Ο Καπλάνης της (Αμερικανικής) βιτρίνας.

Πέρσι το χειμώνα, έξω απ΄το σχολείο του γιού μου στη Νέα Σμύρνη, είχανε γράψει κάποιοι μαλάκες επιτακτικά "Να φύγουν οι ξένοι!". Το΄ βλεπα τρεις ημέρες υπομονετικά, περιμένοντας το θάμα. Δεν έγινε...Ε, και; Την τέταρτη μέρα , πηγαίνοντας για δουλειά -και δεν το΄κανα θέμα...- πήρα ένα σπρέϊ και το΄ σβυσα πρωΐ- πρωΐ και σχεδόν με κούραση...
Στο σχολείο του Ηλία μου, τα περισσότερα παιδιά ήτανε απο το Ιράκ, την Αρμενία, τη Σερβία, το Κουρδιστάν, ένα Αλβανάκι και αρκετά Ελληνάκια απ΄ την Βόρειο Ήπειρο.
Έπαιζε πολύ καλά μαζί τους. Και τους θεωρούσε αδέρφια του. Απο μιαν άποψη, μάλιστα-τα παιδιά "ακούνε" τις διαφορές και βρίσκουν τρόπο να τις ξεπερνάνε-μου δωσε το μέτρο ώστε, εφεξής, να θεωρώ ισοβίως μουνόπανα κάτι ευλύγιστους που παριστάνουνε τους "ανιδιοτελείς πιονέρους" της παγκοσμιοποίησης. Μ΄ αρέσει που ο γιός μου, χωρίς να νοιώθει πως είναι ανώτερος, μοιράστηκε μαζί τους έναν κοινό πολιτισμό.
Και ταυτόχρονα τσαντίζομαι...Γιατί, στους αντίποδες, κάποιοι ηχηροί τενεκέδες, όπου δεν ανέχτηκαν έναν Διακογιάννη στα "ΝΕΑ", φιλοξενούνε τώρα με ολοσέλιδα κάτι ξεφωνημένα γκατζ-καπλαν-αμερικανάκια που μας διηγούνται με γλυκανάλατες αφηγήσεις ορισμένες..."πολυπολιτισμικές ιστορίες" απο τα Βαλκάνια χωρίς όμως και να μας εξηγούν οι κακοσυντήρητοι, (σ.σ:δώστους κάτι παραπάνω ρε Θείο!..) γιατί πρέπει να διαμελιστούμε στη γειτονιά και να γενούμε στο τέλος όλοι δούλοι των ΗΠΑ!
Παληοτσαγιέρες; Χωρίς αμφιβολία...Αλλά δεν θα περνάει για πάντα ¨αδιάβροχη¨ η άποψή τους...
Τουλάχιστον, όσο θα υπάρχει για όλους η σκληρή έδρα της "Τούμπας"...