Η συναισθηματική ανακατάληψη του όρους Γκολίνα

Σηκωνότανε τότε μια αντάρα απο το βουνό εκείνους τους χειμώνες που έπαιρνε την πλαγιά και κατηφόριζε σιγά- σιγά προς τα σπίτια μας. Τα κύκλωνε χωρίς αντίσταση η πυκνή ομίχλη τα πράγματα και σώπαιναν σαν έτοιμοι οι άνθρωποι και τα ζώα.
Απο τη μεριά της Γκολίνας οι λύκοι ουρλιάζανε, μεταδίδοντας στους ζωντανούς ένα αίσθημα θαλπωρής. "Αλοί απο αυτούς που είναι στο δρόμο..." έλεγε με δέος η γιαγιά μου η Φωτεινή και σταυροκοπιόταν. Απο αυτήν έμαθα για τα ξωτικά και τα τελώνια που σκλάβωναν με σίδερα την ψυχή όσων γύριζαν αφρόντιστοι στις ερημιές και τα ρουμάνια, στοιχειά ανήμερα που συνάντησα αργότερα στη δουλειά μου για να με τυραγνούνε μέρα μεσημέρι.
Κι εκείνη μ΄ έμαθε την τέχνη να ξεματιάζω, καθώς αυτό περνά απο γυναίκα σε άνδρα κι αντίστροφα. "Ιησούς Χριστός νικά κι όλα τα κακά σκορπά...", έλεγε η Αρβανίτισσα κι έκοβε ακαριαία τις κουβέντες, όπως χουχουλιάζαμε φλυαρώντας με την ξαδέρφη μου κάτω απο τα μάλλινα σκεπάσματα με την απειλή "κους του θασς τ΄π΄λτσάς, τ΄άει νιι μούτ, εδέ νιι γκλιάσς!". (σ.σ: "όποιος μιλήσει να πλαντάξει/ και να φάει ένα σκατό και μια κουτσουλιά").
Ήταν οι εποχές που οι πατεράδες μας, "λείπαν στα ξένα" κι η ψυχή μας ήταν μπεράτι.
"Ξένος εγώ, ξένος κι εσύ, ποιός ξέρει γιέ μου αν θα βρεθούμε...". Ε, δεν βρεθήκαμε ποτέ μωρ΄πατέρα.
Έρχονται κάτι Παρασκευές στην Αθήνα που πίνω απ΄το πρωί.
Σαν για ν΄ ακούω μέσα μου τους λύκους. Σαν για να χαθώ βαθειά μέσα σε κείνην την απειλητική ομίχλη.
(υ.γ Αφιερωμένο στον κύριο Κουκουζέλη, εξαιρετικά! )