Διολισθαίνωμεν αυταρχικώς, Τέρενς, κυρίες και κύριοι!..

Ίσως έχουμε υποτιμήσει την αξία των ατομικών ελευθεριών. Τα πράγματα βέβαια και σε αυτήν την περίπτωση είναι σχετικά. Άμα περιμένεις το πρωϊνό λεωφορείο των 5:30 στα Τουρκοβούνια με τον ύπνο κομματιασμένο στο ναρκοπέδιο της επιβίωσης, είναι ειρωνεία να παρηγορείσαι ότι τουλάχιστον έχεις ας πούμε την ελευθερία της έκφρασης ή το δικαίωμα ψήφου κάθε σχεδόν τέσσερα χρόνια...
Κι όμως αυτός είναι βασικός λόγος για τον οποίον οι ατομικές ελευθερίες έχουν την αυτοτελή σημασία τους. Γιατί, στην πραγματικότητα είναι ένα νομικό ανάχωμα για να αλλάξουν τα πολιτικά πράγματα και να υψωθούν από τη σκόνη νέες κοινωνικές δυνάμεις. Αυτό τρέμουν κάθε φορά οι εξουσίες και γι΄ αυτό προσπαθούν να τα περιστέλλουν.
Στην προπολεμική Ιταλία η ακρότητα της επίθεσης οδήγησε στον φασισμό. Στην μεταπολεμική Γερμανία με τη RAF ή την Αγγλία στη περίπτωση των Ιρλανδών αγωνιστών, η αδιάκριτη εγκατάσταση των αρχών ασφαλείας στα άδυτα των νοικοκυραίων τόνωσε την εικόνα ενός στιβαρού μεν αλλά ασύδοτου κράτους, όπου τα ατομικά δικαιώματα γινήκανε κωλόχαρτα μέσα στην αίθουσα ανακρίσεων και τα απάνθρωπα "λευκά κελιά".
Την περασμένη βδομάδα στη Βουλή ο ανεκδιήγητος υπουργός Δικαιοσύνης Σ. Χατζηγάκης υποστήριξε ότι εκτός από τα ατομικά δικαιώματα, υπάρχουν και τα κοινωνικά δικαιώματα!
Όμως τα ατομικά δικαιώματα έχουνε κατακτηθεί με αγώνες. Και υπάρχουν στο Σύνταγμα για να προστατεύουν από την αυθαιρεσία της πολιτικής εξουσίας, όχι αυτούς που συμφωνούν, αλλά αυτούς που διαφωνούν μαζί της. Το πρόβλημα της "Δημοκρατίας" μας που έχει αρχίσει να δείχνει τα φαιά χαρακτηριστικά της, δεν είναι οι κουκουλοφόροι. Το πρόβλημα είναι ότι ενισχύονται οι κατασταλτικοί και καταναγκαστικοί μηχανισμοί του κεντρικού κράτους επειδή αυξάνονται οι διαφωνούντες.
Τα κοινωνικά δικαιώματα που επικαλείται ο αστείος Χατζηγάκης, είναι έννοια λάστιχο ο σεβασμός των οποίων μάλιστα, τελεί υπό την αυθεντική και αποκλειστική αρμοδιότητα των αστυνομικών αρχών!
Φαίνεται πως ο Χατζηγάκης αποφάσισε να διευρύνει το Συνταγματικό πεδίο σε περιοχές ισοπεδωτικής αντιμετώπισης των ατομικών δικαιωμάτων, όπως έκανε κι ο πολιτικά μακαρίτης τώρα πια συνάδελφός του ο Μαγγίνας με το Ασφαλιστικό...
Είναι φως φανάρι, ότι η κυβέρνηση δεν γουστάρει να μπλέκουν ενοχλητικά στις βρωμοδουλειές της οι ανεξάρτητες αρχές, καθώς έχει λόγους να φοβάται ότι η κοινωνική οξύτητα που η ίδια με την ταξική πολιτική της προκαλεί θ΄ ανέβει προσεχώς κατακόρυφα.
Το εξοργιστικό, όπως καταγγέλλουν όλες οι πτέρυγες της Αντιπολίτευσης, είναι ότι στηρίζει την προσπάθειά της σε πρόθυμους δικαστές όπως ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Γ. Σανιδάς, ένας άνθρωπος που όπως μου εξομολογήθηκε στα ίσα και με αηδία κορυφαίος δικαστής "ούτε επί χούντας θα μπορούσαν να σταθούν τέτοιες περιπτώσεις παιδί μου!".
Από την άλλη, είναι θλιβερός ο ρόλος του ΠΑΣΟΚ. Αφού πέρασε από τη Βουλή, τρομονόμους, Σένγκεν και άλλες τέτοιες βρώμικες δουλειές, τώρα πελαγοδρομεί μην ξέροντας αν πρέπει να βγει στα κεραμίδια ή να κάνει λελογισμένη αντιπολίτευση. "Οι νοικοκυραίοι δεν έχουνε να φοβηθούνε τίποτε" δηλώνει στα σοβαρά ο υπουργός Δικαιοσύνης. από τον τάφο του, το φάντασμα του Ανατόλ Φράνς του χαμογελάει υπενθυμίζοντας ότι ο νόμος απαγορεύει εξίσου στους πλούσιους και τους φτωχούς να κοιμούνται κάτω απ΄ τις γέφυρες...
Το θέμα εν κατακλείδι εναπόκειται, όπως συμβαίνει συνήθως, στην διάθεση των πολιτών. Είναι σίγουρο ότι μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα. Αυτό που παίζεται είναι αν θέλουν...