Η Θεσσαλονίκη, έτσι, δεν θα γίνει ποτέ, τίποτε!

Στη Σαλονίκη, κατέβαινα από την Καστοριά παιδιόθεν, συνήθως μαζί με τη μάνα μου κι επισκεπτόμασταν έναν γιατρό για τον προγναθισμό μου. Μας έβγαζε ο αδελφός της ο μπάρμπας μου ο Σωτήρης, για φθηνό ψαράκι στην Αρετσού και στο Καραμπουρνάκι, από όπου έχω και μια ασπρόμαυρη φωτογραφία.

Χειμώνας καιρός με δριμύ Βαρδάρη, η μάννα μαυροφορεμένη μέσα- έξω, πλην όμως, από τις λίγες φορές ανεπαίσθητα χαμογελαστή, κι εγώ 12χρονος και με μακρύ παντελόνι κι ανοιχτό στο στέρνο πουκάμισο- κοντό παντελονάκι, όπως και κοντομάνικο πουκάμισο δεν φόρεσα ποτέ κι ας με σκοτώνανε!- ανεβασμένος με ολάκερο το λειψό μου χαμόγελο στην κουπαστή μιας ψαρόβαρκας που έγραφε στην πλώρη «Ευτυχία».

Ξαναπήγα σε αυτήν την αγαπημένη και σκοτεινή πόλη, πολύ αργότερα φοιτητής, για να συνειδητοποιήσω με τραυματική σχεδόν έκπληξη πόσο πίσω από τον κόσμο ζούσα μέχρι τότε και να προσγειώσω την αλαζονική εφηβεία μου στις συνήθειες και τους τρόπους ανθρώπων καλλιεργημένων που με βάλανε στα σπίτια τους και με στοργική ανοχή με βοήθησαν να απαλλαγώ κάπως από στερεότυπα και απωθητικές συμπεριφορές.

«Άνδρας κατ΄ ανάγκην, δεν είναι όποιος φτύνει σαν χασάπης στον δρόμο ή όταν μιλά με τους άλλους πιάνει τα΄ αρχίδια του» μου είπε φερ΄ ειπείν, ένας ηθοποιός -μυθική persona της πόλης κι αντίζηλος του Μαρωνίτη- που γνώρισα ένα βράδυ στην ταβέρνα του "Λιμανιώτη" κάτω στον Ερυθρό Σταυρό και το΄ βαλα καλά στο μυαλό μου. Τα λέω αυτά, όχι σαν έστω βραχύ απολογισμό, άλλωστε θα είχα να διηγηθώ άπειρα κωμικά και τραγικά επεισόδια από τις αλητείες μου στην πόλη.

Τα λέω, γιατί με ενοχλεί που τόσα χρόνια το αθηναϊκό σύστημα αντιμετωπίζει την Θεσσαλονίκη και τους ανθρώπους της σαν ευκολόπιστους παρίες κι αυτοί δυστυχώς, είτε μασάνε, είτε τους έχει κατακλύσει τέτοια κόπωση και βάρυνε με τα χρόνια η ψυχή τους, που ούτε να διαμαρτυρηθούνε τους κάνει κέφι πλέον…

Στα 57 μου χρόνια, κι από τότε που παρακολουθώ τις ομιλίες των πρωθυπουργών-και επαγγελματικά την τελευταία 28ετία- από το βήμα της ΔΕΘ μπούχτισα να ακούω ότι η Θεσσαλονίκη «θα καταστεί (σ.σ: Έτσι ακριβώς! Θα…καταστεί!) το επίκεντρο της βαλκανικής ενδοχώρας» κι αρχίδια χαρτοπόλεμος!  Και διαβάζω τώρα το πρωί, ότι στις προθέσεις του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα είναι να διακηρύξει -τι πρωτότυπο!- στην ομιλία του πως η Σαλονίκη θα γίνει «το οικονομικό και εμπορικό κέντρο των Βαλκανίων»!

Ρε παιδιά γιατί δεν κόβετε την πλάκα; Τόσες προτάσεις- όχι όλες ανυστερόβουλες, εντάξει ας το παραδεχθούμε…- έχετε στα χέρια σας από φορείς μέχρι απλούς πολίτες γιάντα δεν κάνετε κάτι; Αφήνετε τον κόσμο να σαπίζει στην διαβρωτική του συνήθεια (μια βδομάδα τον περσινό χειμώνα χωρίς νερό η, «ανεργομάνα» τώρα από «φτωχομάνα» Σαλονίκη κι άλλη μια χωρίς συγκοινωνίες κι άλλες τόσες μέρες, πολλές περιοχές χωρίς ρεύμα! Που να το πεις για ντεμέκ "Συμπρωτεύουσα"…) και μοιράζετε κάλπικες υποσχέσεις, με αντιστάθμισμα το υπνωτικό χάπι του υπουργείου Μακεδονίας- Θράκης που δεν θα έπρεπε καν να υπάρχει! Ολούρμου ρε, που λέμε στην Τούμπα, εκεί όπου ο ΠΑΟΚ είναι μια ακμαία ιαχή σ΄ αυτό το κουρασμένο κράτος!

 Υ.Γ: Βεβαίως και έχω άποψη περί του τι ακριβώς είναι η ΔΕΘ. Συνοπτικά, ένα φτηνό πανηγυράκι μιας οικονομίας κρατικοδίαιτης και των κυβερνήσεων που την στήριζαν και ανηφόριζαν στην πόλη με έναν πολιτικό και δημοσιογραφικό εσμό καβλαντίζοντας και πουλώντας μούρη στα Σαλονικιώτικα στέκια.

Υ.Γ 2 : Ε, ναι! Οι Αμερικανοί τώρα είναι φίλοι μας… Διότι, όπως έλεγε ο σοφός παππούς μου που μου μίλαγε κυρίως με παροιμίες: «Άμα το παντελόνι κατέβει μέχρι το γόνατο, μετά πέφτει μόνο του»…