Ρώτησαν το Γιώργο και μένα αν θα πάμε στο φεστιβάλ της Σύμης να παρακολουθήσουμε την πρεμιέρα που χρηματοδοτεί η Βουλή στη μνήμη του Γιάννη Διακογιάννη. "Όχι" απαντήσαμε με μια φωνή. Και θυμηθήκαμε πώς οραματίστηκε και οργάνωσε το φεστιβάλ της Σύμης πριν από μια δεκαετία ο Γιάννης. Η βασική ιδέα ήταν να βοηθήσει ένα ακριτικό νησί δίπλα στην Τουρκία να ζήσει και να αναπτυχθεί ποιοτικά, με μεγάλους καλλιτέχνες, παγκόσμια ονόματα που δέχονταν να έρθουν και να συμμετάσχουν χωρίς την παραμικρή αμοιβή, με την καρδιά τους. Ο ίδιος ο Γιάννης όχι μόνο δεν πήρε δραχμή όλα αυτά τα χρόνια αλλά πλήρωνε και το δωμάτιο του για να μην του πει κανείς ότι επωφελήθηκε το παραμικρό. Ο χαρακτήρας του φεστιβάλ διατηρήθηκε παρά τη φήμη που απέκτησε σιγά-σιγά, φήμη που έφτασε μακριά.
Όταν η "τοπική κοινωνία" ζήλεψε τη δόξα τουρκικής σαπουνόπερας και διοργανώσεων τύπου MAD και άλλων, ο Γιάννης απεχώρησε και μαζί του και όλοι εμείς, αλλά -κυρίως-και εκείνοι οι μεγάλοι δημιουργοί που το είχαν αγκαλιάσει και το είχαν αγαπήσει.
Όταν πριν από έξι μήνες ο Γιάννης μας άφησε οριστικά ξαφνιαστήκαμε δυσάρεστα από την απόφαση της Προέδρου της Βουλής να τον τιμήσει το Κοινοβούλιο με την χρηματοδότηση της πρεμιέρας του φεστιβάλ στη μνήμη του. Δεν όφειλε να το γνωρίζει η κυρία Μπενάκη. Όφειλε όμως να ρωτήσει εμάς τους κοινοβουλευτικούς συντάκτες, τον συνεργάτη του στην εφημερίδα τον Δημήτρη Τζάθα, ο οποίος φέτος παρέλαβε από το χέρι της το βραβείο Μπότση. Θα της έλεγε ότι δεν έπρεπε να προχωρήσει σ' αυτή την ενέργεια. Θα της έλεγε να τιμήσει η Βουλή το Γιάννη με άλλο τρόπο. Θα της έλεγε ότι το τελευταίο που θα επιθυμούσε ο Γιάννης είναι να συνδεθεί το όνομα του πλέον μ' αυτό το αγνώριστο φεστιβάλ, στο οποίο αν ζούσε δεν θα πήγαινε. Δεν είναι κακό να επικοινωνεί απ' ευθείας και χωρίς διαμεσολάβηση η Πρόεδρος με το κοινοβουλευτικό ρεπορτάζ, όπως οι προκάτοχοι της Γιάννης Αλευράς, Αθανάσιος Τσαλδάρης, ακόμα και ο Απόστολος Κακλαμάνης -παρ' όλο που ο τελευταίος ίσως το παράκανε λίγο σε συχνότητα επαφών-.
Για την ίδια θα ήταν πρωτίστως καλό. Θα είχε σαφέστερη εικόνα για την πραγματικότητα και θα απέφευγε λάθη, που την εκθέτουν.
9 σχόλια:
Οι νεκροί είναι αόρατες παρουσίες χωρίς δικαίωμα υπεράσπισης. Ο ίσκιος τους όμως ταράζεται απο απρέπειες. Το κακό με τον θάνατο δεν μόνο είναι οτι πεθαίνει κανείς. Είναι οτι κάποιοι αναλαμβάνουν να τον...τιμήσουν εν αγνοία του διεκδικώντας με αγοραίο τρόπο ένα μερίδιο απο τον ξεχωριστό τρόπο με τον οποίον στάθηκε πάνω στη γη. Όμως γι΄ αυτό οφείλουν να καραδοκούν με σεμνότητα οι γνωστοί και οι φίλοι. Για να διασώζεται ακέραια στη συλλογική μνήμη η στάση των προσφιλών προσώπων.
Εν κατακλείδι: Σε ο,τι γύρισε αριστοκρατικά την πλάτη εν ζωή ο Διακογιάννης, δεν δικαιούνται τώρα να τον παρουσιάζουν ορισμένοι συμφιλιωμένο, μετά θάνατον! Υπάρχουν όρια! Και η υπέρβασή τους, είναι προσβολή και μέγιστη ύβρις!..
Η πρόεδρος της Βουλής Άννα Ψαρούδα-Μπενάκη, όφειλε αυτά να τα γνωρίζει.
etixe ekei pou epsaxna na vrw ayto to blog.
kai stenazwre8hka pragmatika gia ayta pou diavasa
kai 8a sas parakalousa na mhn grafete xwris na eiste gnwstes gt kanenas apo esas dn exei er8ei sthn symi gia na dei pws telite to festival!
eidame fetos pou dn hr8an paixte apo to fame story kai alloi apo skiladika... ti egine mia apotixia xwris ka8olou kosmo
kai mporei o aimnistos Γ.Διακογιαννης na to exei oneireytei etsi alla oi epoxes kai oi anagkes allazoun...
Filika
Enas ma8hths apo to gimnasio symis
Το χειρότερο ελάττωμα των δημοσιογράφων είναι, πως έχουν μια γνώμη για τα πάντα χωρίς, πραγματικά, να γνωρίζουν σε βάθος τα θέματα.
Αν και ζω στην Αθήνα, κατάγομαι από το νησί της Σύμης και το έχω ζήσει σε εποχές που εσείς ούτε καν ξέρατε πως υπήρχε στο χάρτη. Ένα νησί που πριν το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο αριθμούσε περί τις 25.000 κατοίκους, ύστερα από την ανελέητη επίθεση που δέχτηκε από τη γερμανική αεροπορία -καθώς αποτέλεσε και ναύσταθμο των Συμμάχων- αλλά και την ανακάλυψη των συνθετικών σφουγγαριών (η οποία πρακτικά παρέλυσε το εμπόριο των φυσικών από το οποίο ζούσε η πλειοψηφία των Συμιακών) ουσιαστικά ερήμωσε. Οι περισσότεροι, μπροστά στον εφιάλτη της πείνας εγκατέλειψαν τη Σύμη και αναζήτησαν μια καλύτερη τύχη τόσο στις φάμπρικες του εξωτερικού όσο και στον Πειραιά όπου κατάφεραν να επιζήσουν χάρη στην αξιοθαύμαστη ναυτοσύνη που τους χαρακτηρίζει. Στο νησί απέμειναν με το ζόρι 1.500 κάτοικοι(!), με τους περισσότερους από τους άνδρες να μπαρκάρουν στα καράβια και να θαλασσοδέρνονται σχεδόν 9 μήνες το χρόνο για να ζήσουν τις οικογένειές τους, με αποτέλεσμα το νησί ουσιστικά να αριθμεί λιγότερους από 1.000 κατοίκους κατά τη μεγαλύτερη διάρκεια του έτους.
Ξεχασμένοι για χρόνια από την Πολιτεία, με ακτοπλοϊκή σύνδεση με τον Πειραιά μία φορά την εβδομάδα (αν δεν είχε απαγορευτικό) και με απουσία ιατρικής περίθαλψης, οι Συμιακοί ήταν αναγκασμένοι να περνούν απέναντι στην Τουρκία κάθε φορά που παρουσιαζόταν ανάγκη για νοσοκομειακή νοσηλεία, καθώς η σύνδεση ακόμα και με τη Ρόδο ήταν αδύνατη (πιο σωστά: τα ελικόπτερα παντώς καιρού της Ρόδου σπάνια απογειώθηκαν για να παραλάβουν ασθενή από τη Σύμη). Παρ' όλα αυτά, στην κρίση των Ιμίων οι Συμιακοί μέσα στα καϊκια τους και με τα όπλα στα χέρια ήταν έτοιμοι να πολεμήσουν για την πατρίδα απέναντι σε ένα λαό που κάθε χειμώνα ανακούφιζε τα δεινά τους. Ήξεραν πως φυλούν Θερμοπύλες και, ευτυχώς, δε διέπραξαν το λάθος της σύγχυσης του Κράτους με την Πατρίδα. Θα έδιναν και τη ζωή τους για την Ελλάδα παρόλο που το Ελληνικό Κράτος τους είχε διεγραμμένους από τη μνήμη του.
Ήρθε, όμως, η εποχή που Συμιακοί που είχαν μεταναστεύσει άρχισαν να επιστρέφουν στα πάτρια εδάφη και, με ένα κομπόδεμα στην τσέπη, ξεκίνησαν να ξαναφτιάχνουν τα σπίτια όπου γεννήθηκαν εκείνοι ή οι πρόγονοί τους. Όταν, λοιπόν, άρχισε να αποκαλύπτεται η ανεπανάληπτη ομορφιά αυτού του νησιού που αναδύθηκε από τις ίδιες του τις στάχτες και να συγκεντρώνει το ενδιαφέρον των τουριστών, τότε ξεκίνησαν και οι ενέργειες για τη διοργάνωση του Φεστιβάλ της Σύμης. Το φεστιβάλ έδωσε μια επιπλέον άιγλη στην προσπάθεια η Σύμη να ξαναγίνει αυτό που ήταν. Και το πέτυχε κατά ένα πολύ μεγάλο ποσοστό χάρη στους ίδιους τους κατοίκους γιατί αγκάλιασαν αυτήν την προσπάθεια. Κανείς καλλιτέχνης δε θα ήθελε να εμφανίζεται σε ένα φεστιβάλ που το παρακολουθούν 20 άτομα. Ενώ, εάν από κάτω παρεβρίσκεται περισσότερος από το μισό πληθυσμό ενός νησιού τα πράγματα είναι διαφορετικά...
Η παρουσία στο φεστιβάλ καλλιτεχνών όπως της Χάρις Αλεξίου, της Γλυκερίας, του Μάριου Φραγκούλη, του Παντελή Θαλασσινού και πολλών πολλών άλλων σπουδαίων του ελληνικού τραγουδιού, καθώς επίσης και το γεγονός πως στο πλαίσιο του φεστιβάλ δεν πραγματοποιούνται μόνο συναυλίες αλλά δίνονται και θεατρικές παραστάσεις, διαβάζεται ποίηση, δίνονται ρεσιτάλ κλασσικής μουσικής (πιάνου, βιολιού, κτλ) δείχνουν το επίπεδο του πολιτισμού που παράγεται σε μια από τις πιο απομακρυσμένες γωνιές της Ελλάδος. Ακόμα και θερινό σινεμά περιλαμβάνει το πρόγραμμα, καθώς η Σύμη δεν έχει την τύχη να διαθέτει κανονικό κινηματογράφο. Το γεγονός πως στο φεστιβάλ εμφανίζονται και κάποιοι νέοι καλλιτέχνες οι οποίοι προέρχονται από τηλεοπτικά σόου υποκουλτούρας, καθόλου δε μειώνει την αξία του φεστιβάλ καθώς, αφενός μεν τους δίνει τη δυνατότητα να τραγουδήσουν μπροστά σε ένα πραγματικό κοινό χωρίς κλακαδόρους, το οποίο τους κρίνει αντικειμενικά, αφετέρου οι ίδιοι προσφέρονται να το κάνουν με μεγάλη χαρά αντιθέτως με κάποιους συναδέλφους τους οι οποίοι όχι μόνοι θέλουν παρακάλια αλλά απαιτούν και χρηματική αμοιβή (είναι γνωστό πως είθισται οι καλλιτέχνες εμφανίζονται στο φεστιβάλ αφιλοκερδώς, οι μουσικοί της ορχήστρας να πληρώνονται κανονικά, ενώ τα έξοδα διαμονής και μεταβίβασης βαραίνουν το Φεστιβάλ).
Γι' αυτό, λοιπόν, δεν επιτρέπουμε σε κανένα δημοσιογραφίσκο να απαξιώνει την περήφανη προσπάθεια που γίνεται στο νησί μας για την παραγωγή πολιτισμού, και μάλιστα να το πράττει όχι μόνο φορώντας την κουκούλα της ανωνυμίας αλλά και επικαλούμενος ένα σημαντικό άνθρωπο ο οποίος δε βρίσκεται πια στη ζωή. Κάνοντας, δηλαδή, αυτό για το οποίο κατηγορεί την κ. Μπενάκη. Ακόμα περισσότερο, δεν επιτρέπουμε να πλήττεται έτσι βάναυσα η εικόνα των κατοίκων της Σύμης, οι οποίοι διαθέτουν βαθιά ελληνική κουλτούρα διαποτισμένη από τα βιώματα των Ελλήνων της Μικράς Ασίας και γνωρίζουν πολύ καλύτερα τι σημαίνει πολιτισμός από οποιονδήποτε μικροαστό λιβελογράφο...
@ανώνυμος 11:57
Παρακαλώ να "επιτρέψεις" σε ανθρώπους που αγαπούν εμπράκτως τη Σύμη να έχουν άποψη για την πορεία του φεστιβάλ.
Η Λασκαρίνα, ο Γιώργος Χατζηδημητρίου και πολλοί άλλοι κοινοβουλευτικοί συντάκτες έχουμε συνεργαστεί με το Γιάννη για την επιτυχία του φεστιβάλ και γνωρίζουμε την άποψή του για όσες εκδηλώσεις του υποβίβασαν την ποιότητά του.
Αντιλαμβάνομαι τη δυσκολία της επικοινωνίας μέσω ενός ιστολογίου και σε προσκαλώ στη Βουλή (αίθουσα κοινοβουλευτικών συντακτών) για να γνωριστούμε και να άρουμε τις παρεξηγήσεις (210 370 7719).
ΥΓ αν έχεις χρόνο, ξαναδιάβασε το σχόλιό σου..
Αγαπητέ κύριε "Αγνωστε".
Σέβομαι απολύτως τις απόψεις σας αλλά ακόμη περισσότερο σέβομαι την ιστορία της Σύμης, τους αγώνες των κατοίκων της και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει σήμερα ένα ακριτικό νησί να ζήσει και να αναπτυχθεί.
Δεν δέχομαι όμως τον χαρακτηρισμό του
"μικροαστού λιβελλογράφου" ή του "δημοσιογραφίσκου" που μου αποδίδετε. Γράφω με το όνομα μου Λασκαρίνα Γερασίμου χωρίς να κρύβομαι και αναλαμβάνω τις συνέπειες των λόγων μου. Δεν είναι λοιπόν "κρυμμένη πίσω απο την κουκούλα της ανωνυμίας" όπως με κατηγορείτε σε αντίθεση με σας που γράφετε ανώνυμα.
Τη Σύμη έχετε δίκιο δεν την γνώριζα. Παρά το γεγονός ότι είμαι μικρασιατικής καταγωγής, πρωτοάκουσα πριν από δέκα περίπου χρόνια για τη Σύμη απο το Γιάννη Διακογιάννη και τον πατέρα του. Έμαθα και θαύμασα τους αγώνες κατά της βρεττανικής κατοχής και όταν ο Γιάννης "δόθηκε" στη δημιουργία του Φεστιβάλ της Σύμης προσπάθησα να τον βοηθήσω. Έκανα δουλειά βοηθητική μέχρι που σε κάποιο φεστιβάλ το 2002 ήρθα να βοηθήσω στη Σύμη γιατί έτσι ζήτησε ο Γιάννης παρ' όλο που είχα χάσει τη μητέρα μου μόλις πριν λίγες μέρες.
"Θα έρθεις" μου είπε ο Γιάννης "γιατί η προσφορά σου στο ακριτικό νησί είναι το καλύτερο μνημόσυνο για τη μικρασιάτισσα μάνα σου".
Την αγαπήσαμε λοιπόν τη Σύμη σεβαστέ μου κ.αγνωστε και μόνο δυσφήμιση δεν θέλουμε να της κάνουμε. Έζησα όμως απο κοντά την αγωνία και τις προσπάθειες του φίλου μου να προσφέρει με κάθε τρόπο και με ανιδιοτέλεια. Και έζησα απο κάποιο σημείο και μετά τις αντιδράσεις εκείνων που δεν ήθελαν ένα τέτοιο φεστιβάλ με τους μεγάλους καλλιτέχνες που δούλευαν αφιλοκερδώς και έμαθαν να αγαπούν το νησί αλλά ένα άλλου τύπου φεστιβάλ.
Είναι δικαίωμα των κατοίκων και των εκπροσώπων τους να δώσουν άλλο περιεχόμενο σ' αυτή την εκδήλωση και ακόμα να το εμπορευματοποιήσουν αν κρίνουν ότι η εποχή έχει άλλη αισθητική, αξίες και σεβντάδες.
Αναφαίρετο δικαίωμα σας. Μην θυμώνετε όμως και μην μας στολίζετε με βιαστικούς και ανοίκειους χαρακτηρισμούς. Την αγαπήσαμε τη Σύμη χάρη στο Γιάννη μας και δεν αντέχουμε να βλέπουμε αυτή την εξέλιξη του φεστιβάλ.Και πάντως όχι στο όνομα του Διακογιάννη.
Συνεχίστε μόνοι σας. Δεν πειράζει, σας εύχομαι να έχετε κόσμο αλλά πιστεύω ότι αν ζούσε ο Χαρίλαος Φλωράκης δεν θα ξαναρχόταν όπως έκανε πριν απο μερικά χρόνια.
Γειά σας.
Τίτλος: Στο φως δεν φαίνεσαι. Άσε φουκαρά τα σκοτάδια για τους μάγκες κι άμε στον πρωραίο ιστό να κρεμαστείς!
---------------------------------
Θλιβερέ ανώνυμε: Χάλασες πολλές και μάλλον κούφιες λέξεις, για να κρύψεις το ευτελές σου ήθος και την κακοφορμισμένη σου ψυχή.
Εγώ κακομοίρη, σε ο,τι γράφω, βάζω φαρδειά πλατειά το όνομά μου γιατί είμαι γιός του μπαμπά μου. Εσύ που είσαι γιος οποιανού είσαι- και με την προϋπόθεση οτι τον ξέρεις κιόλας- βολεύεσαι στην κρυψώνα της ανωνυμίας για να βρίζεις ασπάλακα, εκ του ασφαλούς! Πάει πολύ να μας εγκαλείς γι΄ αυτό δεν νομίζεις; Ακόμα κι αν όσα γράψαμε ήταν λίβελος, όφειλες να ξέρεις φτωχομπινέ, ότι η λιβελογραφία είναι δόκιμο φιλολογικό είδος που ανθούσε παλαιότερα στα εγχώρια γράμματα. Αυτό που δεν νομιμοποιείται, είναι η ύπουλη και μικροπρεπής κρίση.
Είσαι, σκατόψυχος και αχάριστος, όπως είναι πολλοί συντοπίτες σου που φτάσανε στο έσχατο σημείο ηθικού ξεπεσμού, να κατηγορήσουνε τον Δίκαιο και Ακέραιο Γ. Ε. Διακογιάννη οτι "τα κονομάει" απο το Φεστιβάλ για το οποίο πάσχισε όσο κανείς, ώστε να βγάζεις εσύ γλώσσα σήμερα, τιποτένιε και χαμερπή! Αυτόν που έβαζε αγόγγυστα από την φτωχή τσέπη του και την ακριβή ψυχή του, για να΄ χουνε να λένε καμπόσοι από σας και να καμώνονται τους πολιτιστικούς παράγοντες οι πειναλέοι του πνευματικού σουσουδισμού. Τι μακρηγορώ; Μόλις σας άφησε ο Γιάννης χάσατε τ΄ αυγά και τα πασχάλια και το γυρίσατε άρον- άρον στο σκυλάδικο, την μοναδική πνευματική σας καταφυγή και παρηγορία…
Σας γνωρίζω απο την χαλασμένη όψη όλους εσάς κι από το κίτρινο βλέμμα της ανημπόριας και του μίσους. Είσαι απο κείνους που όταν ήρθαμε στη όμορφη Σύμη, της οποίας είσαι ανάξιο για να μην ειπώ νόθο τέκνο, μας πετροβολούσανε κρυμμένοι στα μαύρα σκοτάδια και παραλίγο να ΄χαμε θύματα, το βράδυ που βγήκαμε για δείπνο προς τιμήν του καπετάνιου Χ. Φλωράκη που για πρώτη φορά στην βασανισμένη του ζωή, επισκέφτηκε τα Δωδεκάνησα λεύτερος. Κατακαϋμμένε δοσίλογε! Αν έπεφτες στα χέρια μου, δεν θα σου ξηγιόμουν με την ευγένεια του Πετράν και της Λασκαρίνας, αλλά θα καταλάβαινες τι σημαίνει μικροαστός λιβελογράφος με βαρύ χέρι, γαμώ το συκώτι σου κανάγια! Κουκουλοφόρος είσαι κι εσύ κι όλη η γαμμημένη σου φάρα!
Και κάτι ακόμα δυστυχισμένε φλωρεντινέ.
Όταν οι Διακογιάννηδες, είτε με τα όπλα υπό τα λάβαρα του Εθνικού Μετώπου Πανδωδεκαννησιακής Απελευθέρωσης, είτε με την τίμια πένα τους, δίνανε στην αξιοπρέπεια το αρμόζον της ύψος, συ και η προσκυνημένη σου σκλήθρα σκύβανε ατιμωτικά την κεφαλή κατεβάζοντας πειθήνια τα βρακιά στους Εγγλέζους.
Υποτακτικέ της πλάκας...
Είσαι γυαλιστερή κιλότα. Και τώρα που το ξανασκέφτομαι, το μόνο που θα μπορούσα να σου κάνω- γιατί δεν αξίζεις ακόμα και για να σε δείρω-θα ήταν να σου τραβήξω λίγο το λαστιχάκι και μετά να το αφήσω να σου μαστιγώσει το τρυφερό και καλομαθημένο ροδαλό σου δερματάκι...
Ως "άγνωστος" οφείλω να ζητήσω ταπεινά συγγνώμη για το γεγονός πως δεν μπόρεσα να εντοπίσω πως το ψευδώνυμο Λασκαρίνα αντιστοιχεί σε πραγματικό όνομα, εξού και η αγανάκτισή μου γιά ένα κείμενο που λανθασμένα νόμισα πως δε φέρει την πραγματική υπογραφή του συντάκτη του. Είναι λάθος μου και το παραδέχομαι γιατί έτσι αρμόζει σε όποιον θέλει να ασκεί κριτική. Όπως, επίσης, κατανοώ απόλυτα την οργισμένη αντίδρασή σου, Γιώργο Χατζηδημητρίου, αν και βρίσκω εξαιρετικά υπερβολικούς τους χαρακτηρισμούς που χρησιμοποίησες.
Από την άλλη, όμως, δεν μπορώ να βλέπω να απαξιώνονται οι προσπάθειες ενός ολόκληρου τόπου να αναδυθεί από το βούρκο που τον είχε καταδικάσει για τόσα χρόνια η κρατική αναλγησία. Όσοι αγαπούν τη Σύμη γνωρίζουν πολύ καλά την προσφορά του Γ. Διακογιάννη και θα τον ευχαριστούν πάντα γι' αυτήν (όπως θα διαπιστώσατε δεν αναφέρθηκα με καμία αρνητική διάθεση στο πρόσωπό του).
Αν, όπως ισχυρίζεστε και σας πιστεύω, αγαπήσατε τη Σύμη σας καλώ να την ξαναεπισκεφτείτε και να ενώσουμε τις δυνάμεις σας για να την κάνουμε καλύτερη. Η αποχή δεν είναι λύση όταν κάτι δεν πάει καλά. Όπως, επίσης, δεν είναι σωστό να προβαίνουμε στην αποκήρυξη ενός είδους τραγουδιού, όταν, μάλιστα, αυτό έχει τόσο μεγάλη απήχηση στο ελληνικό κοινό. Είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος που λέγεται ελληνικός λαός. Με την ίδια ευκολία θα πάει να ακούσει το ένα βράδυ Νότη Σφακιανάκη και το επόμενο Μάριο Φραγκούλη, αποθεώνοντας και τους δύο εξίσου.
Τελειώνοντας, δηλώνω πως Θα σταθώ απέναντι σε όποιους προσπαθήσουν να πλήξουν το νησί μου, αλλά θα στηρίξω με όλες μου τις δυνάμεις όποιους βοηθήσουν να το πάμε πιο ψηλά. Σας καλώ να ταχθείτε με τους δεύτερους, στους οποίους πιστεύω πως ανήκει και η πλειοψηφία των κατοίκων της Σύμης και όχι οι θλιβεροί που περιγράφετε...
Υ.Γ. Γιώργο Χατζηδημητρίου, η παιδεία μου είναι τέτοια ώστε να γνωρίζω τι σημαίνουν αυτά που γράφω. Οι χαρακτηρισμοί που χρησιμοποίησες, μόνο τον πολιτισμό που επικαλείσαι δεν προάγουν. Ωστόσο, επαναλαμβάνω, πως σε κατανοώ, αλλά πιστεύω πως οφείλεις μια συγγνώμη, όχι σε μένα, αλλά στον κόσμο του νησιού που τόσο βάναυσα έθιξες την ιστορία του και την αντίσταση που προέβαλε απέναντι σε κάθε είδους κατακτητή ενώ ταυτόχρονα με μεγάλη ευκολία τον έχωσες στο ίδιο τσουβάλι με μια θλιβερή μειοψηφία που, καλώς ή κακώς, θα τη συναντούσες σε οποιοδήποτε σημείο της Ελλάδας...
Θα παρακαλούσα να απαντήσετε ώστε να σιγουρευτώ πως λύθηκε η παρεξήγηση
@προς "ανώνυμο Συμιακό".
Θα προτιμούσα πάντως να αποκαλύψετε την ταυτότητα σας για να μπορούμε να συνομιλούμε είτε εδώ ή ακόμα και από κοντά. Εξάλλου όταν ήμουν μικρή μου είχαν μάθει να μη μιλάω σε αγνώστους
An zouse 8a mou elege "Giorgaki eisai mikros akoma mhn anakateyesai". Nomizo omos oti eimai arketa megalos oste na apanthsw kai sto Symiako kai ston kurio pou epimenei na paramenei anonimos.
Agaphte Symiake. Oi epoxes allazoun sta sigoura. Emeis omos eimaste aytoi pou dialegoume ti allagh tha einai ayth. Xilies fores ena adeio festival kai aksioprepeia para otidhpote vroume mprosta mas gia na poume oti exoume politismo pou mono politismos den einai. Nomizeis mhpos oti eisaste oi monoi pou eisaste apomonomenoi? Kai pou na deis th mousikh apomonosh ths polhs.
Anonhme:
H apoxh einai lush an analogisteis oti ka8e "tragoudi" pou grafetai tou tupou pou perigrafeis, roufaei ton aera enos tragoudiou pou 8a mporouse na se kanei na nioseis, xoris na prosvalei th nohmosinh sou. Afou h allh opsi tou laou mou einai ayta pou perigrafeis loipon loipon de ntrepomai ka8olou na sou apanthso me ena tetrastixo, xoris na shmainei oti sto afierono kiolas.
Nio8eis perifanos malaka
otan tentoneis mia shmaia
tentoneis doksa allonon -ki oxi dikh sou
ston iskio kryvesai na mh se brei h zwh sou.
Gonos mikroastou livelografou
Giorgos Ziotas
Δημοσίευση σχολίου