Η πρόταση των κομμάτων του ΠΑΣΟΚ, του ΚΚΕ και του Συνασπισμού, αλλά και των δημοσιογράφων, πριν ένα χρόνο, να μετονομαστεί η αίθουσα των κοινοβουλευτικών συντακτών της Βουλής σε αίθουσα Γιάννη Ε. Διακογιάννη, ήταν και θα παραμένει πάντα επίκαιρη. Ο ίδιος, είμαι σίγουρος, δεν θα το επιθυμούσε. Εξ’άλλου δεν το έχει ανάγκη. Όπως αναφέρει και στη διαθήκη του «Οι αγώνες μου - που έδωσα μαζί με τόσους άλλους αγωνιστές και αγωνίστριες - φοιτητικοί, πολιτικοί, συνδικαλιστικοί, καλλιτεχνικοί, πολιτιστικοί, αντιπολεμικοί, αισθητικοί και δημοσιογραφικοί αποτελούν μία παρακαταθήκη». Ας επαναληφθεί, ένα χρόνο μετά, η ίδια πρόταση προς το νέο Πρόεδρο της Βουλής, κ. Σιούφα, γιατί το έχουμε ανάγκη όλοι εμείς, οι απλοί πολίτες, οι νέοι, οι πολιτικοί, οι δημοσιογράφοι. Κώστας Ι. Καραμπάτσας Αντιπρόεδρος Δημοτικού Συμβουλίου Δήμου Λαρισαίων - Δικηγόρος
Καθότανε λέει σε έναν βράχο ακίνητο κι αγνάντευε σοβαρός κάτω στο Ισβόρι τη μάνα μου που είχε σηκώσει τη φούστα μέχρι το γόνατο κι έπλενε τις βελέντζες μέσα στην κρύα νεροτριβιά.
Ψηλά από τον δρόμο της Φούσιας, απ΄ τους μπαξέδες, κατηφόριζε
ένας Γερμανός στρατιώτης κρατώντας ένα κόκκινο πέτεινο στο χέρι κι ένα ρολόϊ. Αυτό βέβαια, μπορεί να ήταν κι από άλλο όνειρο…
Όμως σαν να τους είπε ότι είναι ώρα να φύγουν κι άρχισαν ξαφνικά ένας –ένας να κατηφορίζουν αμίλητοι προς την αιωνιότητα και τα μαύρα κρεμαστά νερά. Η μάνα μου κοίταγε σαν άπραγη
Από κείνα τα ερέβη όσοι πολύ αγαπήσαμε επιστρέφουνε τώρα πράοι καμιά φορά και γυρεύουν το μερτικό τους στη μνήμη, ξέροντας κατά βάθος κι αυτοί ότι δεν έχουνε πια πολλά δικαιώματα. Είναι κι αυτό μια παρηγοριά, αλλά ποιος τη γλεντάει;
Συνήθως είναι παρόντες στα τραγούδια μας και έχουνε τον τρόπο να δίνουν και παραγγελιές.
Τις προάλλες, ή μήπως ήταν το πρωϊνό αυτής της κρύας Κυριακής, δεν ξέρω τι μ΄ έπιασε κι αρχίνησα να παίζω βραχνά
«Όσο βαρειά είν΄ τα σίδερα/ είν΄ η καρδιά μου σήμερα»…
6 σχόλια:
Πώς περνά ο καιρός χωρίς αυτόν τον χαρισματικό πράγματι άνθρωπο...
Το έχουμε ανάγκη όλοι εμείς…
Η πρόταση των κομμάτων του ΠΑΣΟΚ, του ΚΚΕ και του Συνασπισμού, αλλά και των δημοσιογράφων, πριν ένα χρόνο, να μετονομαστεί η αίθουσα των κοινοβουλευτικών συντακτών της Βουλής σε αίθουσα Γιάννη Ε. Διακογιάννη, ήταν και θα παραμένει πάντα επίκαιρη.
Ο ίδιος, είμαι σίγουρος, δεν θα το επιθυμούσε. Εξ’άλλου δεν το έχει ανάγκη. Όπως αναφέρει και στη διαθήκη του «Οι αγώνες μου - που έδωσα μαζί με τόσους άλλους αγωνιστές και αγωνίστριες - φοιτητικοί, πολιτικοί, συνδικαλιστικοί, καλλιτεχνικοί, πολιτιστικοί, αντιπολεμικοί, αισθητικοί και δημοσιογραφικοί αποτελούν μία παρακαταθήκη».
Ας επαναληφθεί, ένα χρόνο μετά, η ίδια πρόταση προς το νέο Πρόεδρο της Βουλής, κ. Σιούφα, γιατί το έχουμε ανάγκη όλοι εμείς, οι απλοί πολίτες, οι νέοι, οι πολιτικοί, οι δημοσιογράφοι.
Κώστας Ι. Καραμπάτσας
Αντιπρόεδρος Δημοτικού Συμβουλίου Δήμου Λαρισαίων - Δικηγόρος
Ήρθε χθες βράδυ στ΄ όνειρό μου ο πατέρας
Καθότανε λέει σε έναν βράχο ακίνητο κι αγνάντευε σοβαρός κάτω στο Ισβόρι τη μάνα μου που είχε σηκώσει τη φούστα μέχρι το γόνατο κι έπλενε τις βελέντζες μέσα στην κρύα νεροτριβιά.
Ψηλά από τον δρόμο της Φούσιας, απ΄ τους μπαξέδες, κατηφόριζε
ένας Γερμανός στρατιώτης κρατώντας ένα κόκκινο πέτεινο στο χέρι κι ένα ρολόϊ. Αυτό βέβαια, μπορεί να ήταν κι από άλλο όνειρο…
Όμως σαν να τους είπε ότι είναι ώρα να φύγουν κι άρχισαν ξαφνικά ένας –ένας να κατηφορίζουν αμίλητοι προς την αιωνιότητα και τα μαύρα κρεμαστά νερά. Η μάνα μου κοίταγε σαν άπραγη
Από κείνα τα ερέβη όσοι πολύ αγαπήσαμε επιστρέφουνε τώρα πράοι καμιά φορά και γυρεύουν το μερτικό τους στη μνήμη, ξέροντας κατά βάθος κι αυτοί ότι δεν έχουνε πια πολλά δικαιώματα. Είναι κι αυτό μια παρηγοριά, αλλά ποιος τη γλεντάει;
Συνήθως είναι παρόντες στα τραγούδια μας και έχουνε τον τρόπο να δίνουν και παραγγελιές.
Τις προάλλες, ή μήπως ήταν το πρωϊνό αυτής της κρύας Κυριακής, δεν ξέρω τι μ΄ έπιασε κι αρχίνησα να παίζω βραχνά
«Όσο βαρειά είν΄ τα σίδερα/ είν΄ η καρδιά μου σήμερα»…
Στη μνήμη του φίλου μου Γιάννη Ε. Διακογιάννη
Συναρπαστικό παιδί. Συναρπαστικό και το κείμενό σου στα σχόλια, Γιώργο Χ. Να τον θυμόμαστε...
Βάλε κι αυτό ρε Πετράν να παίζει, ανάθεμα τη μέρα,
"Βρέχει η βροχή
και βρέχεσαι
χιονίζει θα κρυώσεις
θα σου βραχούνε τ΄ άρματα..."
Δημοσίευση σχολίου