Μακριά η Σερβία για τα Ελληνικά ΜΜΕ, ή "Εκεί ψηλά στη Σερβία"...

Δεν πρόλαβε καν να ορκιστεί ο νικητής των προεδρικών εκλογών στην ηθικά και πολιτικά εξουθενωμένη Σερβία, το αγαπημένο παιδί της Δύσης, Μπόρις Τάντιτς, που επικράτησε οριακά στη μάχη απέναντι στον Τόμισλαβ Νίκολιτς και ξεκίνησαν, σαν έτοιμες απο καιρό, οι διαδικασίες απόσχισης και ανεξαρτητοποίησης του Κοσσυφοπεδίου με βάση τα σχέδια των ΗΠΑ για την αλλαγή συνόρων στην περιοχή.
Έχοντας εγκαταλείψει προ πολλού την άσκηση της εξωτερικής πολιτικής στον αυτόματο πιλότο της Ουάσινγκτον, η θλιβερή επαρχία των Αθηνών, όπου κουμάντο στα εξωτερικά, μας έτυχε να κάνει η θετή θυγατέρα των Μπους, Ντόρα Μπακογιάννη, παρακολουθεί απαθής και ανίκανη να διαμορφώσει και να προβάλλει πειστικές αξιώσεις αλλά και να υπερασπιστεί ζωτικά αιτήματα, όπως ας πούμε η αρχή του απαραβίαστου των συνόρων, που θα προστάτευαν αποτελεσματικά το εθνικό συμφέρον και θα έδειχναν οτι αυτός ο τόπος έχει φωνή και ιστορική μνήμη.
Στην ίδια συγχορδία ο Ελληνικός Τύπος, απέδειξε στην πράξη πόσο βαθειά και διαβρωτικά έχει εισχωρήσει στα εγχώρια "ενημερωτικά" μέσα η Αμερικανική επιρροή- για τα κανάλια, ούτε λόγος να γίνεται...
Τα "ΝΕΑ" φαίνεται πως καλύπτονται απο τις υπολογισμένα αποχρωματισμένες και εξωτικές περιηγήσεις κάποιου Γκασμέτ Καπλάνι, η "Ελευθεροτυπία" απο τις αμερικανότροπες αναλύσεις του Λεωνίδα Χατζηπροδρομίδη, ενω ακόμα και η "Αυγή" κουρδίζεται και αυτή στο ίδιο κλίμα και πάει (κ)λέγοντας, χωρίς να δείχνει κανείς να προβληματίζεται για τις συνέπειες στην ευρύτερη Βαλκανική περίμετρο και την Κύπρο...Ούτε ο στρατευμένος Τόμας Φρίντμαν των Ν.Υ Τimes θα τα΄ γραφε καλύτερα...
Τιμητικές εξαιρέσεις, ο "Ριζοσπάστης" και το "Έθνος". Κι αν το κομματικό όργανο του ΚΚΕ μας έχει συνηθίσει σε αυτήν την συνεπή στάση, το "Έθνος" έκλεψε την παράσταση με το εξαιρετικό αφιέρωμα, που υπογράφει ο πρώην κοινοβουλευτικός συντάκτης και αγαπημένος μας φίλος Γιάννης Παπαδάτος, την άκρως ενδιαφέρουσα ανταπόκριση απο το Κόσοβο της φίλεργης δημοσιογράφου Μελίνας Χαριτάτου και την έγκυρη ανάλυση του έντιμου Γιώργου Δελαστίκ.
Μπορεί κανείς να πει μελαγχολικά, οτι τουλάχιστον σώσαμε τα προσχήματα, αλλά αν το δούμε θετικά, όσο υπάρχουν τέτοιοι δημοσιογράφοι, δικαιούμαστε να ελπίζουμε!..