Παράλληλο σύμπαν

... Δεν ήταν αργά. Μεσημεράκι. Να φανταστείς, δεν είχαν ακόμα κλείσει οι κάλπες. Για την ακρίβεια, ήθελε ακόμα κανά δίωρο... Και δεν ήταν "κάτω από την Ομόνοια". Στην Πανεπιστημίου, στο ύψος Βιβλιοθήκης, ήταν. Νέα παιδιά. Εμοιαζαν με 30άρηδες. Θα στοιχημάτιζα ότι κάποιοι απ' αυτούς δεν θα είχαν ακόμα κλείσει τα 20. Μάλλον ήταν το ναρκωτικό που τους φόρτωνε πεπιεσμένα χρόνια στο χλωμό τους κορμί. Ζητιάνευαν, από τους περαστικούς "ένα ευρώ, μήπως υπάρχει κύριε ένα ευρώ;"... Περιφέρονταν στα σχεδόν αδειανά πεζοδρόμια, κινούμενες σκιές κι ας μην υπήρχαν δένδρα να τους καλύπτουν. Κι ο ήλιος, καυτός, κάθετα από πάνω, δεν βοηθούσε: αν ήταν περασμένη η ώρα, όλο και κάποιο κτίριο θα τους πρόσφερε, έστω πρόσκαιρα, λίγη από τη γκριζάδα της δικής του σκιάς.

Οχι, όχι... Δεν ήταν αργά. Ηταν πολύ αργά!..

Και μετά; Από πού εμφανίστηκαν "ξανά" όλοι αυτοί: Τόσες εξαθλιωμένες υπάρξεις, στα φανάρια και πάλι. Αλλοι με κομμένα πόδια, άλλοι παραμορφωμένοι (από ατύχημα, από πόλεμο;), κι άλλοι αποστεωμένοι από πείνα και ελλείψεις, να γυρεύουν πρωί - βράδυ λίγη ελπίδα στις σκόνες των παρμπρίζ των αυτοκινήτων μας.

Ενα απόγευμα στάθηκα για ώρα και παρατηρούσα το παρμπρίζ του δικού μου αυτοκινήτου, μήπως και διακρίνω κάτι... Τίποτα. Καμιά ελπίδα.

Κι εκείνα τα παιδιά... Σε πλατείες και καφετέριες... Παιδιά ενός ανύπαρκτου Θεού. Θύματα μιας αλλόκοτης πραγματικότητας που τρέφεται από τα παιδικά όνειρα, καταστρέφοντάς τα, για πάντα!

Οι ταμπελίτσες, στα δενδροφυτεμένα διαζώματα, κοντά στις διασταυρώσεις, από χαρτόκουτα να χάσκουν κάθε που νυχτώνει και μέχρι το επόμενο πρωί: "ΗΜΕ ΞΕΝΟΣ. ΕΧΩ ΔΥΟ ΠΑΙΔΙΑ. ΤΟ ΕΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΡΟΣΤΟ. ΒΟΗΘΗΣΤΑΙ ΠΑΡΑΚΑΛΟ".

Ενα παράλληλο σύμπαν διαμορφώνεται, γιγαντώνεται δίπλα μας. Νομίζουμε ότι το προσπερνάμε. Κάνουμε λάθος. Μας πνίγει. Κάθε μέρα και περισσότερο...