Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2008

Ο Βασιλάκης κι ο Αντρίκος

Ενώ απολαμβάνω μια βδομάδα διακοπών -κάτι υπόλοιπα περσινής άδειας-στην Κέρκυρα αμέριμνη και μακράν των δολοπλοκιών, εκβιασμών, συκοφαντιών και άλλων καθημερινών δημοσιογραφικών ασχολιών, το βόλι με βρήκε στο σταυρό ανυποψίαστη και άρα χαλαρή.
Ο πρώην κοινοβουλευτικός συντάκτης και νυν πολιτικός αναλυτής Βασίλης Χιώτης έλεγε απο τηλεοράσεως ότι μέσα από τη Βουλή εκτοξεύτηκε η συκοφαντία και ο εκβιασμός στο πρόσωπο του απο το Blog εκείνο στο οποίο συμμετείχε αν δεν ήταν διαχειριστής του ο επίσης πάλαι ποτέ κοινοβουλευτικός συντάκτης και κατόπιν αρχισυντάκτης Ανδρέας Καψαμπέλης.
Βρε, για δες πόσο ψηλά έφτασαν τα παιδιά είπα μέσα μου και άρχισα να σκέφτομαι μήπως πρέπει να αρχίσω να κρύβω τι δουλειά κάνω;
Μπα, μετάνοιωσα αμέσως, μήπως αν ημουν δικαστής, πολιτικός, εφοριακός, λαϊκατζής, στέλεχος κόμματος εξουσίας, συμβασιούχος θα ήμουν πιο αθώα;
Ας μην ντρέπομαι κατέληξα ύστερα απο σύντομη σκέψη ενώ βημάτιζα στη Σπιανάδα. Γιατί να ντρέπομαι εγώ και οι συνάδελφοι μου που χτυπάνε δεκάωρα και δωδεκάωρα δουλεύοντας στη γαλέρα του καθημερινού ρεπορτάζ;
Ας καταλάβει καποτε επιτέλους και αυτός ο πάντα αθώος και ουδέποτε υπεύθυνος "απλός πολίτης" ότι έχει και κείνος την υποχρέωση να συμμετέχει ενεργά και να διαμορφώνει γνώμη ποιοί τον δουλεύουν και ποιοί είναι διεφθαρμένοι.
Μέχρι να φτάσω το απόγευμα στους Αγραφούς, ένα χωριό στα Βόρεια, είχα καταλήξει οριστικά. Είναι καλύτερα που τον τελευταίο καιρό βγήκαν στην επιφάνεια όλες οι βρωμιές και μας έπνιξε η μπόχα. Τόσα χρόνια ξέραμε το περίγραμμα αλλά δεν το αγγίζαμε γιατί τον θεωρούσαμε έναν παράλληλο κόσμο κοντά μας που δεν βρίσκεις άκρη.
Ας γίνουμε και εμείς οι δημοσιογράφοι και ο κόσμος κοινωνοί των προβλημάτων και της συνθετότητας τους αντί να τα κρύβουμε κάτω απο το χαλί.
Και ας αρχίσουν σιγά-σιγά να ντρέπονται και μια στάλα διάφοροι αγράμματοι, μάγκες και σούπερ δημοσιογράφοι που θεωρούν ότι είναι το κέντρο του κόσμου και κουνάνε το δάχτυλο σε όλους τους υπόλοιπους.
Μπά, δεν θα μείνω στην Κέρκυρα, θα γυρίσω στη Βουλή και την αίθουσα των κοινοβουλευτικών συντακτών έστω και αν ο Βασιλάκης μας υποπτεύεται και ο Αντρίκος ουρλιάζει. Στο κάτω- κάτω αν η Βουλή δεν κρατάει αρχείο και δεν βρίσκει τις πύλες της τι φταίω εγώ;
Γιαννάκη μου λείπεις και δεν βλέπεις το κατάντημα να φωνάξεις απο το γραφειάκι σου για τα μυστικα κονδύλια και τους πληρωμένους πολυθεσίτες αργόμισθους.
Μη σεκλετίζεσαι Γιάννη μου δεν μπορεί, μετά τη μπόχα θα φυσήξει καθαρός αέρας.

4 σχόλια:

Σελιτσάνος είπε...

Κυρια Λασκαρινα,
μην πτοειστε.Ο "απλος πολιτης" ειναι ευπροσηγορος και , εκτος απο επιφυλακτικοτητα , διαθετει καμμια φορα και ευθυκρισια.Εδω δεν μπορουμε να βαλουμε σ' ενα τσουβαλι τους τηλεδημοσιογραφους:δεν μπορουμε αιφνης να ταυτισουμε το ποιον του Τσιμα , του Κουλογλου ,του Αυγεροπουλου ,της Χουκλη με τους λοιπους ακροβοπληρωμενους τηλεδημοσιογραφους-performer.Ποσον μαλλον το δικο σας , η οποια τιματε το επαγγελμα-λειτουργημα (σας παρακολουθω απο το ραδιοφωνο κι ετσι εχω αντιληψη του θεματος)
Keep walking!

Γιώργος Χατζηδημητρίου είπε...

Θωρώ το πρόχειρο τετράδιο του Ηλία, δευτέρας Δημοτικού και γράφει με την δικιά του ανορθογραφία "Στο σκοτάδι μαστορεύουν πέντε ποντικοί. Τι σκεπάρνια! Τι πριόνια! Τι μαστορική!".
Θα΄ ρθεί καιρός όπού θα μάθουμε και θα εξηγηθεί η σημερινή ταραχή των Αντρίκων και των Βασιλάκηδων. Τώρα τα πράγματα τα βλέπουμε απο χαμηλή θέα...
Κάθησε λίγο ακόμα, εκεί που είσαι γλυκειά μου. Στο κέντρο έχει ζωή μονάχα για τους κολασμένους του "ιερού τριγώνου" που νομίζονται μάγκες. Και τους φίλους δεν τους χάνεις...

Κατερίνα Γαλανού είπε...

Eκεί που κάνω "σλάλομ" για να υπερβώ τα όποια εμπόδια και όποια αδιέξοδα -ή όσα νομίζω ως τέτοια- έρχεται πότε η Λασκαρίνα και πότε ο Χάτζη και με κάνουν να θέλω να με ...υπερβώ. Οπως έκανε και ο Γιάννης. Κι αυτό είναι Χάτzη μου που λείπει όταν οι φίλοι φεύγουν...

Γιώργος Χατζηδημητρίου είπε...

Οι παληοί λογαριασμοί δεν κάνουν τους καλούς φίλους. Θα γίνουμε περγέλιο να το ξέρεις όμως, αν συνεχίσουμε να τα λέμε ηλεκτρονικώς, ενω απέχουμε μόλις ενάμιση μέτρο.
Να μας ειδοποιείς, όταν κατηφορίζεις απ΄τα ύψη σου, να πιάνουμε άκρες...