.gif)
Φωτισμένους φαίνεται πως θεωρούν εαυτούς ορισμένοι πολιτικοί «ταγοί» μας.
Μετά τον τέως πρωθυπουργό Κ. Σημίτη, ο οποίος διαφώνησε εσχάτως με το δημοψήφισμα για τη συνθήκη της Λισσαβώνας, η πρώην επίτροπος της ΕΕ Ά. Διαμαντοπούλου αισθάνθηκε την υποχρέωση χθες, λίγο πριν την ομιλία του Κ. Καραμανλή, να επισημάνει ότι «το ευρωπαϊκό εγχείρημα δεν υπήρξε ποτέ αποτέλεσμα λαϊκών αγώνων, λαϊκών εξεγέρσεων, μεγάλων λαϊκών αιτημάτων. Το ευρωπαϊκό εγχείρημα ήταν αποτέλεσμα σχεδιασμού και δράσης μεγάλων πολιτικών ηγετών, διανοούμενων και ικανών γραφειοκρατών».
Διορθώστε με εάν κάνω λάθος (κατά πως λένε και οι wasps) αλλά η αναφορά αυτή αποπνέει –όπως και η στάση Σημίτη- μια αφ’ υψηλού αντιμετώπιση της συμβολής των πολιτών (λαών, μαζών βάλτε ότι λέξη θέλετε) στις κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις τέτοιου μεγέθους. Συνελόντι ειπείν, τα μεγάλα οράματα είναι υπόθεση ορισμένων illuminati και εάν υπάρχουν ορισμένες αστοχίες (βλέπε: 65ωρο, διάλυση Γιουγκοσλαβίας, μονεταρισμός κλπ) όλα είναι προς χάριν του λαού.
6 σχόλια:
στη συνέχεια λέει η κα Διαμαντοπούλου:
"[...] το άλμα δεν μπορεί να γίνει πλέον ούτε μέσα από τα κοινοβούλια, ούτε μόνο μέσα από τους διανοούμενους και τις κινητήριες δυνάμεις της Ευρώπης, πολιτικές, ακαδημαϊκές, οικονομικές.
Χρειάζεται μία πολύ πιο ισχυρή βούληση των ίδιων των λαών γιατί η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι μία αναγκαιότητα όσο ποτέ"
στο απόπασμα που παραθέτεις κάνει μία ανάγνωση, εύλογη θα μπορόυσε κάποιος να πει, αλλά αναγνωρίζει στη συνέχεια την ανάγκη για συμμετοχή των πολιτών
Ευχαριστώ για την παρέμβαση. Εκτιμώ όμως ότι το συγκεκριμένο απόσπασμα κινείται στην ίδια κατεύθυνση. Η κ. Διαμαντοπούλου διαπιστώνει κάτι που, κατά τη γνώμη της, "χρειάζεται" να κάνουν οι λαοί. Υποδεικνύει, δηλαδή (άλλοι θα έβαζαν τα ρήματα καθοδηγεί ή πατρονάρει). Ωστόσο, τα εκλογικά σώματα, για να μιλήσουμε για τη θεσμική τους συμμετοχή στη λήψη σημαντικών αποφάσεων, "δεν δικαιούνται διά" να κινήσουν την Ευρώπη στην κατεύθυνση που επιθυμούν, όχι με ευθύνη τους. Επίσης, η βούλησή τους δεν εκφράζεται μόνο δι' (ανύπαρκτων) δημοψηφισμάτων ή μέσω αντιπροσώπων. Εκφράζεται στις τοπικές κοινωνίες, στους δρόμους και, γιατί όχι, στην αγορά. Κι εκεί βρίσκουν αντιμέτωπους σιδερόφρακτους -εντός και εκτός εισαγωγικών- θεσμούς..
Σου ρεάλ (μαδρίτης και νυν σημίτης)
Oι λαοί...χμ...
μάλλον η Λαϊδα
όσο νομίζει ότι τρώει νέκταρ κι αμβροσία
θα το ρίχνει στην τετράχρονη αφασία...
(Θρασύβουλας)
--
Aτσαλη ζωή!
Επί τη ευκαιρία, δείτε την ιστοσελίδα (και) του Ανδρέα Τριανταφυλλίδη. Προς τιμήν των συντακτών της η ταυτότητα (προφίλ&ύφος) της http://www.221.gr/.
Καλή συνέχεια.
ΠΔ
Φίλε Πέτρο, η συζήτηση που ανοίγεις είναι τεράστια και σίγουρα δεν μπορει να εξαντληθεί σ' αυτό τον ... απέραντα στενό (πλην όμως εξαιρετικά "βολικό", δεδομένου ότι δεν μπορεί να διακόψει ο ένας τον άλλο!) ιστοχώρο.
Απλά και μόνο για την ιστορία (αλλα και γιατί σου είχα ... υποσχεθεί κάποια στιγμή να απαντήσω σε κάτι που θα γράψεις - ιδού, λοιπόν! Βρήκα χρόνο και ευκαιρία, μέσα στη δίνη της δουλειά μας). Σε τίτλους, συνεπώς - που μπορεί, βεβαίως, να αδικούν τη γενικότερη εικόνα:
- Αν "πρέπει" να εκφραστούν -με διά της ψήφου των -μας οι λαοί της Ευρώπης, και αν "πρέπει" να μην εγκριθούν πράγματα για εκείνους -εμάς, αλλά μόνο διά χειρός των πολιτικών εκπροσώπων τους -μας (βλ. Κοινοβούλια), ποία εμπιστοσύνη μπορούμε να τους -μας έχουμε ως προς το αποτέλεσμα; Αν οι εκπρόσωποί τους -μας είναι κατώτεροι των περιστάσεων και των αναγκών, ας θυμηθούμε ποιοί τους ανέδειξαν - εξέλεξαν!
- Να συμφωνήσουμε ότι θα πρέπει να γίνουν δημοψηφίσματα για το Ευρωσύνταγμα. Γιατί δεν κάνουμε τον ίδιο "θόρυβο" και για τα εθνικά Συντάγματα; Προς τί ο διαχωρισμός;
- Πότε και με ποιούς θα μπορούσαμε (χωρίς τύψεις ή δεύτερες σκέψεις) να πανηγυρίσουμε τα ποθούμενα "Οχι", όταν αυτές οι αρνήσεις έχουν ποικίλες, ενίοτε δε και αντικρουόμενες μεταξύ τους, πηγές; Παράδειγμα: Αν ισχύουν τα όσα μεταδίδονται, τότε πώς το ιρλανδιοκό "όχι" (και) για τις αμβλώσεις μπορεί να συνταχθεί με το "γαλλικό" όχι για την Τουρκία, το ακροδεξιό "όχι" για τους μετανάστες, το "παραδοσιακομμουνιστικό "'όχι" για της Ευρώπη των ιμπεριαλιστών και των καπιταλιστών κ.ο.κ.?
- Γιατί "επικεντρώνουμε" π.χ. στο όχι των Ιρλανδών στην Ευρωσυνθήκη, και δεν εστιάζουμε στο όχι των Ιρλανδών στο δημοψήφισμα για την Ευρωσυνθήκη (βλ. ποσοστό αποχής);
- Γιατί δεν απαιτούμε, σε πρώτη φάση να έχουμε πλήρη ενημέρωση γι' αυτό που καλούμαστε να ψηφίσουμε, παρά ανάγουμε σε μείζον ζήτημα την έκφραση της βούλησής μας (για κάτι το περιεχόμενο του οποίου, τελικώς, αγνοούμε);
Ξέρω, ξέρω, γίνομαι κουραστικός.
Γι' αυτό και σταματώ...
Τους καλύτερους χαιρετισμούς μου στην Οικογένεια.
Γιώργος Μπουρδάρας
Πέτρο
> Ευχαριστώ για την παρέμβαση
ευχαριστώ για την ενημέρωση
τείνω, παρότι φίλος του ΠΑΣΟΚ, να συμφωνήσω ότι η διατύπωση της κας Διαμαντοπούλου δεν είναι crystal clear
το ΠΑΣΟΚ επίσημα έχει θέσεις υπέρ της συμμετοχής των πολιτών, και -φυσικά- υπέρ του δημοψηφίσματος, με τις γνωστές εξαιρέσεις
σωστά νομίζω αναδεικνύεις μία κρίσιμη διαφορά ανάμεσα σε πολιτικούς από όλο το φάσμα:
- ποιοί επιθυμούν τη συμμετοχή (και στις αποφάσεις) των πολιτών, και ποιοί όχι
αυτή η βασική *πολιτική* διαφορά είναι, κατ εμέ- σημαντικότερη από τις διαφωνίες επί συστημάτων οικονομικής οργάνωσης και διαχείρισης (σοσιαλισμός, αγορά, κρατισμός)
πρώτο είναι το πολιτικό (δημοκρατία) και δεύτερο έρχεται το σύστημα διαχείρισης του κουμπαρά μας
καλή συνέχεια
Δημοσίευση σχολίου