Σαν να΄ πεσε ξαφνικά ένα φως στα ιδιαίτερά μας και να μας κατέταξε με απρόβλεπτο τρόπο, η αρνητική δημοσιότητα στα αβαθή... Δεν είναι αυτό και τόσο ευχάριστο βέβαια.
Ποιός άραγε θέλει ν΄ ανοίξει αίφνης μια πόρτα και να τον πιάσουνε με τα σώβρακα; Σε αυτές τις περιπτώσεις, συνήθως, δεν σε βοηθάει η αυτογνωσία.
Παρόλα αυτά, Χιώτηδες και Καψαμπέληδες, μας επιτρέπουν να καταλάβουμε την ματαιότητα των πραγμάτων, όταν τραβάνε αγόγγυστα το σκοινί, δίνοντας με γενναιοδωρία το χαμένο μέτρο...(σ.σ: Γέλια!.. Που θα΄ λεγε κι ο Λάλας...)
Δεν είμαστε έτσι όμως...Ακόμα κι αν ενδεχομένως, να χρειαστεί-που θα χρειαστεί, αυτό είναι βέβαιο...- να υποχρεωθούμε να πάρουμε θέση κάποτε, πάλι δεν θα΄ μαστε έτσι...
Εν τοιαύτη περιπτώσει, θα διαλέξωμε μεταξύ μας, όσους πίνουν(ε), είτε παίζουνε χαρτιά και στο φινάλε καταλήγουνε στον Μάρκο, άντε βαρειά Τσιτσάνη.
Κατά τα λοιπά, τα σοβαρά θέματα, έχουνε ειπωθεί.
Κι εμείς ανακυκλώνουμε τις ίδιες ιστορίες...
Υ.Γ: Είχα έναν ξεχασμένο υπολογιστή τις προάλλες στη Βουλή, αλλά, αργά μεσάνυχτα, τον συμμάζεψε ο (καριόλης εδώ που τα λέμε...) αξιωματικός υπηρεσίας. Μου στέρησε έτσι, τη δόξα να βγω κι εγώ δικαιωμένος στα παράθυρα!
Ελπίζω, πάντως, οτι θα καταξιωθώ κι εγώ κάποτε τόσο πολύ, ώστε να με διαπομπεύουν στα δελτία των οκτώ και να με αναγνωρίζει ο κόσμος!.. Άτιμη δημοσιότης...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου