Γυρνώ και στέκω κι εγώ. Είμαι στην οδό Μέρλιν κι αντικρίζω ένα θεαματικό μαγαζί καλλυντικών, εκεί όπου υπάρχει, για τους τύπους λέω περισσότερο, γιατί δεν ταιριάζει τώρα πια, μια ακατανόητη εικαστική σύνθεση με τα επεξηγηματικά λόγια "1941-1944 Εδω ήταν το κολαστήριο της Γκεστάπο".
Έκατσα και το φιλοσόφησα...
Μήπως ρε παιδιά να το αποσύρουμε το ¨θέμα¨;
Μη πανικοβάλεται δηλαδή αναίτια ο κόσμος και νομίζει οτι εκεί μέσα γίνονταν τίποτε αποτρόπαια "φαίης λίφτινγκ"...

4 σχόλια:

Laskarina είπε...

Σου πέρασε ποτέ απο το μυαλό ότι όσοι βασανίστηκαν στην οδό Μέρλιν κοιμούνται ευχαριστημένοι που δύο ζουμερές σαραντάρες απολαμβάνουν την ελευθερία τους, ακόμα και το δικαίωμα στην ελπίδα να ξαναγίνουν εικοσάρες με τα κατάλληλα καλλυντικά; Δεν χρειάζονται ταμπέλες. Όσοι αγωνίστηκαν είναι στη συλλογική μνήμη και βρε αδελφέ καλύτερα τους τιμάμε κοιτάζοντας στους καθρέφτες τα βαμμένα μας χείλη παρά με στρατιωτικού τύπου παρελάσεις φασιστικής έμπνευσης.Επειδή απ' ότι ξέρω οι αγωνιστές κάθε εποχής ήταν και λάτρεις της γυναίκας.

Κατερίνα Γαλανού είπε...

Κάτω τα χέρια απο τις ζουμερές σαραντάρες, τους χόντους τους και τις χαρές τους!!!!

Γιώργος Χατζηδημητρίου είπε...

Δηλώνω συντετριμμένος οτι λατρεύω τις ζουμερές σαραντάρες. Θα ήθελα σαν τρελλός να ήμουν μέρος του μικρού τους σύμπαντος. Φοβάμαι όμως οτι οριστικά, εκείνες, έχουν άλλο...πως να το πω αντικείμενο ενδιαφέροντος, κοινώς target group...

Ανώνυμος είπε...

Άστα να πάνε Γιώργο... το target τους είμαστε του '84 και βάλε! Και ξέρεις ε... αν μπεις σ' αυτό το “target”, δε μπορείς να κρυφτείς με τίποτα!