Παρασκευή 9 Μαρτίου 2007

Το συλλογικό και το ατομικό.

Το πήραμε το μήνυμα εκείνου που έβαλε φωτιά στο μνημείο του άγνωστου στρατιώτη. Είναι η πλήρης επικράτηση του ατομικού έναντι του συλλογικού. Μας είπε ο νεαρός “ το καίω γιατί έτσι γουστάρω” “Εγώ, που είμαι το κέντρο του κόσμου”.
Θυμήθηκα λοιπόν την εκ διαμέτρου αντίθετη στάση ζωής. Την επικράτηση του συλλογικού έναντι του ατομικού. Στο Στρατοδικείο που δίκαζε τον καθηγητή του Παντείου Σάκη Καράγιωργα γιατί αντιστεκόταν στη Χούντα με βόμβες ρωτήθηκε γιατί το έκανε. Εκείνος απάντησε στην απολογία του ότι “είχε υποχρέωση να το κάνει αφού την πανεπιστημιακή του έδρα την κέρδισε σπουδάζοντας στο καλύτερο πανεπιστήμιο με λεφτά κρατικής υποτροφίας. Πώς θα μπορούσα να μείνω αδιάφορος στα δεινά της πατρίδας μου, όταν εκείνη με έκανε αυτό που είμαι;”
Ρώτησε τους στρατοδίκες και εκείνοι τον καταδίκασαν σε ισόβια.

8 σχόλια:

ΔΕ ΜΑΣΑΜΕ ΡΕ είπε...

Και εγώ προσπαθω απο χθες να καταλάβω.

Γιώργος Χατζηδημητρίου είπε...

Μας θύμισες την ευγενική μορφή του Σάκη Καράγιωργα Λασκαρίνα, σε μια, κατά την γνώμη μου, εξαιρετικά άτυχη στιγμή για το ΠΑΣΟΚ, που διέγραψε κάποτε απο τις τάξεις του αυτόν τον υπερήφανο άνθρωπο.
Είναι γεγονός οτι η κυβέρνηση της ΝΔ, καλλιεργεί συστηματικά τον κοινωνικό συντηρητισμό, προκειμένου να επιβάλλει με την... πειθώ των ένστολων ροπαλοφόρων στους πολίτες,την ιδεολογική της υπεροχή.
Όταν στον "σιωπηλό νοικοκύρη" που αντιπροσωπεύει τον μέσο όρο της συλλογικής μας μιζέριας, τεθεί το ερώτημα "τι προτιμάς; Να βάλουμε στο μαγαζί τάξη, ή να τα σπάνε αυτά τα κωλόπαιδα-που παρεμπιπτόντως είναι τα δικά του παιδιά..."η απάντηση είναι αυτονόητη. Το ΠΑΣΟΚ απόθεσε σήμερα λουλούδια στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη, που το φύλαγαν μέχρι τις πρωινές ώρες οι "Χρυσαυγίτες" έχοντας αναλάβει εργολαβικά την υπεράσπιση του μνημείου...
Πρόκειται για κίνηση με αρνητικό πολιτικό ισοζύγιο. Το συγκεκριμένο πολιτικό ακροατήριο, ανήκει έτσι κι αλλοιώς στον Πολύδωρα. Απο ένα κόμμα όμως που επιμένει ακόμα να (αυτο)θεωρείται σοσιαλιστικό θα περίμενε κανείς κάτι δοαφορετικό απο το να συναγωνίζεται με την αυθεντική Δεξιά, στο γήπεδο της τάξης και της ασφάλειας...
Αυτά τα παιδιά, έχουν θυμό μέσα τους κι όποιος δεν το καταλαβαίνει, δεν ξέρει τι του γίνεται. Πατρίδα, είναι ο,τι μας συνέχει. Οι φίλοι, οι αγαπημένες συνήθειες, τα μέρη που ταξιδεύουμε, τα μπαράκια κι οι ταβέρνες που τα πίνουμε, το βλέμμα του δικού μας και του ξένου, ο εκτεθειμένος λαιμός μιας γυναίκας και τα τρυφερά μέλη των εφήμερων σχέσεων, ανοιχτά στα ηδονικά κρεββάτια, ο τόπος που καθένας ανάβει τα καντηλάκια του.
Ζούμε θα πεις, σε καιρούς ειρηνικούς. Αλλά στην πραγματικότητα έχουμε πόλεμο. Κι αυτά "τα παιδιά που τα σπάνε" 'εχουνε σοβαρούς λόγους. Όταν η μόνη επιλογή που τους προσφέρουν, όπως άλλωστε στους περισσότερους απο μας, είναι το περιθώριο, τότε γιατί να μην περιφρονούν τη ζωή; Αυτοί οι μάγκες χθες, έδειχναν στους μπάτσους, οτι τους μισούν και γουστάρουν να χτυπηθούνε μαζί τους, μόνο και μόνο για να δείξουν οτι δεν τους φοβούνται και δεν φοβούνται κανέναν, γιατί δεν έχουν να χάσουν τίποτε πια. Αυτοί "οι περίεργοι τύποι" έχουν στο σκοτεινό τους βλέμμα, μια ωριμότητα στυφή που δεν τους αξίζει. Φωνάζουν, έστω άναρθρα μερικές φορές, αλλά δεν τους ακούν.
Έίναι μια γεννιά που η κυβέρνηση του Κ. Καραμανλή θυσιάζει κυνικά και αδίστακτα, προκειμένου να διαχειριστεί με επικοινωνιακούς όρους το παιχνίδι.
Ποιός δεν θα΄ κανε το ίδιο στην θέση τους; Γελάω πικρά με την σκέψη οτι στα νυχτερινά δελτία οι γονείς τους βλέπουν με γουρλωμένο μάτι τα επεισόδια και διαπιστώνουν μελαγχολικά και αυτάερεσκα "σε τι κόσμο ζούμε!". Είμαι σίγουρος οτι η επόμενη σκέψη τους, είναι "ευτυχώς τα δικά μου παιδιά, γλύτωσαν". Και με παρηγορεί το γεγονός, οτι ίσως κάποτε σκεφτούν οτι είναι καιρός να κατέβουν κι αυτοί στους δρόμους, όταν κάποια νύχτα χτυπήσει το τηλέφωνο απ΄ την "Σήμανση" και τους ανακοινώσουν το κακό μαντάτο, οτι ο κανακάρης, ή η κανακάρισσά τους, είναι μπαγλαρωμένοι στη ΓΑΔΑ.

Γιωργος Μανουσακης είπε...

κύριε Χατζηδημητρίου, η ανάλυση σας θα μπορούσε να αποτελέσει πρώτης τάξεως άρθρο, συμφωνώ στα περισσότερα από όσα αναφέρετε!

Ανώνυμος είπε...

Και όμως αγαπητέ Γιώργο... δεν θα έβαζα με τίποτα τα παιδιά αυτά στην ίδια μοίρα με τα περίφημα "παιδιά της γαλαρίας" (κατά Χατζηδάκη), για παράδειγμα... Παρά το γεγονός πως οι ακρότητες (κάθε πλευράς) είναι χαρακτηριστικά σημάδια μιας κοινωνίας που δεν έχει μάθει ακόμη να συνθέτει απόψεις και να κάνει ουσιαστικό διάλογο με σεβασμό σε όλες τις απόψεις, και παρά τους κινδύνους μιας γενίκευσης (σαν κι αυτή που θα κάνω), θα τολμούσα να πω πως η συντριπτική πλειοψηφία όσων "τα σπάνε" δεν αντιπροσωπεύουν θέσεις και απόψεις... Απλά λειτουργούν ασύδοτα (πιο απλά: κάνουν μπούγιο) κάτω από το κράτος μιας ιδιότυπης προστασίας από ένα τμήμα της κοινωνίας που αδυνατεί να συλλάβει τις εξελίξεις και συγχέει την αντίδραση στον κοινωνικό συντηρητισμό της ΝΔ (όπως κι αν ορίζεται αυτός) με την απαξίωση των πάντων, την αναγόρευση της ατομικότητας σε υπέρτατο κριτή και την έλλειψη σεβασμού. Αλήθεια, ποιά είναι η κοινωνική πρόταση των παιδιών αυτών; Μήπως ο τρόπος που αντέδρασαν πολλοί από αυτούς όταν κάποτε "μπαγλάρωσαν" μερικούς είναι ενδεικτικός;

Laskarina είπε...

Γιώργο μου,
τον βλέπουμε όλοι, όσοι θέλουμε να δούμε πέρα από τη μύτη μας, το θυμό των παιδιών. Ερμηνεύουμε ίσως και τα αίτια. Ναι, είναι θυμωμένα τα παιδιά, που τους λέγανε αλήτες, όπως λέει και ο ποιητής, και έχουν λόγους να είναι θυμωμένα. Ζουν σε έναν κόσμο ανασφάλειας, προδιαγεγραμμένης ανεργίας, με σκούρα χρώμματα και τίποτα να πιστέψουν. Μόνο που ξεσπάνε -για την ώρα τουλάχιστον- την οργή τους τυφλά, στα σύμβολα, τα μνημεία και τα αγάλματα. Γιατί εκτός των άλλων έχουν για γονείς εμας που βολευτήκαμε ή εμας που είμαστε ηττημένοι. Και οι δύο εκδοχές είναι αρνητικά πρότυπα χωρίς αμφιβολία. Έχουν όμως και κάποιους δασκάλους που δεν είναι όπως αυτός που σας θύμισα (ο Σάκης Καράγιωργας) και αυτό είναι ακόμα ένα χτύπημα που τους καταφέραμε πισώπλατα. Δεν τα βάζω λοιπόν με τον πιτσιρικά που έβαλε φωτιά στο φυλάκιο. Φοβάμαι απλώς ότι η τυφλή βία που φέρνει βία δεν θα βρει σύντομα το δρόμο της να περάσει από το απελπισμένο εγώ, το προσωπικό αδιέξοδο και το χωρίς ελπίδα μέλλον σε συλλογική στάση.

Ανώνυμος είπε...

Ευτυχώς για τον Γιώργο όχι τον Χάτζη , το δικό σου Γιώργο που έχει μια μαμά που δικαιώνει όταν πρέπει το όνομα που κουβαλάει. Λασκαρίνα , δύναμη, καθαρή ματιά και καθαρή καρδιά. Ευτυχώς και για τους φίλους σου. Με συμπεριλαμβάνω . Κατερίνα Γ.

Ανώνυμος είπε...

Μανούλα πεινάω... ο δικαιωμένος δικός σου Γιώργος

Ανώνυμος είπε...

Δεν ντρέπεσαι βρε μικρό να τρώς όλη τη σπανακόπιτα και τις αγγινάρες αλά πολίτα και το γαλακτομπούρεκο μόνος σου και να μας κάνεις και πλάκα που τη βγάζουμε με σάντουιτς!!!!!