Μέρα που είναι σήμερα να θυμίσω μια λεπτομέρεια της κατάληψης του Πολυτεχνείου το 1973 που συσκοτίζεται για προφανείς λόγους. Οι νέοι που κλείστηκαν μέσα βρίσκονταν σε ευθεία αντίθεση με τις ηγεσίες- αν μπορούμε να τις αποκαλέσουμε με αυτό τον όρο- των πολιτικών παρατάξεων με τις οποίες ταυτίζονταν ιδεολογικά. Χωρίς να θέλω να κριτικάρω τους ανθρώπους που είχαν αναπτύξει πολιτική δράση στα χρόνια της δικτατορίας, ωστόσο δεν πρέπει να αποκρύπτουμε ότι δεν είδαν με ενθουσιασμό την απόφαση των φοιτητών να αντιδράσουν με αυτό τον αυθόρμητο και απροετοίμαστο τρόπο. Ουσιαστικά η νεολαία φέρθηκε απείθαρχα και αργότερα εκ του αποτελέσματος και αφού υπήρξε το τετελεσμένο, οι μεγαλύτεροι σε ηλικία δέχθηκαν το εγχείρημα, το αγκάλιασαν για να μην πω το οικειοποιήθηκαν.
Γιατί τα γράφω αυτά; Μα για να πώ στη σημερινή νεολαία, τώρα που τα κόμματα είναι ελεύθερα και δρούν σε συνθήκες δημοκρατίας ότι δεν πρέπει να αφήνει να πατρονάρουν οι ηγεσίες τις πρωτοβουλίες και τις διαμαρτυρίες της. Καλύτερα όταν διεκδικεί η νεολαία να είναι μόνη της και ας κάνει λάθη λόγω έλλειψης εμπειρίας. Δεν πειράζει.
Το χειρότερο είναι να χειραγωγείται από τους επαγγελματίες της πολιτικής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου