Κάτω τα χέρια απ΄ τον Γκαργκάνα!

"Ο Νικολάκης; Έλα μωρέ...Μια ζωή μονεταριστής ήταν..." λένε στωϊκά και με αναμενόμενη συγκατάβαση όσοι θυμούνται τον κεντρικό Τραπεζίτη Ν. Γκαργκάνα απο τα χρόνια των εγκύκλιων σπουδών του στο βλοσυρό LSE του Λονδίνου.
Το πρόβλημα, όπως συμβαίνει συνήθως δεν είναι το πρόσωπο και εν προκειμένω του...Νικολάκη. Είναι οι απειλητικές προτάσεις που κομίζει με επίμονη συνέπεια και αξιοσημείωτη μονομέρεια κάθε φορά, αφού πάντα στρέφονται με μένος-σαν να τις φτύνει ο αθεόφοβος!..-εναντίον των εργαζομένων της χώρας.
Μπορούμε εύκολα να ανοίξουμε ένα μέτωπο εναντίον όσων όπως αυτός, δαιμονοποιούν ανενδοίαστα το κόστος εργασίας, θεωρώντας ίσως οτι οι εργάτες και οι υπάλληλοι, πρέπει να είναι ευγνώμονες και μόνο για το γεγονός οτι έχουν μια, αβέβαιη και μετέωρη εν πολλοίς δουλειά, αντί οι...άθλιοι να ζητάνε και τα ρέστα!
Και είναι εξίσου εύκολο να πει κανείς στον κύριο διοικητή, οτι η ανασφάλεια που προσπαθεί να σπείρει στην κοινωνία, υποστηρίζοντας πως σε λίγα τέρμινα το κράτος δεν θα΄ χει για συντάξεις, είναι παραμύθι χωρίς δράκο. Γιατί απλούστατα για να φτάσει μια χώρα όπως ας πούμε η δικιά μας σε αυτό το αξιοθρήνητο σημείο θα πρέπει να έχει κηρυχτεί Ελληνοτουρικός πόλεμος ή να έχει τιναχτεί η μπάνκα στον αέρα!
Αξίζει όμως παρόλα αυτά να σταθούμε στον άνδρα.
Όπως κάθε ναρκισσιστική προσωπικότητα που υφαίνει ζηλότυπα και αυτάρεσκα την προσωπική της μυθολογία σε πνιγηρούς χώρους και πίσω απο κλειστά παράθυρα, ο Ν. Γκαργκάνας αποδεικνύεται στην πράξη ένας πρόθυμος υπηρέτης. Ένας άνθρωπος άλλωστε, που απο το 1975 τρώει σκατά ανεβαίνοντας τους αποστειρωμένους ορόφους της Τράπεζας Ελλάδος, στεγνώνει μέχρι να ανέβει στα ρετιρέ της ιεραρχίας.
Τον προδίδουν οι ίδιοι του οι τρόποι. Όσοι τον συναναστρέφονται, γνωρίζουν οτι ο ευθυτενής φαινομενικά Τραπεζίτης, δίνει την εντύπωση ενός σκυφτού και γονατισμένου ανθρώπου. Κανένας αυτοβαρυσήμαντος δεν αποκτά το κύρος που ψάχνει απεγνωσμένα, εκδηλώνοντας την μεγαλομανία του σε προχωρημένη ηλικία. Άρχοντας γίνεσαι απο επιλογή, αλλά αυτό ο Γκαργκάνας δεν το ξέρει...
Τον θυμάμαι στην αίθουσα της Γερουσίας στη Βουλή, αρχές του 2006 που το ΠΑΣΟΚ για πρώτη και τελευταία φορά έδειχνε να ανακάμπτει στις δημοσκοπήσεις, όταν παρουσίαζε την ενδιάμεση έκθεσή του "δουλικός και κάθιδρος", κατά τις παρατηρήσεις των μετεχόντων, να γλείφει απροκάλυπτα τους "πράσινους" βουλευτές προκαλώντας τους, όπως μου εκμυστηρεύονταν αρκετοί απο αυτούς στα ορεινά καθίσματα, αφόρητη αηδία...
Ακόμα και οι φίλεργοι βουλευτές της Αριστεράς, που έβλεπαν βαριεστημένοι την φτηνή παράσταση, είχανε γυρίσει στην πλευρά των δημοσιογράφων και λέγανε φωναχτά "αυτόν τον άνθρωπο, πρέπει να μας δίνουν ειδικό επίδομα για να τον ακούμε!"... Ο καϋμένος ο Κεντρικός Τραπεζίτης, είχε πειστεί οτι το ΠΑΣΟΚ έρχεται στα πράγματα και προσπαθούσε να αμβλύνει τις προσωπικές συνέπειες...
Αν θέλουμε να είμαστε πάντως, επιεικείς, νομίζω οτι χρωστάμε χάρες στον κυρ- Νίκο.
Σε μια εποχή, όπου Δεξιά και Σοσιαλιστές έχουνε μπλέξει τους τρυφερούς γλουτούς τους με μοναδικό έπαθλο την ευαρέσκεια των αφεντικών και την αδιαφανή διαχείριση της εξουσίας-η κουτάλα κοινώς, που λένε στα καφενεία...-ο Νικόλαος Γκαργκάνας μας θυμίζει, προφανώς χωρίς να θέλει, την αξία της πολιτικής πάλης για να μην ξαναγυρίσει το ανθρώπινο είδος στα δένδρα.