Νυχτερινή άσκηση αυτογνωσίας

Με τόσα φώτα μαζεμένα πάνω μας, κι όμως οι σημερινοί δημοσιογράφοι ζούμε στο ημίφως.
Ανάμεσα στην παληά αίγλη του επαγγέλματος, όπου δεν έχουμε μερτικό και την τωρινή εκτυφλωτική λάμψη κάποιων ασταθών κι ακριβοπληρωμένων-πλην όμως- ετερόφωτων αστέρων, ψάχνουμε τόπο να σταθούμε.
Φοβάσαι το πρωί να κοιτάξεις το γραμματοκιβώτιο, μικρέ αλήτη και ρουφιάνε. Αλλά με ποιον να μοιραστείς την πεζή περηφάνεια ότι παρόλα αυτά ξοφλάς στο τέλος του μήνα "με μετρητά" τους λογαριασμούς του ΟΤΕ και της ΔΕΗ και, για όσους έχουνε, τα λοιπά δίδακτρα για τα σχολεία των παιδιώνε… Το ιππικό των ματαιωμένων προσδοκιών σ΄ έχει ήδη αφανίσει!.. Κάθεσαι και σκέφτεσαι τότε στην άκρη του δρόμου...
Να είχαμε μόνο μια δουλειά, λέει…Να σεργιανίζαμε το θέμα, σαν να΄ ταν ερωμένη, απ΄ όλες τις απόψεις, στις Τζιτζιφιές και τα Φάληρα…
Να μην περνά ο καιρός ανελέητος και μας βρίσκει μετά η νύχτα σε κρεβάτια κρύα κι αφιλόξενες αγκαλιές. Όλα αυτά σε κάνουν τρυφερό υπερόπτη.
Κι είναι γνωστό, ότι κανένας δεν γίνηκε μάγκας στο μονότερμα με τον κυνισμό.
Φαίνεται όμως, πως αυτός είναι ο λόγος που τα μάτια μας συνηθίσανε τώρα τη σκόνη και πονάνε τις νύχτες τα πλευρά μας, επειδή δεν έχουμε καιρό να πετάξουμε…