Στο τέλος άλλης μιας βρώμικης μέρας, λέω να αφιερώσω ένα ποίημα του "χαμηλόφωνου" Τάκη Σινόπουλου που διάβασα στην σημερινή "Αυγή", στους φοιτητές που κατεβαίνουν στους δρόμους διεκδικώντας τα αυτονόητα... Είναι απο την συλλογή "Μεταίχμιο Β΄".
"Κοιτάχτε μπήκε στη φωτιά! Είπε ένας απο το πλήθος.
Γυρίσαμε τα μάτια γρήγορα. Ήταν
στ΄ αλήθεια αυτός που απόστρεψε το πρόσωπο όταν του
μιλήσαμε. Και τώρα καίγεται. Μα δε φωνάζει βοήθεια.
Διστάζω. Λέω να πάω εκεί. Να τον αγγίξω με το χέρι μου.
Είμαι απο τη φύση μου φτιαγμένος να παραξενεύομαι.
Ποιός είναι τούτος που αναλίσκεται υπερήφανος;
Το σώμα του το ανθρώπινο δεν τον πονά;
Η χώρα εδώ είναι σκοτεινή. Και δύσκολη. Φοβάμαι.
Ξένη φωτιά μην την ανακατεύεις μου είπαν.
Όμως εκείνος καίγονταν μονάχος. Καταμόναχος.
Κι όσο αφανίζονταν τόσο άστραφτε το πρόσωπο.
Γινόταν ήλιος.
Στην εποχή μας όπως και σε περασμένες εποχές
άλλοι είναι μέσα στη φωτιά κι άλλοι χειροκροτούνε.
Ο Ποιητής μοιράζεται στα δύο.
4 σχόλια:
το μήνυμα που στέλνει σε εμάς τους μεγαλύτερους η γεννιά των καταλήψεων είναι πολύ αισιόδοξο!
ευτυχώς υπάρχουν ακόμα άνρθωποι που μπαίνουν στην φωτιά.
ένα ιστολόγιο με πολύ υλικό από τις φοιτητικές κινητοποιήσεις είναι του φοιτητή στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων Γιώργου Μαργαρίτη.
η ηλεκτρονική διεύθυνση είναι http://gmargari.wordpress.com/
Είναι φανερό τι θέλει να πει ο ποιητής, αλλά δυστυχώς όχι για όλους.
Γιώργο Χ έχεις πρόσκληση στο grinia.wordpress.com
Έστω κι' αν 8 μήνες τώρα δεν κατάφεραν να αρθρώσουν πρόταση και αναλώθηκαν μόνο στην διαχείριση των καταλήψεων, είμαι μαζί τους! Συμφωνώ ότι είναι αισιόδοξο το κίνημα των νέων (αν και βυθισμένο στην απαισιοδοξία για το μέλλον... που θα αντιμετωπίσουν)
συγγνώμη αν είμαι αφελής... αλλά εφόσον τελικά δεν έχουν αρθρώσει πρόταση για τόσο καιρό, γιατί τελικά είμαστε μαζί τους; Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι πως είναι άλλοθι στην δική μας υποταγή στην αλλοτρίωση...
Δημοσίευση σχολίου