Η μίρλα και η ντίρλα. Αυτές οι κακόηχες αδελφές…

Γράφει κάπου ένας, ότι πρέπει να μην έχουμε μίρλα και γενικώς να είμεθα χαρούμενοι και «θετικοί», όχι όμως στο χαζό τέμπο, διότι, έστω και λίγος χρόνος χαράς αξίζει τη ζωή που ζήσαμε. Η μίρλα, του απαντώ κι εγώ, είναι το θερμοκήπιο των λεπταίσθητων ψυχών. Και μας αφήνει παγερά αδιάφορους!

Δεν είναι όμως μίρλα αγαπητέ να λες ότι ξυπνάς από τ΄ αχάραγα ενώ αγαπάς παράφορα τη ζωή και ξέρεις ότι εκείνη την ώρα θα μπορούσες να έχεις το χέρι σου ανάμεσα στους τρυφερούς μηρούς μιας Καλλιθιώτισσας- λέω εγώ τώρα…- τη στιγμή που εκρήγνυται το ξυπνητήρι.

Δεν είναι ούτε μίρλα, ούτε μοίρα, μ΄ όλο που συχνά φοβάσαι το πρωί ότι η ζωή μοιάζει να παίρνει μια τέτοια δυσοίωνη τροπή.

Είναι πολύ άσχημα τα πρόσωπα των ανθρώπων εκείνη την ώρα. Δεν έχουν αποκτήσει ακόμη κάποιο συμβατικό σχήμα. Δεν ξέρεις καν σε ποια κατηγορία ανήκουν. Είναι συναισθηματικά αδιαβάθμητοι. (Όταν ξημερώνει και παίρνεις στη δουλειά τις πρώτες βαθειές ανάσες με καφέ και τσιγάρο αναθαρρείς κάπως κι όλα φωτίζονται αλλοιώς).Υπάρχουμε βαθειά μέσα σ΄ αυτόν τον κόσμο. Αστεφείς και άδοξοι βεβαίως. Αλλά, διάολε, όχι χωρίς χαρές!

Όθεν, ούτε πεσιμιστές, ούτε χαζοχαρούμενοι. Χλευάζουμε λοιπόν, (με το αίμα μας…) αυτό το καρναβάλι στο οποίο εν τέλει προσωρινά παρευρισκόμαστε σε κατάσταση σχετικής νηφαλιότητας. Οι ηθικές μας κρίσεις, οι χαμέρπειες και οι μικρότητες, οφείλονται απλά, στον μέθυσο χαρακτήρα μας.