Δευτέρα 17 Ιουνίου 2019

ΡΕ, να τους προσέχουμε λέω λίγο τους Γερόντους…

Κυριακή μεσημέρι (περασμένες 2.00 μ.μ χοντρικά ) στην μεγάλη παραλία του Μαραθώνα. Οι δικές μας «φαλαινίτσες» κολυμπάνε φλυαρώντας στ΄ ανοιχτά και κάθομαι με τον κουμπάρο μου να πιούμε τσίπουρα. Είναι ακριβώς στο διπλανό τραπέζι μια γυναίκα με φανερά περασμένα τα εβδομήντα και φωνάζει σε έξαλλη κατάσταση: « Ο άνδρας μου! Μπήκε μέσα από το πρωί κι ακόμα δε φάνηκε!».
Το σαγόνι της τρέμει, είναι χλωμή, κάτωχρη, με το ζόρι πιάνει το ποτήρι με κρύο νερό που της προσφέρω και το φέρνει μέχρι τα χείλη.
Γύρω ο κόσμος γελούσε ειρωνικά ή αμήχανα. «Ε, με την τρελή που μπλέξαμε ρε πούστη μου μεσημεριάτικα…». Αυτή ήταν η αντιμετώπιση…
Ώσπου παγαίνω και την πιάνω απ΄ το χέρι. «Τι ώρα μπήκε μέσα;»
-Στις έντεκα! Ωρύεται (σ.σ: ήταν ήδη περασμένες δύο…)
Και πως είναι; Είναι ψηλός;
-         Γύρω στο 1,70
-         -Και έχει μαλλιά;
-         -Όχι! ασπρομάλλης είναι, αλλά του λείπουν πολλά
-         Με τι είσαστε εδώ;
-         Με το αμάξι! Στην Εκκλησία το΄ χω!
-         Δικούς σας έχετε;
-         -Κανέναν!
-         Από πού ήρθατε;
-         Απ΄ το Ίλιον!
-         -Και πως θα πας πίσω, δεν έχεις κανέναν εδώ;
-         Δεν έχω κανέναν! Φοβάμαι!

Οι Λιμενικοί που φωνάξαμε τον βρήκαν να χτυπιέται το άψυχο σώμα του απάνω στα βράχια. Ειδοποιήστε να΄ ρθει ένας ψυχίατρος λέω στους ένστολους. Δεν μπορεί αυτή η γυναικούλα να φύγει έτσι από δω πέρα. Βρεθήκανε κάτι σεβαστικά νέα παιδιά- η μια μάλιστα (πως δεν το υπολόγισε, ρε;) έξη μηνών έγκυος και της κράταγε παρηγορητικά το χέρι.
«Η πετσέτα του! Που είναι η πετσέτα του;» φώναζε η γυναίκα του πνιγμένου…
-Εδώ είναι. Της λέγαν. Εδώ τα΄ χουμε όλα  
Τον σηκώνανε εκείνη την ώρα από τα βράχια με το φορείο και την είχανε βάλει με ευγένεια και συνομωτικά οι καταστηματάρχες στο μαγαζί να μη βλέπει.  Όλα τα τραπέζια που πριν την λοιδορούσανε στεκόντουσαν όρθια. Χαζεύανε το θέαμα.
Ήρθε μετά μια τροφαντή αστυνομικίνα και την έβαλε με φροντίδα στο αμάξι κι η παραλία ξαναγύρισε στην καθημερινή της απάθεια.
Την άλλη μέρα διάβασα κι εγώ για έναν ηλικιωμένο ανάμεσα 70-75 στο περίπου που πνίγηκε στο μπάνιο του στην ακτή Μαραθώνος.
Τελευταία εικόνα, που θυμάμαι, ένα αλάνι, από αυτά που οι μεγαλύτεροι τα λένε κωλόπαιδα, γεμάτο τατουάζ, που του΄ κοψε και πήγε τρέχοντας και της πάσαρε απ΄ το παράθυρο την ώρα που ξεκινούσε το αμάξι, ένα μπουκάλι κρύο νερό στα χέρια.
Δεν θέλω ντε και καλά να βγάλω ηθικό δίδαγμα, αλλά, αυτά τα αλάνια είναι η ελπίδα μας λέω!.. 


Δεν υπάρχουν σχόλια: