Μαμά 37 ετών, γράφει ιστολόγιο.. "Χαρά στο κουράγιο της" θα πει κανείς. Πως τα καταφέρνει ανάμεσα στα εκατοντάδες μπιμπερά (τις πάνες, τα "νάνι του Ρήγα το παιδί" κοκ) και στο ακατάστατο επαγγελματικό ωράριο, να γράφει για το βλαστό της αλλά, κυρίως για την ίδια. Για όλους εμάς, που τα ΄φερε έτσι η ζωή να γίνουμε μπαμπάδες και μαμάδες -λίγο πριν, λίγο μετά- στα σαράντα μας, αποτελεί ανακούφιση να μοιραζόμαστε εμπειρίες, οι οποίες για άλλους, στην ίδια ηλικία, αποτελούν μακρινό παρελθόν.
Δεν ξέρω εάν είναι σύμπτωση, αλλά εδώ στο κοινοβουλευτικό ρεπορτάζ, είναι κανόνας η τεκνοποίηση σε μεγάλη ηλικία. Ίσως φταίει το επάγγελμα καθεαυτό, ίσως τα ωράρια της Βουλής, ..που καιρός για φλερτ και αναζήτηση συντρόφου, πόσο μάλλον για γάμους και παιδιά. Συν τα προβλήματα που αντιμετωπίζει το σύνολο της κοινωνίας, με την έλλειψη της μεγάλης οικογένειας, που μεγάλωνε ανήψια και εγγόνια. Κι αν κάποιος αναζητούσε ιδανικές οικογένειες στο χώρο των δημοσιογράφων θα απογοητευόταν. Οι σύντροφοί μας, όσοι μας αντέχουν, μάς αποκαλούν ναυτικούς της στεριάς, καθώς περισσότερο χρόνο μας απολαμβάνουν οι "300" από ότι εκείνοι και τα παιδιά μας, όσοι καταφέραμε να αποκτήσουμε.
Λένε ότι τα παιδιά είναι ευτυχέστερα με μεγαλύτερους, πιο ώριμους, γονείς. Ίσως επειδή δεν μπορούμε να τρέξουμε μαζί τους στις αλάνες -ποιες αλάνες δηλαδή- καθόμαστε περισσότερο μαζί τους για διάβασμα ή για συζήτηση μπροστά στην τηλεόραση.
Σε κάθε περίπτωση όμως, όλοι ανησυχούμε για τα βλαστοκύτταρα, τη μουσική διαπαιδαγώγηση "από κούνια", για το θηλασμό, για τα "σαραντάρια" στο θερμόμετρο, για χίλια ακόμα για...
"mama.eton37" θα σε διαβάζουμε.
δείτε επίσης: http://natassaki.wordpress.com/2007/11/09/sta-asteria/
6 σχόλια:
Λοιπόν αυτό το δίλλημα αν πρέπει να γεννάει κάποιος παιδιά νώρίς, αργά ή καθόλου, ένα, δύο ή πολλά δε θα το λύσουμε ποτέ. Κάτι χάνεις,΄κάτι κερδίζεις. Και τα παιδιά κάτι χάνουν, κάτι κερδίζουν. Όλη η ιστορία είναι για μένα να κάνουμε παιδιά ισορροπημένα, αυτοδύναμα και χαρούμενα και μετά ενήλικες ήρεμους, δημιουργικούς και σκεπτόμενους.
Η αγάπη είναι το πρώτο. Δεν αρκεί όμως. Πρέπει να του δώσουμε και άλλα. Να το ακούμε όταν μιλάει, να παρακολουθούμε την εξέλιξη για να μπορούμε να επικοινωνούμε μαζί του. Να έχει από μας το παράδειγμα ότι δεν χρειάζεται να μιμείται τις τάσεις του συρμού αλλά να έχει δική του γνώμη. Να σεβόμαστε τις κλισεις του, τις ιδιαιτερότητες του και τη στάση ζωής που επιλέγει. Να το στηρίζουμε ακόμα και αν δεν καταλαβαίνουμε αυτό που επιλέγει, να ξεχάσουμε τα αυτονόητα και τα δεδομένα και να δεχθούμε ότι μπορεί να ακολουθεί το δικό του δρόμο. Να του δείξουμε με τη δική μας στάση ότι υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι γύρω του στον κόσμο και οφείλει να τους ακούει και να τους σέβεται. Να προσπαθήσουμε δηλαδή να το βοηθήσουμε να γίνει ένας ελεύθερος άνθρωπος. Και αυτά είναι πολύ δύσκολα πράγματα γιατί έχουμε να παλαίψουμε με τον εαυτό μας.
Να ξέρετε εσείς οι γονείς μωρών ότι περνάτε την ευκολότερη και την πιο ευχάριστη περίοδο της ζωής σας.Χαρείτε την γιατί πίσω έχει η αχλάδα την ουρά. Και σας περιμένει μια επώδυνη και ταυτόχρονα συναρπαστική περιπέτεια που είναι η ζωή με τα παιδιά σας.
Είσαστε αποκαρδιωτικά ξενέρωτοι ώρες- ώρες εσείς οι δημοσιογράφοι. Και το έχετε πάρει πολύ θεσμικά στο βλογκ. ΄Ντάξει, μια μαννούλα είναι που γράφει τις δυσκολίες της κι όσοι έχουνε παιδιά δεν μπορούν παρά να συμμεριστούν τα βάσανά της κουνώντας με συγκατάβαση το κεφάλι. Πάρα κάτω;
Εδω ο Πετράν εμφανίζει τον συμπαθή μας κλάδο σαν μια ελεεινή φάρα αναξιοπαθούντων χαντούμηδων που δεν κορτάρουν (φλέρτ το λέει...) και όθεν δε γαμούν κι απο πάνω!!! Αλλά εμείς γιατρέ μου, όποτε βρίσκουμε...ολοκληρώνουμε. Και δε μας φτάνει η πίκρα μας για τις ενδιάμεσες φάσεις ερωτικής απραξίας, είμαστε τώρα οι μπαρουτοκαπνισμένοι για γλυκερές αισθηματικές ιστορίες; Τι ΠΑΣΟΚ θα παραδώσουμε; Εν πάσει περιπτώσει, όχι άλλο (ροζ) κάρβουνο!..
Με πήρε κανά δίωρο καρντάση να σε περιλάβω. Βγάζουμε τα μάτια μας στο μόνιτορ με Ντόρα-Αλέκο για το «Σκοπιανό», τρέχουμε σπίτι τα παιδιά, γυρνάμε να γράψουμε για τα άλλα αστέρια της Βουλής (ξέρεις τώρα, Καρατζαφέρης, Πάγκαλος), ξεπετάμε ένα ζωντανό, μια τηλεφωνική, δυο-τρία διακοσάρια και μετά λέμε, για -πώς το ‘γραψες; Κόρτε; (Δεν σ’ άρεσε η λέξη φλερτ..). Εντάξει καρντάση, πέσ’ το ψηστήρι, πέσ’ το επιστημονικά «εκδήλωση συμπάθειας και επιδίωξη σύναψης μιας σχέσης», πέσ’ το όπως θες. Στα γράμματα τα καταφέρνουμε. Στο άλλο –πως το είπαμε- δεν ξέρω πως τα πάμε. Από ότι κατάλαβα, όπως στη δουλειά μας. Μια «ξεπέτα». Επι τη ευκαιρία, άνοιξα το στραβό μου και βρήκα ότι «χαντούμης» είναι (λαϊκότρ., υβρ.) ο ευνούχος, ο ανίκανος, και ότι προέρχεται από την τουρκική [hadιm]. Που είχαμε μείνει; Στη μανούλα ετών 37. Μαστρο-Γιώργη, πάλι το κλάψαμε το σύστημα, αντί να το ..αερίσουμε και να πάμε στα τσιπουροχώρια μας ν’ ακούσουμε κανά κλαρίνο εμείς οι δυτικοί, κανά χάλκινο εσείς οι βόρειοι. Εμ, που θα στριμώξουμε καμιά μικρή, πίσω από το φαξ ή κάτω από κανένα έδρανο. Δε λέει. Καλή η εξουσία, αλλά για όσους την έχουνε. Κι αυτή η Λάρισα, γκολ ρεεε 1-1 (ακόμα δεν μπορώ να χωνέψω την πεντάρα, ενωσίτης γαρ)..
κι άλλη σούζα το αλογάκι (2-1)
2-2, γαμώτο, βάλτε μέσα τον Λαζόπουλο, να πάρει πάνω της η ομάδα. Πως νομίζετε χτυπάει πρωτιές ο "Άλφα"ς..
2-3 μαστούρωσε το αλογάκι από τον Tekke.. υπάρχουν όμως δύο αγώνες ακόμα!
Δημοσίευση σχολίου